Op het moment van schrijven ga ik mijn laatste werkweek voor de vakantie in. Nog enige dagen doorploeteren, of is afbouwen een beter woord, en dan worden 15 werkdagen ingeruild voor 15 vakantiedagen. Gelukkig zit er nog wat geld in kas voor een extra vakantiebonus. Vorig jaar rond deze tijd lonkte Italië. Maar achteraf bleef die ene overnachting in Oostenrijk het meest hangen. Wat een prachtig land eigenlijk. Of eigenlijk, wat een prachtig landschap. Of de aard van de inwoners net zo mooi is als de hoge bergen, zal de komende weken moeten blijken.
De vrouw heeft zich al weer helemaal in de camping en de omgeving verdiept. Zo op het oog is het een adembenemend landschap, we zitten aan een meertje te midden van metershoge bergen. Ik hoop en gok op een schitterend uitzicht zonder al te veel vergezichten. Maar eerst moeten bijna 1200 reiskilometers weggetrapt worden in een Peugot stationwagen. We zitten namelijk op een soort van drielandenpunt met Italië en Slovenië als naaste buren.
De invulling van de vakanties is de laatste jaren anders geworden, misschien maar goed ook. In 2010 werd met de ‘boys’ Hongarije nog aangedaan. We zaten vlakbij het Balatonmeer. Lange stapnachten waren nog schering en inslag. De vrouw bleef alleen achter met de kinderen aan de Johan Lewestraat. Een jaar later zouden we Tsjechië aandoen maar toen was daar opeens een nekhernia die roet in het eten gooide. Tsjechië volgde een jaar later, gevolgd door Polen, wederom Tsjechië en vorig jaar werd Midden-Europa ingeruild voor Noord-Italië in Zuid-Europa…
Ergens heb ik zeker wel weer zin. Lange wandeltochten met ‘Sir’, stoelhangen met een goed boek, de laatste restjes van de Tour de France vanuit het sportcafé volgen, lekker uit eten met de meiden, zwemmen in het meertje, kortom ontspannen en relaxen. En al doende genieten van het goede leven. Dankbaar ook weer dat zowel de gezondheid als de financiën het mogelijk maken om even de boel de boel te laten. In de wetenschap dat niet iedereen dit gegeven is.
Het is ook even afstand nemen van mijn werkgebied, drie hoog aan de Berkenlaan 5. De eerste 28 weken van 2016 zijn weer weggetikt alsof er geen rem meer zit op Vadertje Tijd. Nieuwe kijkcijferdimensies werden gehaald, halverwege zijn de bezoekersaantallen van vorig jaar al lang en breed verpulverd, en ook qua adverteerders en overige opdrachten heb ik niets te klagen. Ik kan dus met een gerust en schoon geweten de toko drie weken sluiten.
Toch blijft dat vreemd. Het is mij vorig jaar zelfs anderhalf week gelukt om noch mijn mail te checken, noch toegang te verschaffen tot socialmedia. Toegang dus tot mijn werkgebied waarmee het Hogeland moet worden veroverd en waarop dagelijks menig uurtje doorgebracht wordt. Je schijnt er dus ook nog heel goed zonder te kunnen, een geruststellende gedachte.
Oostenrijk lonkt dus, over een week zien we de Hippolytuskerktoren steeds kleiner worden in de achteruitkijkspiegel. Even drie weken geen nieuwe blogs, gastcolumns, babbel-, pensionado- en vluggertjesgasten. Dat is voor mij best wel even afkicken want wat heb ik het afgelopen jaar toch een interessante mensen mogen ontmoeten. Daarmee is het Hogeland rijk gevuld hoor, van Delfzijl tot aan Zoutkamp toe. Het toekomstig G7 gebied dus, van Lauwerszee tot Dollard tou inderdaad. Binnenkort één grote gemeente met bijna 100.000 gemeentegenoten?
Wat ben ik verknocht geraakt aan de schoonheid van het Hogeland. Dankzij de gelijknamige koffieclub heb ik mooie plekjes mogen ontdekken. In de vakantie staat nog een fietstocht door De Marne op het programma. Westernieland, Pieterburen, Kloosterburen, Molenrij, Kleine Huisjes, een stukje Lauwersoog en dan maar via Zoutkamp, Ulrum en Leens weerom. Ook iets om mij op te verheugen.
Maar daarna, op 8 augustus om precies te zijn, ben ik weer van plan om mij met nieuw materiaal te melden. Hopelijk met hernieuwde energie en inspiratie in de reiskoffer. Genoeg in elk geval voor een weer een nieuw jaar www.bert-koster.nl. Met ruime aandacht aan al onze rijkdommen dichtbij huis. Niet zo hoogverheffend als de bergen in Oostenrijk maar rijk voorzien met cultuurhistorische schatten om te koesteren. Het ga u goed. Rust lekker uit en laad die accu weer op! Tot ziens…