Daar zit je dan. Altijd lees je met veel plezier de gastcolumns van Bert, en nu wordt jezelf gevraagd en dan denk ik “hellup”. Hij vraagt mij en nu??
Waarover zou ik willen schrijven?? Mijn werk als verkoopster bij Hunkemoller, mijn tijd in de V&D, over Jan die op dit moment als succesvolle startende ondernemer aan het groeien is met het stukadoorsbedrijf SuperStucer?? Nee, ik wil het hebben over het mama zijn van onze twee peuterpubers Anne (3) & Mirthe (21maanden).
Hoe is het om ouder te zijn van twee meiden die net 15 maanden schelen. Dit is in 1 woord te omschrijven: “DRUK”! Ik roep vaak: het zijn Heksen!! Het is misschien niet heel leuk en overdreven maar alles wat je als ouder leuk vindt wat ze doen als ze klein zijn is nu niet meer zo leuk. Nadat ze hun eerste levensjaar voorbij zijn komen ze in de peuterfase terecht. Een fase waarin ze veel gaan uitvinden en op onderzoek uitgaan. Zoals wij ze noemen: Ontdekkingreizigsters.
Zo hebben wij nu ondervonden met deze twee tantes dat ze niet alles meer willen:
# Niet alles meer willen eten.
Wat ze eerder zo lekker vonden (sperziebonen) willen ze nu niet meer zoveel van weten. Heerlijk aardappelen, groente en vlees zit er op het moment niet heel veel meer in (we eten het wel maar het gaat niet van harte). Als je aan ze vraagt wat willen jullie eten roept Anne heel hard Macahonie (macaroni), dit willen ze alle dagen wel eten. Of een pot witte bonen in tomatensaus maar dat hebben ze van hun papa.
# niet willen slapen.
Oh, wat zou ik graag willen dat ze allebei eens doorsliepen. Niet dat ze elke nacht wakker zijn maar je bent wel veel met ze in de weer. Anne is 3 en zij blijft graag lang op. Mirthe is een huilbaby geweest die tot bijna een jaar geleden elke nacht wakker was waardoor ik veel hulp heb gekregen van mijn schoonouders die haar dan weleens ’s avonds kwamen halen zodat wij een nacht konden doorslapen. Nu is ze af en toe nog weleens wakker maar we houden dan vol: het zal wel overgaan haha, en anders bellen we Opa en Oma……
# niet willen luisteren.
Dit is denk ik de moeilijkste fase van deze heksentijd: A zeggen en B doen. Altijd maar nee horen: “ze zeggen altijd ik ben 2 en ik zeg nee”. Nou dat vinden wij niet helemaal kloppen: Anne zegt nog altijd nee en Mirthe zegt het nu al. We zeggen steeds maar tegen elkaar het zal wel een fase zijn….. (al vinden we die fase wel heel lang duren).
Het woord STRIJD, dat is iets wat bij mij en Anne veel voor komt. Ze zeggen dat de karakters dan veel op elkaar lijken. Dat zou ook heel goed kunnen, maar het pakt wel veel energie van mij weg. Ik raak hier wel enorm uitgeput van en soms zit ik met mijn handen in het haar. Gelukkig heb ik Jan die iets rustiger is. En als we het dan echt niet meer weten schakelen we hulptroepen in. Zo hebben wij fantastische ouders die altijd voor ons klaar staan en een onwijs lieve tante (Monique van Gasteren), tevens oppas van de meiden, die altijd wel raad weten en tips geven.
Natuurlijk is het ook heel erg gezellig dat ze weinig schelen qua leeftijd. Het is drukker in huis maar ook fijn, ze spelen vaak samen, ze leren veel van elkaar. Als Anne iets doet, doet Mirthe het na. En er zijn natuurlijk momenten dat je een op een van ze geniet. Zo heb ik met Anne de momenten als Mirthe op bed gaat dat we samen even tijd door brengen door te bouwen, puzzelen, dansen. En met Mirthe geniet je de momenten als Anne naar peuterspeelzaal is, dan kun je samen even op stap of heerlijk thuis genieten van je dochter.
Peuterpuberteit heeft zo zijn voor- en nadelen. Het kan ontzettend hectisch en druk zijn, maar het is ook puur genieten van elkaar en de kleine dingen in het leven. Hoe ze elkaar helpen om te groeien door de kleinste dingen van elkaar te leren. Maar ook hoe ze moeten vallen en weer opstaan, ook al zijn ze nog jong. Ze leren hoe het is om groot te worden met elkaars hulp.
Super trots ben ik als vrouw van Jan en mama van Anne & Mirthe. Elke dag is een nieuwe waarvan je niet weet waar het je zal brengen, zorg dat je ervan geniet.
Bert ik wil je bedanken voor de vraag of ik een gastcolumn op papier wou zetten voor je. Ik vond het heel moeilijk maar ben onwijs blij dat ik het gedaan heb en jullie een klein kijkje heb kunnen geven in mijn leven.
Judith van der Laan-Koen