Het typische maandagmorgengevoel maakt zich weer meester van mij nu ik zo achter mijn PC zit. Deze keer is het gevoel iets sterker dan normaal. De maandag is de dag dat bepaalde signalen harder bij mij binnen komen als op een vrijdag. Ergens zou ik nu het liefst weer in bed kruipen. Maar ik weet dat van slapen toch niets komt en de beste manier om dit typische maandagmorgengevoel kwijt te raken is om die dingen te gaan doen die ik moet doen vandaag. In de hoop en verwachting dat mijn gemoedstoestand in de loop van de dag weer opklaart.
Misschien waren de vrijdag- en zaterdagavond wel iets te gezellig. Vroeger had dit ook vaak een invloed op mijn welbehagen aan het begin van de week. Zowel gisteren als vanmorgen zingt de hele tijd een refrein door mijn hoofd: ‘Laat de zon in je hart. Ze schijnt toch voor iedereen, geniet van het leven. Want het duurt nog maar even.’ Hoewel het een nummer van Rene Schuurmans is, merkt u wellicht wel dat ik dit weekend kennisgemaakt heb met de Zanger Klaus uit Warffum.
En ik moet zeggen, hij heeft mijn hart veroverd. Niet op een hormonale manier maar ik heb dit weekend twee keer genoten van mans performance. De eerste keer was toeval. Na een 7 x 7 voetbaltoernooi in Loppersum trad hij zo maar op. Zo voelde het voor mij althans. En het duurde niet lang of het publiek haakte van harte in. Lachende gezichten om mij heen, dansende mensen, een mooie polonaise. ‘Laat de zon in je hart’ veroverde ook mijn hart en ik kijk terug op een hele mooie vrijdagavond. Wanneer je het niet verwacht zijn dit de mooiste momenten.
Het toeval wil dat Zanger Klaus ook geboekt was voor de slotdag van de voetbalclub Middelstum. Ook wel bekend staand onder de noemer ‘hutspottoernooi’. Waarbij spelers uit de verschillende seniorenteams en de B-junioren gezellig door elkaar heen gehusseld worden om voor de laatste keer dit seizoen tegen een balletje te schoppen. Vaak een gezellige dag dus, waarop teruggeblikt kan worden op een bewogen seizoen.
Ik merkte dat ik deze dag vaak in gedachten wegzonk in mijn eigen beslommeringen. De gevoelsantenne stond op scherp toen ik eens om mij heen keek. Naast vele vrolijke gezichten, miste ik ook mensen. Ik zag en praatte met mensen die soms van ver teruggekomen zijn. Of met mensen die midden in een heftige periode zitten vol met narigheid en onzekerheid. Tussen zang en dans soms ook een peinzende of bezorgde blik dus.
Toen ik vanmorgen rond een uur of zeven echt klaarwakker was, deed ik een greep naar mijn mobiele telefoon en struinde over Facebook. Ik krijg lang niet alles meer mee, het gevolg van een zelf gecreëerde en gewenste uitbreiding van mijn vriendenbestand. Ik kan mij trouwens voorstellen dat mensen soms heel onrustig worden van dit medium. Bij heel veel berichten kan ik zo een mooie like en reactie plaatsen. Andere berichten zijn soms heel zorgelijk en laten je schrikken.
Zo ook deze morgen. Zo jong, zo midden in het leven staand, een jong ondernemersgezin en dan zo’n mokerslag. Op deze maandagmorgen komt direct al weer knalhard binnen hoe ontzettend betrekkelijk het leven is. Een zeer welgemeend ‘Heel veel sterkte voor de komende tijd!’ in drievoud is het weinige wat ik uit kan brengen. Weer meerdere levens die op de kop staan door die verschrikkelijke ziekte.
Ik heb de afgelopen week regelmatig terug moeten denken aan een bijzonder pensionadogesprek. Met de man die mensen begeleidt die in de laatste fase van hun leven zitten en wat voor bijzondere gesprekken dat soms oplevert. Met mensen van allerlei leeftijden. Want lang niet iedereen wordt 80+. Misschien dat ik met al die gedachtespinsels in het achterhoofd rond een uurtje of twaalf nog even bij de sympathieke Klaus aanklopte. Of hij dat vrolijke nummertje van Rene Schuurmans nog even wilde zingen.
Na eerst de ‘Meisjes met rode haren’ te hebben bezongen, sprong en zong ik niet veel later hartstochtelijk mee: ‘Laat de zon in je hart….. geniet van het leven want het duurt nog maar even’. Heel even liet ik de zon passioneel in mijn hart schijnen. Met om mij heen vrolijke en dansende mensen. Even wens je dan dat je dit moment langer vast kunt houden. Maar achteraf kun je er ook koesterend op terugkijken. Met in het achterhoofd de wens dat de zon voor iedereen op gezette tijden weer volop gaat schijnen…
(Foto’s afkomstig van Facebookpagina Anita van Munster)