Afgelopen vrijdag was ik bij de begrafenis van de oom van mijn vader, mijn oudoom, maar het voelde meer als een oom eigenlijk. De beste man had vroeger bij mijn vader gewerkt en had nog weer daarvoor zijn SRV wagen jarenlang gestald in één van de loodsen van m’n pa. Op de begrafenis waren uiteraard ook neven en nichten, achterneven en achternichten en waarschijnlijk ook nog wel achter-achter neefjes en achter-achter nichtjes…(bent u d’r nog?) Het bleek een gemêleerd gezelschap te zijn want een achterneef van me bleek in de VS te wonen en een achter-achter nichtje waarmee ik aan de praat raakte, bleek voor haar werk (alleen!) in Quatar te wonen… Tegen al mijn verwachtingen in bleek ze zich er veiliger te voelen dan in Zoutkamp, waar ze was opgegroeid. Dit kan uiteraard ook wat over Zoutkamp zeggen natuurlijk, maar ik ga er gemakshalve maar even vanuit dat dit dorp vergelijkbaar is met Winsum of Middelstum.
Nadat ik hier met haar een stief kwartiertje over door gebakkeleid had, bleef ze nog steeds bij haar standpunt. Ze gaf nog net toe dat je ’s avonds in sommige gedeelten van Doha (de hoofdstad van Quatar) wel een beetje moest oppassen, maar dat moest je in Groningen ook… Gelukkig bevestigde ze mijn andere vooroordeel over Quatar wel: het is daar gruwelijk warm!!! In principe zo warm dat ze daar de meerderheid van de dagen niet buitenkomen en dat je jezelf via taxi’s van gebouw met airco naar een ander gebouw met airco verplaatst.
Gelukkig kan ik nu dan toch eindelijk ook wat verhalen uit eigen werk citeren, want ik ben in het verleden eens met kameraad Boon naar India geweest en man o man wat was het daar ook gruwelijk warm toen. We vlogen op Mumbai weet ik nog en zijn daarna met een binnenlandse vlucht (absoluut geen aanrader als je, zoals ik, wat last van vliegangst hebt trouwens) wat afgedaald naar Goa om daar aan de kust een beetje verkoeling te zoeken.
Een andere vriend van me, Carry, woont tegenwoordig met z’n Franse vrouw en kleine in het naar het schijnt zeer mooie Myanmar. Althans dat is wat hij ons verteld op de groepsapp, want ff een weekendje Myanmar hoor je dan weer wat minder vaak… Ook daar is het trouwens de meerderheid van de tijd tyfus warm, als ik hem mag geloven. En als dan door de zoveelste stroomstoring je airco ’s nachts ook nog eens uitvalt dan ga je maar een beetje met je T-shirt wapperen om je vrouw nog een beetje te laten slapen. Ja mannen, dat is hoffelijkheid anno 2016 zullen we maar zeggen…
Weer een ander vriend van me, Bessem, slijt zijn dagen momenteel in de hoofdstad van drugsland numero uno Colombia, Bogotá. Hoe hij er in godsnaam terecht komt? Na een aantal vrijwillige bezoekjes aan het continent Zuid-Amerika vond hij Bogotá toch wel een van de mooiste steden waar hij was geweest en besloot er naar terug te keren, dit keer met een wat permanenter verblijf. Hij geeft er Engelse les en eigenlijk denk ik niet dat ik er (zolang hij daar nog woont) onderuit kom om hem eens op te komen zoeken. Het zweet breekt me nu al uit als ik aan die twaalf uur durende vliegreis denk.
De langste vlucht in mijn prille leven was die naar Tanzania, ongeveer tien uurtjes vliegen. Diezelfde vriend Carry (van bovenstaand stukje) zat daar toen voor studie en ik ging hem daar opzoeken. Hij had alles geregeld; safari’s, feestjes, Zanzibar… werkelijk geweldig! Op zo’n hagelwit strand heb ik nooit meer gevoetbald en het zal waarschijnlijk ook niet snel weer gebeuren. En je denkt bij een Afrikaans land als Tanzania misschien aan droog en arm, maar niets is minder waar. Het was destijds (2007) al een erg ontwikkeld land met een overweldigende flora en fauna. Ook hier moet je natuurlijk wel weer even de reisgidsen checken in welke maanden je er het beste heen kunt gaan want ook hier stijgt de temperatuur soms in oktober en november vrij snel naar de 40 graden…
Gelukkig heb ik ook nog vriend S en vriend Spit, die niet zover bij me vandaan wonen; Valencia, España. Dat het klimaat daar behoorlijk anders is dan hier bij ons merkten we in januari 2014 toen we daar op bezoek waren en we heerlijk in de korte broek op het strand gevoetbald hebben. Een dag later stond ik sneeuw te scheppen om de deur naar mijn woning in Winsum vrij te krijgen… Na tweeënhalf jaar vonden Eef en ik dat het weer eens hoognodig tijd werd om op bezoek te gaan bij ze dus dat gaan we dan ook doen volgende week, erg veel zin in trouwens. Beide heren hebben in de tussentijd samen met hun eega’s een nieuwe woning betrokken dus dat zullen wij dan wel even van dichtbij gaan bekijken.
Alleen dat vliegen blijft een lastig dingetje voor me; voor €25 heen (en €35 terug) leg je je lot weer eens volledig in de handen van anderen. Ik vertrouw het toestel en de crew op zich wel, maar niet die honderd andere appie’s die samen met mij aan boord zitten. Het blijft een noodzakelijk kwaad voor mij, maar ja, je moet haast wel want het heeft gewoon teveel voordelen ten opzichte van de andere vervoersmogelijkheden.
Je hoort en ziet gewoon ook teveel gekkigheid op dat steeds platter wordende kastje in iedere woonkamer. Niet aan denken en gewoon gaan zullen we maar zeggen. Toch ben ik stiekem ook blij dat vriend Roeters, vriend Fred en vriend Seb nog ‘gewoon’ in Groningen wonen zodat we ‘gewoon’ met de auto heen kunnen voor een ‘Hollands’ bakkie. Aan de koffietafel komen dan vaak allerlei sterke verhalen naar boven van vroegere vakanties samen en dan krijgt m’n (oud)oom toch weer gelijk toen ie vroeger al zei: “wie veel reist, kan veel verhalen…”
Was weer getekend,
Henri Bierling
PS. De namen in dit stukje zijn hun echte bijnamen…