Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Leendert Jan Wiltjer, roepnaam Leen. Ik ben geboren op 29 maart 1945 in de Schoolstraat in Middelstum. Ik kom uit een groot gezin van 10 kinderen, ik was nummer 3. Mijn vader was boerenarbeider, hij werkte bij Melle Doornbos uit Oosterburen. Dat was geen vetpot natuurlijk hoewel ik wel eens gekscherend zeg dat hij dacht dat hij meer verdiende dan de boer zelf.
In Middelstum heb ik ook in de 2e B.E.-dwarsweg gewoond en aan de Akkerstraat. Na ons trouwen zijn we in Usquert gaan wonen. De plaats waar mijn vrouw vandaan komt, hoewel ze in Stitswerd is geboren. Eerst 3 jaar aan de Wadwerderweg, naast de boerderij waar Hans Aalders gewoond heeft, daarna 18 jaar aan de Bevrijdingsweg en inmiddels wonen we al weer bijna 22 jaar aan de Burgemeester Geerlingstraat. Met veel plezier hoor, we wonen hier prima.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben inmiddels al weer 44 jaar getrouwd met Lutske Aafke Boonstra, bij de meesten beter bekend als Lucie. Ik kende haar al een tijdje want toen ze 14 was, heb ik al eens met haar gescharreld. Ik kwam haar tegen bij Klaas Kleine. Van zoenen is niets gekomen want ik had hem behoorlijk hangen en ben toen over mijn nek gegaan. Jaren later kwam ik haar weer tegen in ‘De Babbelaar’ in Uithuizen. Even met het vingertje wijzen van ‘hier komen’ was genoeg, haha. Ze had mij kort tevoren verraden toen ik met een ander zoende terwijl ik een vriendinnetje had…
Vanuit ‘De Babbelaar’ heb ik haar naar huis gebracht, Lucie had een Vespa en ik reed op een Garelli. Usquert lag op de route want daarna werd Otto Parkes in Kantens aangedaan. Niet veel later reed Lucie met haar brommer tegen de vrachtwagen van haar zwager. Dat vond ik toen zo zielig dat ik bij haar op ziekenbezoek ben geweest…
Zo is het min of meer begonnen en daarna ging het heel snel. Want binnen een jaar waren we getrouwd en diende onze dochter Jessica zich aan. Zij is nu 43 jaar en woont ook in Usquert. Onze zoon Steph is 40 jaar en woont in Uithuizen. We zijn de trotse grootouders van kleindochters Loes en Annelieke en kleinzoon Daan.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik was een jaar of 14 toen ik van de lagere school kwam. Ik had een flinke vertraging opgelopen want op mijn negende werd er bij mij gewrichtsreumatiek geconstateerd. Het begon met een flinke keelontsteking. Gelukkig ben ik er overheen gegroeid, ik heb er nooit meer last van gehad. Na de lagere school ging ik bij mevrouw Dethmers aan het werk, ze had een boerderij op Toornwerd. Ik weet nog heel goed dat ze een nieuwe trekker kreeg, eentje van 42 PK. Heel bijzonder in die tijd.
Toen had je nog stierkeuringen bij voormalig café Grommers. Ik weet nog heel goed dat de bedrijfsleider tegen mij zei dat ik met een stier naar de keuring moest, ik was net 15 jaar. Levensgevaarlijk achteraf. Toen we langs ‘Poele’ Bolt liepen, begon zijn hond vervaarlijk te blaffen. Gelukkig ben ik veilig bij Grommers aangekomen, daar werd de stier snel van mij overgenomen.
Daarna kwam ik bij baggerbedrijf Van der Rijet terecht uit Wehe-den Hoorn. Als jongetje van een jaar of 16 zat ik op een opduwertje. Niet veel later kwam mijn liefde voor de kraan boven drijven. Sinds die tijd heb ik altijd als kraanmachinist op een draadkraan gezeten. Te beginnen bij Sikkema Geheid Goed Groningen. Toen ik ruzie kreeg met de directeur was het afgelopen. Ik heb vaak een kort lontje en ik wilde hem grijpen…
Kraanmachinist is een pracht beroep. Al met al heb ik bij zo’n 5, 6 bazen gewerkt. Eén van onze opdrachtgevers was Nacap. Voor dit bedrijf heb ik kilometers pijpleidingen aangelegd. Voornamelijk in Groningen en Drenthe maar we zaten eigenlijk wel in heel Nederland. Eén van de mooiste klussen was het aanleggen van rioolleidingen, begin jaren ’80, wat hebben we een lol gehad. Een klus van 6 weken die uiteindelijk 6 jaar in beslag zou nemen. Niet alleen druk op de kraan maar ook meehelpen met het schepwerk. Mijn laatste werkgever was overigens Jager uit Midwolde.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik was 60 jaar toen ik met de VUT ging. Het laatste jaar was niet mijn mooiste want ik belandde in de ziektewet. Ik kreeg namelijk behoorlijk last van mijn nek. Mijn laatste klus was namelijk een sloopklus, er moest een graansilo afgebroken worden. Ik was toen 6 week met een sloopkogel in de weer en mijn uitzicht was niet denderend wat ten koste ging van mijn nek. Mijn baas was niet bereid om veranderingen in de cabine aan te brengen, hij wilde namelijk de zaak van de hand doen. De bedrijfsarts had toen zoiets van: “Als je baas geen veranderingen door wil voeren dan blijf jij maar lekker thuis!” Aldus geschiedde.
Maar ik ben nog vaak lekker bezig op de kraan hoor. Zo had ik onlangs een klus op Curaçao, voor Heuvelman. Zij doen wel vaker een beroep op mij. Verder mag ik heel graag vissen. Ik ga vaak met een zeevisser uit Warffum mee de Waddenzee op. We vissen dan op makreel en kabeljauw. Ook help ik af en toe een oudere boer van 75 jaar mee uit Warffum, hij heeft schapen en koeien. Ik doe allerhande klusjes, zie het als een vorm van mantelzorg waar we beide veel plezier aan beleven.
Ook ruimen Lucie en ik regelmatig straatafval op. We zijn aangesloten bij de Stichting Vrijwillige Zwerfafval Opruimers, de SVZO. Nee, dat is geen geintje, dit bestaat echt. Vaak combineer ik dit met het uitlaten van de hond. We zijn hiervoor zelfs ‘geridderd’ door de lagere school hier in Usquert. Drie jaar geleden zijn we daar begonnen met het opruimen van afval. Dat heeft wel geholpen wat we komen geen afval meer op het schoolplein tegen.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Onze bruiloft was een mooie dag, we zijn getrouwd in het mooie Berlage gemeentehuis hier in Usquert. De taart en fotoreportage kregen we gratis aangeboden doordat we een weddenschap hebben gewonnen. We zijn namelijk beiden op de trouwdag met een step rond Usquert gestept…
44 jaar later zijn we nog steeds gelukkig met elkaar. Man, er is al zo vaak beweerd dat we zouden gaan scheiden. Toen ik een keer alleen op een verjaardag kwam omdat Lucie ergens moest zingen, vroegen ze meteen: ‘Is het waar dat jullie gaan scheiden?’ Maar dat gaat niet gebeuren hoor, we zijn heel ‘wies’ met elkaar. Verder beschouw ik de geboorte van onze kinderen en kleinkinderen als hoogtepunten uit mijn leven.
En de dieptepunten?
Ik was een jaar of 16, 17 toen mijn moeder is overleden. Ze was al 2 jaar ernstig ziek, waarschijnlijk had ze baarmoederkanker. Ze heeft veel pijn gehad. Wanneer ik ’s avonds thuis kwam van het werk, moest ik wel eens met haar naar de dokter. Haar overlijden kwam min of meer als een verlossing, zoveel pijn had ze…
Het laatste jaar voordat ik met de VUT ging, was dus niet mijn mooiste werkjaar. De versleten nekwervels hebben mij echter niet van het werk afgehouden. Ik ben gaan boksen op de sportschool in Uithuizen. Hans Vos is mijn sparringpartner. Hier heb ik veel baat bij.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik ben ooit eens achternagezeten door politieagent Hazekamp uit Middelstum. Ik zat op de brommer en hij had een motor met zijspan. Ik ben toen via de Kerkpad gevlucht want daar stonden van die paaltjes en daar kon hij dus niet langs met zijn zijspan. Maar hij wist dat ik het was en dus stond hij mij al op te wachten toen ik thuis kwam. Ik kreeg een stevige reprimande van hem.
Ooit is Hazekamp wel eens met zijn motor in het water gevallen. Daar heb ik ook de schuld van gekregen maar hierbij was ik niet betrokken. Waarschijnlijk zijn beide verhalen door elkaar gehaald. Maar sinds die tijd gaat wel het verhaal dat Hazekamp bij de waterpolitie zat…
Ooit ben ik met mijn kameraden Bo en Johan in Johan zijn Kever naar sexclub Helio in Groningen geweest. Het was er druk en we moesten van nood aan de bar zitten. Het uitzicht was hier veel minder maar het gratis bier vergoedde veel. Helaas ging het op de terugreis mis. We zijn op de brug bij Ellerhuizen rechtdoor gereden en reden achter enige bomen langs waarna we bijna in de sloot belandden. Toen we de auto weer uit de berm wilden duwen, ging het alsnog mis en gleed de auto de sloot in. Een opgetrommelde boer trok de Kever weer vlot.
We stonken natuurlijk een uur in de wind naar de drank en de blubber en werden even later bij de melkfabriek aangehouden door politieagent De Boer uit Middelstum. Bij de melkfabriek was net een ongeluk gebeurd, vandaar. Hij heeft ons toen gematst en dirigeerde ons via de Stadsweg naar huis…
Hoe ik aan de bijnaam Panter kom, weet ik eigenlijk niet eens meer. Vroeger had iedereen een bijnaam. Ik was in die tijd best wel snel, misschien dat de bijnaam daar vandaan komt.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Gewoon lekker zo doorgaan. We kunnen het met iedereen goed vinden. We zijn geen vakantiegangers dus daarin hebben we ook geen wensen. Lucie had meegekund naar Curaçao maar daar had ze geen belang bij…
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
We hebben het nooit aangedurfd om een huis te kopen. En het is net zoals Frans Niemeijer het onlangs verwoordde in één van je pensionadointerviews: “Nu hoeft het niet meer!”
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Doe maar een 10, een 9,5 is ook goed! Dat geldt voor ons allebei hoor, we zijn ‘altied blied met elkoar!’. Vele mensen hadden nooit verwacht dat we zolang bij elkaar zouden blijven. Volgend jaar zijn we 45 jaar getrouwd!
Wilt u verder nog iets kwijt?
Graag wil ik aan alle mensen die ik ken de groeten doen. Ik was vroeger best wel een deugniet maar wat heb ik een plezier gehad. Deze mooie herinneringen pakken ze mij nooit meer af!