Ik ervaar een leegte op het moment dat ik deze woorden van mij af tik. Normaliter zou ik rond dit tijdstip een rondje bos doen met hond Zora. Maar Zora is niet meer. Dinsdag 17 mei is ze rustig ingeslapen. Voor mij totaal onverwacht en eigenlijk toch ook weer niet. De laatste 3 dagen was ze zichzelf niet meer. Lusteloos, niet meer schooiend om wat eten, niet meer belangstellend achter het baasje aanlopen met van die vragende ogen waar ie nu weer mee bezig is…
Ergens voel ik mij schuldig. Schuldig dat ik er niet bij was toen ze ingeslapen is. Miranda had mij al gewaarschuwd. Dat wanneer zou blijken dat Zora pijn zou hebben, dat ze dan niet meer terug zou komen. Maar ik wilde er niet aan. Naar mijn bescheiden mening zou Zora minimaal 14, 15 jaar worden. Het laatste half jaar waren we druk bezig om het Hoogeland verder te ontdekken. Af en toe gingen we op een mooie zondagmiddag op pad met de auto. We liepen van Westernieland naar Pieterburen en weer terug. Eenrum en Mensingeweer werden verkend. Tijdens de kerstdagen liepen we nog vanaf Kantens richting Eppenhuizen. Met Pasen volgde een rondje rond en door Stedum. En verdikkie, nog geen maand geleden zwalkten we door Usquert en Noordpolderzijl…
Wandeltochten van anderhalf uur. Ze gaf geen krimp en leek net zo van de tochtjes te genieten als haar baas. Maar ze gaf nooit een krimp. Heel af en toe blafte ze. Hoewel blaffen een groot woord was, het leek meer op het balken van een ezel. Dat deed ze wanneer ze zeer enthousiast was. Wanneer ik met een stok in de hand stond bijvoorbeeld om deze vervolgens in het water te gooien. Sprintend rende ze dan langs de oever om vervolgens in het water te duiken. Niet veel later lag de stok dan weer aan mijn voeten en balkte ze het weer uit. ‘Nog een keer baasje!’ Mooie herinneringen aan bijvoorbeeld de vakantie in Polen 3 jaar geleden.
Het lijkt nog zo kort geleden toen ze met een tennisballetje aan kwam zetten. Ze trok nog moeiteloos 4 a 5 sprintjes toen ik de bal de Berkenlaan in smeet. En in de achtertuin ligt een voetbal met daarin haar tandafdrukken. Als stille getuige van het wapenfeit dat ze er 2 week geleden nog achteraan rende en met de bal in de bek weer terugkwam.
Miranda vertelde mij laatst nog weer over de karaktertrekken van een labrador. Dat ze nooit een kick geven en alles doen om het hun baasje naar de zin te maken. Zou ze echt zo genoten hebben van die lange wandeltochten of had ze toen al pijn? Maar verbeet ze die omdat ze voelde dat het baasje zo genoot van het schitterende Hoogeland? De laatste maanden deed zich een opmerkelijk ritueel voor. Nadat ze haar avondeten op had kwam ze altijd nog even bij mij langs. Ze drukte haar kopje tegen mijn hand en liet zich heerlijk aaien. Daarna ging ze moe maar voldaan richting haar mat.
Ik merk dat de waterlanders weer boven komen drijven wanneer ik hier aan denk. Er zijn wat tranen om haar dood geplengd de afgelopen dagen. Enige tijd geleden diende zich een bultje aan op haar voorpoot. Ze scheen er geen last van te hebben. De afgelopen weken werd de bult steeds groter en begon te ontsteken. Ze kreeg ontstekingsremmers en antibiotica en wanneer dat niet aan zou slaan, moest ze geopereerd worden.
Zou ze aangevoeld hebben dat ze haar dagen geleefd had? Dat de lange wandeltochten definitief tot het verleden zouden behoren? De desbetreffende dinsdag kon ze maar nauwelijks meer lopen. Wat zou ik gedaan hebben als ik alles had geweten? Had ik haar maandagavond op de bank laten slapen, de plaats waar ze stiekem zo graag mocht liggen? Om vervolgens naast haar in slaap te vallen? Het zou maar zo gekund hebben…
Maar ik wilde er niet aan, ze zou immers 15 worden. Nader onderzoek wees echter uit dat haar heupen versleten waren en dat bijna al het spierweefsel in de achterpoten weg was. Ze had pijn en zakte door haar achterpoten. Dertien jaar en drie maanden had ze alles gegeven en nu was ze af. Compleet af. Wat restte waren een paar lekkere hondenkoekjes en een laatste spuit.
En wat rest is een urn met as. Maar daarmee kunnen we niet lopen, springen, ravotten, spelen, schooien, aaien en lieve kopjes geven. Zora laat een enorme leegte achter bij ons. Iets waar iedere hondenliefhebber zich wel wat bij voor kan stellen. Rust zacht Zieza Zora. Dank voor al jouw liefde en mooie herinneringen. Je was hondstrouw tot de dood ons scheidde……