Vorige week gooide ik mijn ogen weer in de prullenbak. Dat klinkt raar inderdaad en zo voelde het ook. Overigens versta ik onder ogen in dit geval mijn contactlenzen. Dat maakt het geheel al weer wat geloofwaardiger. Hoewel het qua tijdslengte al weer de hoogste tijd was, ik heb maandlenzen maar ik weet de draagtermijn altijd te rekken, had ik het gevoel dat ik ze nog moeiteloos een maand in kon hebben. Maar dat werd zelfs mij te gortig.
Lenzen bevallen mij tegenwoordig prima moet ik zeggen. Dat was vroeger af en toe wel anders. Toen had ik overigens nog halfjaarlenzen. Dat ik daar, in het geval ze na een half jaar nog steeds goed aanvoelden, ook wel eens mee smokkelde laat zich raden. Maar ze voelden niet altijd goed aan. Man, wat had ik soms toch tranende ogen. Dat deed pijn aan mijn ogen. Eigenlijk is het andersom. Ik had pijn door mijn lenzen en dat leidde tot tranende ogen. Ik kan mij nog wel een date herinneringen waarbij ik last kreeg van dit fenomeen. Daardoor was ik blij dat ie uiteindelijk afgelopen was. Het voelde als een bevrijding toen ik de desbetreffende lens uit het oog verwijderde…
Het had overigens niet veel gescheeld of ik had ze nooit aangeschaft. Het was tijdens mijn diensttijd toen ik deze stap overwoog. Ik was mijn bril, type groot model, meer dan zat. De dienstbril die ik aangemeten kreeg, oogde ook porum. Tijd voor lenzen, had ik bedacht! Op een ochtend werd een dienstmaatje links van mij echter half in paniek wakker. Hij had zich ook net halfjaarlenzen aangeschaft. Edoch die nacht had hij vergeten om ze uit te doen. Toen hij zijn ogen opende zag hij maar nauwelijks iets meer, het werd hem letterlijk en figuurlijk zwart voor de ogen. Gelukkig trok de mist later in de ochtend weer op…
Dergelijke horrorverhalen deden mijn gemoedstoestand geen goed. Toch besloot ik november 1995 de stoute schoenen aan te trekken en daarmee het Hans Anders filiaal in Groningen binnen te stappen. Volgens mij kreeg ik eerst instructies en moest ik flink oefenen om ze binnen te krijgen. Dat heeft denk ik een minuutje of 20 geduurd. Daarna ging het gelukkig steeds sneller. Tegenwoordig is het een fluitje van een cent. Zitten, pakken, schoonmaken, indrukken rechts, daarna op links hetzelfde verhaal hoewel ik mijn zithouding al heb ingenomen natuurlijk.
Minder wordt het wanneer je ze kwijt raakt. Daar kun je op wachten natuurlijk dat dit een keer gebeurt. Broer Wiebrand was de lenzendragerpionier in onze familie. Toen hij zich na een wedstrijd van het vermaarde SV Onderdendam 3 (!, u leest het goed, SVO had toen nog 3 seniorenelftallen) na een douchebeurt in de kantine meldde, kwam hij er achter dat hij een lens miste. Waarschijnlijk toen hij een flesje bier naar binnen wilde werken waarvan de helft van de inhoud over zijn schouders verdween. Dus gebroederlijk gingen we terug naar de doucheruimtes, al kruipend over de douchevloer. Uiteindelijk vonden we de verloren zoon wonderwel terug in het afvoerputje…
Zelf ben ik onder de douche ook bijna een exemplaar kwijtgeraakt. Toen ik het shampoo uit het haar en ogen verwijderd had, voelde ik al nattigheid. Maar gelukkig was hij niet verder gekomen dan mijn navel….. In mijn militaire diensttijd was ik er ook een kwijtgeraakt. Dat gebeurde ’s ochtends toen ik ze in wilde doen. Een snelle zoektocht leverde niet het gewenste resultaat op maar het ochtendappel wachtte. Daarna snel weer terug naar de hut en na een uitgebreide zoektocht op de vloer vond ik hem gelukkig weer…
Tot zover mijn lenzenavonturen. Hoewel ik moeiteloos verder zou kunnen gaan met lugubere verhalen. Want hoe te handelen wanneer de lens boven of achter het ooglid schiet….. Dat zijn ook avonturen hoor. Zo’n beetje op de spiegel staand, de oogleden ver uit elkaar trekkend en dan met de vinger de oogbol naar beneden halen. Met een beetje geluk zie je dan nog net het randje verschijnen. En gelukkig is het tot nu toe steeds gelukt om met een vingeraai de lens, en daarmee ook mijn oog, veilig te stellen!
Kappen nu, Bert! Want eigenlijk wilde ik het ook nog over de Hemelvaartsmarkt hebben. Ook een evenement met een beetje een uit het oog uit het hart verhaal. Maar ik merk dat deze blog al weer veel te lang wordt. Dit Ainrommer markt verhaal houdt u dus nog te goed…..