Tja, dan word je door Bert gevraagd om een gastcolumn te schrijven. Mijn eerste reactie was dat ik niets heb om over te schrijven maar dat is natuurlijk onzin. Als je gaat nadenken kun je overal over schrijven. Maar het probleem is dat we niet allemaal het schrijftalent hebben wat (een gedeelte van) de familie Koster wel heeft!
Aangezien “nee” verkopen niet mijn sterkste punt is, zet ik mij toch maar achter de computer op mijn vrije donderdag met de instelling: gewoon beginnen, dan volgt de inspiratie wellicht vanzelf! (Mmm, dat geen-nee-kunnen-zeggen is misschien nog wel een dingetje waar ik aan moet werken, maar dit terzijde. Tips?)
Ik zal beginnen om me voor te stellen; Mijn volledige naam is Jolanda Ingrid Ousema, geboren in Delfzicht Ziekenhuis te Delfzijl. Tot mijn 13e woonde ik in Stedum, daarna zijn we verhuisd naar Bedum (waar ik Bert natuurlijk van ken via het stappen in Fame). Op mijn 33e ben ik verhuisd naar Assen, samen met vriend Edward en dochter Emma. Al weer bijna 10 jaar wonen we hier en het bevalt prima!
Omdat ik net even heb ‘gepeinsd’ over dochterlief komt het thema “moederen” boven want soms gaat het zomaar en soms ook helemaal niet…. In 2003 werd ik moeder van dochter Emma en omdat ik me voorbereid had op slapeloze nachten en een huilbaby vond ik het moederschap zo lastig nog niet. Die jonggeborenen zijn natuurlijk ook het makkelijkste; ze zeggen nog geen nee, gaan nog niet hun eigen gang.
Heel geleidelijk komt hierin verandering; van de “ik ben 2 en ik zeg nee” naar het basisschoolkind. Maar nog relatief easy-going want nog steeds zijn ze redelijk meegaand in de letterlijke en figuurlijke betekenis. Wat de ouders zeggen zijn ze het niet altijd mee eens maar over het algemeen pikken ze wel je mening op en gaan hier in mee (het kan even duren haha……) en visites en even stadten samen vinden ze nog prima. In groep 8 wordt het al wat moeilijker en komt de eigen mening al sterker naar voren.
Het eerste jaar als moeder–van-een middelbare-scholier valt me niet mee. We zitten nog maar in april maar ik heb toch al de nodige momentjes gehad dat ik dacht: ‘oké, aan de bak als moeder!’ Direct in het begin van het schooljaar een leerling uit de parallelklas die zelfmoord pleegt; slik, 12 jaar en dan zelfmoord…. Wel een gesprekje waard.
Als ik een paar weken later een appje van Emma krijg dat een klasgenoot een ‘treinongeval’ heeft gehad krijg ik kippenvel all-over want mij is direct duidelijk dat dit weer een poging tot is…. Is dit het milieu waar ze de komende jaren zal verblijven??? What de hell is going on? Weer een gesprek over pesten, je niet fijn voelen, er is altijd een uitweg etc. etc.. Moeilijke materie, geef mij maar de seksuele voorlichting!
Op dit moment speelt een andere kwestie: opstromen of niet? Ook moeilijk: de klas waar ze nu in zit is zo leuk en het nivo gaat zo makkelijk: heerlijk! Een gesprek hierover gaat dus behoorlijk stroef. Zij heeft haar keuze al gemaakt en ik?… Ik denk weer eens, tja, hoe pak ik dit aan als moeder? Opstromen hoeft van mij ook niet perse maar met mijn levenservaring bedenk ik wel, als het maar niet te gemakkelijk gaat want dan gaat afglijden ook zo gemakkelijk…
Het moraal van het moederverhaal is geduld en liefde. Geduld heb ik niet al teveel (maar ik doe mijn best om het uit alle hoekjes en gaatjes te plukken) maar liefde in overvloed en gelukkig maakt dochterlief het nog niet al te bont.
Ik ben dankbaar en trots dat ik moeder mag zijn van een sociale, nuchtere en sportieve ‘vlinder’!