Barbara, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Ik ben Barbara Ennik dus, dochter van Hans en Louki. Beiden zijn op het Hogeland in Groningen wel bekend, denk ik. Geboren en getogen op Toornwerd, later verhuisd naar Huizinge waar mijn moeder en broer nog steeds wonen. Mijn studie en werk brachten mij uiteindelijk via Amsterdam naar Haarlem waar ik nu al weer 5 jaar met veel plezier woon samen met mijn partner Robin en zoon Bram van 5 jaar.
Hoe bevalt het je in het Westen?
Heel goed, hoewel het ‘plattelandsmeisje’ in mij af en toe de rust en de ruimte van het Hogeland wel mist. Tijdens mijn studie Kunstgeschiedenis in Groningen ging ik stage lopen in de Kunsthal in Rotterdam. Ik kon toen tijdelijk in het huis van een vriend wonen die op vakantie was. Dat huis lag aan de Amstel, tegenover het Koninklijk Theater Carré. Wat een plek! Ik wilde nooit meer weg en ben meteen na mijn studie naar Amsterdam verhuisd, ook omdat hier meer kans op werk was. Toen Bram zich aandiende wilde ik eigenlijk wel weer terug naar Groningen. Maar daar ik een geboren en getogen Amsterdammer aan de haak heb geslagen, was dat onbespreekbaar.
Haarlem werd dus het compromis, het bevalt ons hier heel goed. We hebben zelfs een tuin bij het huis, iets wat in Amsterdam absoluut onbetaalbaar is. Echter toen Jan Gast met zijn vrouw Noor op kraamvisite kwam (toen Bram geboren was), en uit het raam naar de tuin keek en alle schuttingen zag, sprak hij de gedenkwaardige woorden: “Hoe houden jullie het hier vol!” Jan is op en om zijn boerderij in Middelstum natuurlijk veel meer ruimte gewend!
Robin is overigens citymanager van 3 winkels van T-Mobile, een druk bezet man dus maar daar gedijt hij goed onder. Haarlem is een heerlijke stad, ietwat braver dan Amsterdam. Af en toe mis ik die gekkigheid en bijzondere figuren best wel. Maar zowel Robin als ik hebben ons werk in Amsterdam dus we komen er nog vaak genoeg. En op 10 minuten fietsafstand zijn we al in de duinen, ook een pluspunt.
Hoe ben je bij het Anne Frank Huis terechtgekomen?
Via een bijzondere route eigenlijk. Ik studeerde dus kunstgeschiedenis en toen ik aan het afstuderen was, besloot ik bij wijze van oefening wat sollicitatiebrieven te schrijven. Eén van die brieven stuurde ik naar een theaterimpresariaat. Het was voor een functie als communicatiemedewerker en tot mijn verbazing werd ik prompt aangenomen. Dit werk heb ik 8 jaar gedaan. Eerst als communicatiemedewerker en gaandeweg ben ik steeds meer artiesten gaan begeleiden, onder andere de bekende Marokkaanse komiek Najib Amhali, een grote naam in cabaretland.
Het was best wel intensief werk waarbij ik naast het werk op kantoor gemiddeld 3 avonden in de week door heel Nederland toerde en op den duur vond ik het wel welletjes. Ik wilde iets heel anders gaan doen en heb toen een opleiding tot doktersassistente gevolgd. Via mijn stage kwam ik in het Prinsengrachtziekenhuis in Amsterdam terecht. Daar heb ik een prachtige tijd gehad. Zo mocht ik assisteren op de afdelingen Interne geneeskunde, chirurgie en gynaecologie. Na een fusie werden mijn werkzaamheden beperkt tot baliewerkzaamheden. Aangezien ik juist het patiëntencontact zo geweldig vond werd het tijd om iets anders te gaan doen. Toen ik de vacature van communicatiemedewerker bij het Anne Frank huis zag, besloot ik direct te reageren. Ik had dit kunstje namelijk al eens eerder uitgevoerd in de theaterwereld…
Vertel eens iets over je werkzaamheden?
Ik heb de functie dus gekregen en het bevalt mij heel goed. Het is een prachtige werkplek en ik heb leuke collega’s. In het Anne Frank Huis mag ik meehelpen met een stukje bewustwording, in de goede zin des woords. Ik was eerst voornamelijk bezig met externe communicatie. Geen overbodige luxe want de Anne Frank Stichting is werkzaam in zo’n 33 landen met wereldwijd zo’n 150 tentoonstellingen.
Binnen het Huis zijn we naast het Museum volop bezig met het ontwikkelen en uitvoeren van educatieve lesprogramma’s. We hebben bijvoorbeeld een oneline gamespel, Fairplay genaamd, gericht op vooroordelen en discriminatie. Al deze activiteiten moeten gepromoot worden, naast alle publieksvragen die van over de hele wereld binnenstromen. Inmiddels is mijn werkveld wat meer richting de interne communicatie verschoven. Ook niet verkeerd wanneer je bedenkt dat voor het Anne Frank Huis in Amsterdam 150 mensen werken. Het is dan ook een van mijn taken om iedereen intern te informeren en om alle neuzen dezelfde kant op te laten wijzen.
Ik werk inmiddels al weer 9 jaar voor het Anne Frank Huis. Tegenwoordig 24 uur in de week. Ik ben bewust minder gaan werken toen Bram zich aandiende.
Heeft Anne Frank of de Tweede Wereldoorlog je altijd al geïntegreerd?
De bibliotheek van Middelstum had vroeger een goede klant aan mij want ik verslond de boeken over de Tweede Wereldoorlog. En uiteraard behoorde het Dagboek van Anne Frank hier ook bij. Best bijzonder dat ik nu werkzaam ben in het huis waar ze vroeger ondergedoken heeft gezeten.
Het Anne Frank huis trekt jaarlijks duizenden bezoekers?
Als ik vertel dat ik voor de Anne Frank Stichting werk, begint iedereen over de wachtrij. Vanaf 1 mei stappen we over op een nieuw entreesysteem. Tussen 09.00 en 15.30 uur kun je alleen met een online ticket met een timeslot naar binnen. We hopen dan de wachttijd te beperken tot 15 minuten. Van 15.30 tot 22.00 uur is het Anne Frank Huis dan weer beschikbaar voor de ‘spontane’ bezoekers en kun je alleen een kaartje kopen aan de kassa.
Wil je nog wat cijfers? Vanaf 3 mei 1960 is het Anne Frank Huis geopend voor bezoekers. In dat jaar trok het Huis 9.000 bezoekers. Inmiddels is dit aantal gestegen tot 1,2 miljoen in 2015. In totaal hebben maar liefst 31 miljoen mensen, afkomstig uit de hele wereld, het Anne Frank Huis bezocht!
Zijn er nog extra activiteiten rond 4 en 5 mei?
Afgelopen zondag mocht ik veel mensen uit de theaterwereld ontvangen in het Anne Frank Huis toen Debby Petter, de vrouw van Youp van ’t Hek, een indrukwekkende solovoorstelling gaf. De voorstelling gaat over het oorlogsverhaal van haar moeder en wat voor invloed dit op haar en haar moeder heeft gehad. Veel van mijn collega’s zijn op 4 mei actief op de Dam tijdens de Nationale Dodenherdenking waar ze meehelpen om de bijeenkomst in goede banen te leiden. Tijdens deze herdenking wordt in het Anne Frank Huis 2 minuten stilte gehouden. Heel bijzonder natuurlijk om dit juist op deze plek mee te maken.
Op 5 mei houden we de ‘Aardbeienactie’ waarbij we de wachtende bezoekers trakteren op aardbeien. Dit verwijst naar zaterdag 8 juli 1944; een vrolijke middag voor de onderduikers in het achterhuis. De helpers hadden kistjes met aardbeien op de kop getikt, een buitenkans. Verder is er in het Huis zelf weinig ruimte en gelegenheid om wat extra’s te organiseren.
Kun je de hoogte- en dieptepunten benoemen van je werkzaamheden?
Dieptepunten gelukkig niet want ik werk er al jaren met heel veel plezier. Het hoogtepunt was toch echt wel de viering van het 50-jarig bestaan van het Anne Frank Huis in het bijzijn van toenmalige Koningin Beatrix. Ik was één van de coördinatoren die dit bijzonder feest in de Westerkerk mocht organiseren. Dat betekende vele uitnodigingen versturen naar (internationale) gasten, de activiteiten op de dag zelf regelen, toezien op vele veiligheidseisen, rekening houdend met diverse etiquettes.
We zijn maanden met de voorbereidingen bezig geweest, wat leidde tot de nodige overuren. Maar toen we Koningin Beatrix als één van de 600 bezoekers de kerk binnen zagen komen, hadden we zoiets van dat hebben we toch maar mooi geflikt! Zelfs het NOS journaal was uitgerukt om een reportage te maken. Nu zit het organiseren mij wel in het bloed maar dit was toch wel heel bijzonder om te mogen doen! Op deze dag werd ook een nieuwe Dagboekzaal geopend met extra geschriften van Anne (naast het beroemde Dagboek).
Of bijzondere verhalen?
Veel mensen komen zeer bewust op het Anne Frank Huis af. Toch komt er af en toe wel eens een toerist binnen die van toeten nog blazen weet en alleen heeft begrepen dat dit een top tien attractie van Amsterdam is. Toen ik laatst eens beneden in de grote hal was om wat op te halen werd ik door een Amerikaan aangesproken met de vraag: ‘Are you Anne Frank?’ Deze man was duidelijk niet op de hoogte van het echte verhaal…
Wat ik heel indrukwekkend vind om mee te maken is wanneer een schoolklas ons museum bezoekt. Vaak komen de schoolkinderen giechelend binnen. Na een educatief programma en een tocht door het Huis zie je ze langzaam maar zeker het besef krijgen hoe bijzonder de vrijheid is, die ze eigenlijk als heel gewoon ervaren. Anne Frank moest zich 2 jaar gedeisd houden met voornamelijk volwassenen om haar heen, zonder naar buiten te mogen. Uiteindelijk werd het gezin Frank verraden en afgevoerd. Anne Frank is uiteindelijk gestorven in het concentratiekamp Bergen-Belsen……
Doe je nog iets met je studie verlies- en rouwbegeleiding?
Ik heb inderdaad vorig jaar de tweejarige deeltijdopleiding Verlies- en Rouwbegeleiding aan de Hogeschool voor Geesteswetenschappen in Utrecht afgerond. Dat betekende 2 jaar lang elke zaterdag colleges volgen. Maar het was de moeite waard. Ik heb afgelopen jaar voor Humanitas gesprekken gevoerd met mensen die door de rouw met zichzelf in de knoop zaten.
Ik houd van mensen en vind het mooi en bijzonder om mensen met hun verdriet te helpen wanneer ze een groot verlies hebben ervaren. Daar Bram inmiddels naar school gaat, heb ik 2 ochtenden in de week over. Het wordt tijd voor een eigen praktijk zodat ik mij gericht met deze mensen bezig kan houden.
Heb je nog tijd over voor hobby’s?
Ik mag graag knutselen en wat ‘klooien’, hoewel de tijd ontbreekt om er veel aandacht aan te besteden. Verder mag ik graag in de duinen wandelen, naar muziek luisteren, boeken lezen, dansen en kokkerellen.
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Voor een mooie, verre reis. Ik heb al heel veel van de wereld mogen zien. Zo ben ik bijvoorbeeld naar diverse landen in onder andere Azië geweest en naar Saoedi-Arabië. Een trip naar New York en op safari in Afrika staan ook hoog op mijn verlanglijstje. Verder mag je me ook wakker maken voor een patatje oorlog zonder uitjes ……
Waar staat Barbara Ennik over 10 jaar?
Ik hoop dat ik dan een bloeiende praktijk heb en ik sluit het niet uit dat ik dan nog steeds voor het Anne Frank Huis werk. Verder hoop ik dat het goed gaat met de mensen die om mij heen staan en dat ik met veel plezier de dingen doe die ik graag doe!
Wil je verder nog iets kwijt?
Ook al is het verhaal van Anne Frank niet te vergelijken met de vluchtelingenproblematiek van nu, het wij/zij denken is nog steeds van alle dag. Het populisme wat de laatste tijd weer opduikt benauwt me. Mensen moeten liever voor elkaar zijn. Juist nu gaat het om verbinding en niet om uitsluiting.
En uiteraard nodig ik de lezers die nog nooit in het Anne Frank Huis geweest zijn van harte uit om eens langs te komen. Meer info is te vinden op www.annefrank.org. Ook deze website is zeker een bezoekje waard.www.annefrank.org
We zien u graag komen…