Het zal een jaar of 14 geleden zijn, de reünie van mijn klas van de basisschool. Met verbaasde gezichten zaten wat oud klasgenoten mij aan te kijken. Op de vraag wat ik nu eigenlijk geworden was antwoordde ik: kinderverpleegkundige! Kinderverpleegkundige?? Ja echt, kinderverpleegkundige! Zij die vroeger nog geen druppeltje bloed van zichzelf kon bekijken. Laat staan bloed van een ander…was ijskoud kinderverpleegkundige geworden??!
Ik snapte hun verbazing. Jaren geleden viel ik in de klas regelmatig flauw als er weer iemand uit het klimrek was gevallen en een gapende hoofdwond had, of na en vechtpartijtje op het plein, de mond open had liggen. Zo hadden de EHBO-hebbende onderwijzers vaak naast de bloedende patiënt nog een flauwvallende patiënt.
Als kind wilde ik altijd juf worden of zuster. Na het behalen van mijn MAVO papiertje koos ik toch voor het vak zuster. Om juf te worden moest ik eigenlijk na de MAVO eerst mijn HAVO papiertje halen en daar had ik toentertijd niet zo’n zin in. Nog 2 jaar van die stof die nietszeggend was. Ik wilde de praktijk in en ging naar de MBO-V en daarna naar de HBO-V. Een mooie studietijd volgde. Geen studententijd met veel feestjes. Nee,een serieuze student was ik, met een bepaald doel voor ogen. En zo kwam ik na hard werken op de HBO-V, terecht op één van de kinderafdelingen. Na een stage op deze afdeling werd een baan me in de schoot geworpen. Het moest blijkbaar zo zijn…
In de loop der jaren had ik leren omgaan met mijn angsten rondom bloed en andere zaken. Ik leerde dat: als ik zelf bezig was met de ‘bloederige’ handeling, dat er dan geen vuiltje aan de lucht was. Maar ik moet er niet naast gaan staan om alleen toe te kijken. Dan gaat het fout…
Op dit moment ga ik drie dagen in de week richting ’t Grote Zaikenhoes’. In alle vroegte, wanneer menigeen nog slaapt neem ik de bekende lijn 61. In deze tijd van het jaar fluiten de vogels gezellig met mij mee, een nieuwe dag begint! Geen dag is in mijn vak gelijk, in het half uurtje dat ik in de bus zit, denk ik na over wat me die dag te wachten staat. “Zou het kindje van kamer 4 gisteravond toch nog koorts hebben gekregen?”. “Zou de medicatiespiegel van kamer 12 goed zijn geweest, zodat hij nu lekker thuis weer in z’n eigen bedje ligt?”.
Antwoord op mijn vragen krijg ik pas als ik de afdeling weer op stap. Op het namenbord lees ik, dat de spiegel toch niet goed was op kamer 12. De eerste peuters zijn alweer wakker. De driewielers zijn alweer gepakt en de eerste rondjes worden alweer gereden. Niet een gewone driewieler, maar een driewieler waar een infuuspaal in z’n geheel op past. De peuter heeft gister zijn chemotherapie gehad… Het lege zakje hangt nog aan de infuuspaal. Er stroomt nog wat vocht om de chemo weer uit z’n lijfje te krijgen. Hij voelt zich goed, en doet wat hij wil doen en dat is vanmorgen, lekker hard fietsen over de gangen van de verpleegafdeling.
Dat is het mooie aan het verplegen van kinderen. Ze zijn puur, ze zijn eerlijk, ze rijden je regelmatig van de sokken met hun driewielers en kijken je dan glimlachend aan…
Natuurlijk zijn er verdrietige momenten, want ook ik blijf een mens. En afgelopen jaren werd er zeker een traantje weggepinkt bij het verliezen van een grote kanjer die de strijd niet kon winnen. Het went nooit. Elk slecht nieuwsgesprek geeft me een brok in de keel. En dan is het zoeken naar de juiste woorden op het juiste moment. Maar om daarna ouders weer te mogen begeleiden in hun angst en verdriet is ook iets bijzonders in mijn vak. Handvatten geven om weer verder te gaan en hoop te houden voor de toekomst.
En als ik dan op de terugweg ben, weer in de bekende lijn 61, dan denk ik nog weer een half uurtje na. Over de gesprekken die ik voerde die dag met ouders, die in grote onzekerheid, angst en verdriet moeten leven. Over de jongen van kamer 12, die dan misschien toch wel vanavond in zijn eigen bedje slaapt, over mijn collega’s die vanavond en vannacht moeten werken, over……
Als ik thuis kom stormen er 3 kinderen op mij af. Mamaaaaa! Je bent er weer! De zorgen van het werk zet ik aan de kant en ik ontferm me over mijn eigen schatten…… Dankbaar dat ze tot op heden zonder ziekte en zorgen mogen opgroeien. Maar morgen mag ik weer naar de zieke kindjes…… Het leven heeft me geleerd dat je moet doen, dat wat je graag wilt. Maak je dromen waar. Overwin angsten en ga ervoor! Doe waar je goed in bent!