Toen ik zaterdag de kantine van de voetbal vereniging Middelstum binnenstapte, zag ik een opmerkelijk persoon staan. Misschien is icoon nog wel een beter woord. Siep Brink kom ik nog regelmatig tegen maar niet op ons sportcomplex. Hij zou vaker moeten komen want ons vlaggenschip zette direct een mooi resultaat neer, een 3-1 overwinning op koploper Boerakker.
We maakten nog even een babbeltje toen hij weer terug wilde gaan naar Bedum, uiteraard op de fiets. Hij gaf een bijzondere reden op voor zijn welhaast koninklijk bezoek: dit was een mooie gelegenheid om afscheid te nemen van de kantine en de overige gebouwen. ‘Alleen al deze kantine herbergt zoveel mooie verhalen en gebeurtenissen. Bijzonder dat dit er straks niet meer is!’
En zo is het eigenlijk maar net. Zaterdag was de dag waarvan je wist dat hij ging komen. Maar doordat het zo lang duurde eer de nieuwe sporthal werd vrijgegeven, modderden we maar een beetje door op het oude complex. Maar na een laatste training- en klaverjasavond volgde zaterdag ook het laatste, bescheiden, feestje in onze thuishonk. Een honk dat 35 jaar dienst deed als onze thuishaven.
Ik was 5 a 6 jaar toen ik voor het eerst op het sportpark kwam. En hoe zus Gerda ook haar best deed om mij te overtuigen dat broer Jur op het hoofdveld stond te voetballen, ik kon hem niet ontdekken. De kleedkamerruimte inclusief de kleine kantine wel. Een kantine die vaak bomvol was wanneer je in je jonge jaren in de rust van een wedstrijd van het eerste wat snoep wilde kopen. In 1981 werd de nieuwe kantine feestelijk geopend. Ik speelde toen nog in de E-junioren en we mochten een openingswedstrijd spelen tegen het sterkte Actief uit Eelde. Het regende pijpenstelen dus de kantine deed direct dienst als schuilplaats…
En zo hebben heel veel mensen wel hun herinneringen aan dit gebouwencomplex. Siep had gelijk, wat een verhalen herbergt deze ruimte. Prachtige kampioensfeesten, slotdagen met bijzonder cabaret, prachtige wedstrijden van het Nederlands elftal op een groot scherm, ledenvergaderingen met markante voorzitters, enz. enz.. Maar ook degradatieleed werd soms in stilte verdronken. Waarbij de stilte in de loop der uren werd verdreven door de uitwerking van het (ver)bitter(de) vocht…
Hetzelfde verhaal kan opgestoken worden over onze oude sporthal, strak en statig liggend aan de Coendersweg. En dat al vanaf 1964. Menig (oud) Middelstumer heeft er wel een zweetdrupje verloren tijdens het gymen of het sporten. De zaal en de kleedkamers herbergen vele verhalen. Bij mij komen prachtige herinneringen boven over zaaltrainingen toen ik in de E- en de D-junioren zat. Na felle onderlinge partijtjes, waarbij de partij die scoorde mocht blijven staan terwijl de andere ploeg plaats moest nemen op de bank, volgde altijd het blokjesvoetbal waaraan ook de jeugdleiders meededen.
Acht jaar later deed je hieraan zelf mee. Want wanneer je naar de senioren ging, werd je haast automatisch zelf jeugdleider en mocht je jongens als Kees van der Naald, Patrick Meijer en Eric Donkerbroek magische sporthalervaringen meegeven waaraan ze nu hopelijk ook met heel veel plezier terugdenken. Zaterdag 19 maart 2016 werd dus geschiedenis geschreven. In een vrijwel kale en gestripte kantine stierven rond kwart voor 8 de laatste klanken van DJ Thomas Visser weg…
Willem de Bont werd de laatste klaverjaswinnaar oude stijl. Martin Rozeboom won de laatste blinde pool, het geld overigens wel even bij Simone inleveren Martin, en ook het rad van fortuin draaide nog een keer hol in het rondte. Deze dag wist Middelstum 4 met 2-4 te winnen uit bij Poolster na met 2-0 achter te hebben gestaan. Ook dat is voor mij een blijvende herinnering aan deze dag.
Siep zal nog één keer achterom gekeken hebben toen hij op zijn fiets stapte. Denkend aan zijn eigen wedstrijden in het eerste, gevolgd door een douchebeurt in de kleedkamers en een laatste flesje bier in de kantine. Frans de Bont nam met een knikje naar boven afscheid van het gebouw waarin hij zoveel uren van zijn leven doorbracht. Oude herinneringen vervagen straks, terwijl nieuwe gemaakt worden in onze nieuwe sporthal. De kabouters van nu zullen zich later vast niet meer herinneren waar ze zich voor het eerst omgekleed hebben…
We drentelden en laafden ons nog één keer in nostalgie. Een laatste groet voordat straks de slopershamer een eind maakt aan wat nu eigenlijk nog maar een hoop stenen zijn. Het is goed zo, sportend Middelstum gaat voort in de vaart der volkeren in onze mooie Hippolytushal…..
(Foto’s o.a. afkomstig van Ite van Dijken/Bouwbedrijf Van Dijken Middelstum)