Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn officiële naam luidt Aaltje Oudman, mijn roepnaam is inderdaad Alie. Ik ben geboren op 19 april 1944 in Groningen als 2e dochter uit een gezin van 2 kinderen. Mijn vader werkte als elektrisch lasser in de scheepsbouw, mijn moeder was huisvrouw. Ooit hebben ze samen een café gerund in Zuidbroek.
Ik ben in mijn jonge jeugd regelmatig verhuisd. Zo heb ik in Groningen op 6 a 7 verschillende plekken gewoond. Na mijn trouwen heb ik samen met mijn man nog 1,5 jaar bij mijn ouders in gewoond. Daarna verhuisden we in 1965 naar de Moesstraat in Groningen. In 1975 volgde een flat in Vinkhuizen.
Eigenlijk wilden we enige jaren later wel naar een eengezinswoning in Groningen maar daar kwamen we toentertijd niet voor in aanmerking. Enige collega’s van mijn man woonden in Bedum en die raadden hem aan om daar eens een kijkje te nemen. Zo zijn we in 1989 hier aan De Blink terechtgekomen. Het gevoel was direct goed, we wonen hier al bijna 27 jaar met heel veel plezier. Bedum is ons thuis geworden.
Wat is uw burgerlijke staat?
Toen ik als koffiejuffrouw bij de grote uitgever Wolters werkte, leerde ik Jaap van der Veur kennen. We vonden elkaar wel interessant en hij kreeg regelmatig een extra bakje koffie van mij. Niet veel later stonden we te zoenen in de fietsenkelder. Jaap was mijn eerste grote liefde. Ik wist op den duur hoe laat hij wegging en ik zorgde er dan voor dat we elkaar ‘toevallig’ tegenkwamen.
Toen hij mij meevroeg naar de bioscoop werd het echt serieus en na 3 jaar verkering te hebben gehad zijn we nu inmiddels al weer 53 jaar getrouwd! We hebben één dochter gekregen, zij woont in Groningen.
Wat is uw voormalig beroep?
Werken was voor mij een moeilijk verhaal, wel heb ik heel veel vrijwilligerswerk gedaan. Ik heb een nierziekte waardoor ik vroeger regelmatig in het ziekenhuis moest worden opgenomen. Ik ging met de bus vanaf de Grote Markt naar een speciale buitenschool in Groningen en kreeg regelmatig bijles omdat ik om de 8 weken voor een behandeling naar het ziekenhuis moest. Dit was behoorlijk vermoeiend voor mij.
Terugkijkend denk ik dat mijn jeugd niet de mooiste periode uit mijn leven is geweest. Ik kan mij nog herinneren dat we met de trein naar het vakantiekinderfeest in Beilen gingen. Daar waren speelplaatsen voor gezonde en zieke kinderen. Bij terugkomst in Groningen gingen de zieke kinderen met taxi’s naar de Vismarkt terwijl de gezonde kinderen lopend gingen. De idealen waren er wel, zo wilde ik vroeger de verpleging in of advocaat worden, maar de mogelijkheden hiertoe ontbraken.
Ik was nog vrij jong toen ik als koffiejuffrouw bij Wolters ging werken. Daar heb ik dus Jaap leren kennen. Daarna ben ik 2 jaar in de huishouding werkzaam geweest bij professor Huizinga. Hij was KNO-arts in het ziekenhuis. Toen ik zwanger werd van Diana kwam daar abrupt een einde aan.
Over mijn vrijwilligerswerk zal ik straks meer vertellen. Misschien is het nog leuk om te vermelden dat Jaap verschillende administratieve functies bij diverse instanties gehad heeft. Zijn laatste werkgever was het Ministerie van Onderwijs, tegenwoordig beter bekend als DUO Groningen. Daar is hij in 2004 met de VUT gegaan.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een officiële pensionering is dus geen sprake geweest. Toen ik achter in de 20 was, ben ik begonnen met vrijwilligerswerk voor de Nierstichting. Dit heb ik ruim 40 jaar mogen doen. Patiënten bezoeken, collecteren, op braderieën spulletjes verkopen om geld voor de Nierstichting in te zamelen, op beurzen staan, zwarte piet spelen voor verschillende afdelingen enz. enz.. En dat allemaal tussen de eigen behandelingen door dus. Je kan het eigenlijk zo gek niet verzinnen wat het vrijwilligerswerk betreft of ik heb het wel gedaan voor deze stichting. Maar met heel veel plezier en liefde hoor!
Tegenwoordig mag ik graag legpuzzels maken, met mijn tablet dingen bekijken onder andere op Facebook en ik verheug mij altijd op mijn wekelijkse bezoek aan de Verzoamelstee Bedum. Deze bijeenkomsten zijn in Alegunda Ilberi, het verzorgingstehuis hier in Bedum. Ik ben wat dat betreft een echt gezelligheidsmens, hoe meer mensen er komen, hoe beter. Ik maak graag overal een feestje van.
Eén keer per week bezoek ik nog een oudere dame. In het verleden deed ik wel meerdere bezoekjes bij andere mensen maar deze zijn inmiddels helaas overleden. Ook maak ik graag uitstapjes met Jaap. We gaan dan naar bijvoorbeeld naar musea.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag, de geboorte van onze dochter en het feit dat ik eind jaren ’90 van de Nierstichting een legpenning plus oorkonde gekregen heb voor de vele verdiensten. Deze penning, uitgereikt door de directeur van de Nierstichting, is een hommage aan Professor Kolff. Deze professor staat ook met zijn beeltenis op de penning. Voor mij heel speciaal want dr. Kolff was de uitvinder van de kunstnier! Later heb ik van de gemeente Bedum ook nog een beeldje gekregen voor mijn inzet voor de Nierstichting.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn ouders. Mijn vader is 76 geworden en in zijn slaap gestorven. Mijn moeder werd 10 jaar ouder maar kende een pijnlijker dood. Ze had een pacemaker gekregen maar hier heeft ze geen baat bij gehad.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Aan mijn betrekking bij Prof. Huizinga kwam dus een abrupt einde toen ik zwanger raakte. Ze vonden het heel jammer dat ik noodgedwongen moest stoppen. Ik heb altijd veel aan dokter Huizinga gehad, hij was dus KNO-arts en stond altijd voor mij klaar bij opnames. Hierdoor had ik een streepje voor op andere patiënten. Hij kwam ook altijd eerst bij mij langs alvorens naar zijn eigen patiënten te gaan.
Zijn vrouw was zo teleurgesteld dat ze aanvankelijk niet meer met mij wilde praten. Ze had de boodschappen die ik moest halen voor het middageten op een lei geschreven. Normaal vertelde ze mij dat altijd. Ik was in die tijd een ‘bijdehandje’ (nu nog steeds aldus Jaap) en toen mij gevraagd werd om het eten op te dienen, vertelde ik dat ik niet gekookt had. Ik pikte het dus niet hoe zij mij behandelde. Achteraf vraag ik mij wel eens af hoe ik zo brutaal heb durven te zijn, ik was immers nog maar 19 jaar. Maar ik vond dat ik het recht had om fatsoenlijk behandeld te worden.
Maar het heeft wel geholpen hoor. Ik moest voor die dag patat halen en in het vervolg vertelde mevrouw Huizinga mij hoogstpersoonlijk welke boodschappen ik moest gaan halen. Ze was zeker bang dat ze anders geen eten meer zouden krijgen, haha. Later is alles goed gekomen hoor. Hun zoon heeft ons zelfs nog geholpen om een woning te krijgen.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben tevreden zoals het nu gaat. Ik heb een lieve man en een lieve dochter, wat wil je eigenlijk nog meer? Ik vind het gezellig wanneer ik mensen om mij heen heb. De gezelligheid van een gezamenlijke barbecue, heerlijk! Daarbij hebben we goede buren die klaar staan voor elkaar.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb geen spijt van dingen maar ben af en toe wel teleurgesteld doordat ik door mijn nierziekte beperkt ben in mijn doen en laten. Maar daar had ik vroeg meer last van dan tegenwoordig. Je leert er mee te dealen, net zoals je leert van de fouten die je in je leven maakt.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Zeker wel een 8 want ik kijk ook weer naar de dingen die ik allemaal nog wel kan. En Jaap en ik zijn nog samen. Hoeveel mensen zijn er wel niet die hun partner kwijt zijn? Niet al mijn vroegere idealen zijn uitgekomen maar toch ben ik een tevreden mens.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Mensen moeten wat meer voor elkaar open staan. Ik vind de maatschappij materialistischer geworden, het ikke, ikke staat voorop. Omzien naar elkaar vind ik heel belangrijk. Je hebt gemerkt dat ik best wel een open boek ben, tot zover natuurlijk. Daarbij ben ik vrij direct, daar hebben de mensen hier best wel aan moeten wennen. Maar ze weten wel direct waar ze bij mij aan toe zijn. Wanneer vrienden en bekenden langs komen, dan komen ze met plezier!