Gelukkig is de rust weer teruggekeerd in huize Koster. Alles verloopt en functioneert weer alsof er niets gebeurd is, alsof er van een ziekenhuisopname geen sprake is geweest. Gelukkig maar, hoewel het wel zijn weerslag heeft op de inspiratie natuurlijk. Want hoe je het ook wendt of keert, dergelijke gebeurtenissen in en om een ziekenhuis leveren onherroepelijk de nodige verhalen op. Toch kan ik ze missen als kiespijn, dat moge duidelijk zijn. Maar waar dan over te schrijven?
Er heeft zich wel een opmerkelijk feit voorgedaan met betrekking tot de bezoekersaantallen van de website maar of dat ook interessant is voor u? Ik ‘stoorde’ mij al een tijdje aan de links die ik plaatste van mijn verhalen op Facebook. Dan verscheen er weer een advertentie als bijgevoegd plaatje of mijn logo of helemaal niets. Zou dat niet anders kunnen?
Gelukkig heb ik een buurman die zich graag met dit soort materie bezighoudt. En daar ik/wij regelmatig met Lara en Messi op pad gaan wanneer Wim Delft aandoet, levert dit een mooi soort wisselgeld op. En dus kwam Wim op de vrijdag dat mijn partner in het ziekenhuis lag met de oplossing voor het ‘Facebookprobleem’.
En dat heeft op de een of andere manier niet tot windeieren geleid. Het weekend erna liet al een mooie stijging zien van de bezoekersaantallen. Maar vanaf vorige week maandag gaat het crescendo. Gemiddeld weten dagelijks 2 a 3 keer zoveel bezoekers de website te vinden. De laatste 8 dagen is het aantal niet meer onder de 1000 bezoekers geweest…
Zondag nog maar even aan ‘Zonnebloem’ gevraagd of hij hier een verklaring voor had. Hij mompelde iets over CEO-teksten en een betere vindbaarheid van de website op Facebook. Of zo iets dergelijks. ‘Want eigenlijk heb ik hier helemaal geen verstand van!’, mompelde hij tussen twee happen van een indrukwekkend lekkere karbonade en een scheldkanonnade op het arme Feyenoord door. Jaja, denk ik dan, dat zal allemaal wel buurman. Soms denk ik met een genie te maken te hebben, een illusie die in rook opgaat wanneer hij de klaverjaspunten begint op te tellen…
Ik word hier niet wijzer van dus. ‘Vraag niet hoe het kan maar geniet er van zolang het kan’ is mijn motto. In de hoop natuurlijk dat het een ‘structureel probleem’ gaat worden. Wellicht hebben de snelle internetbezoekers door de nieuwe rubriek ’de 25 vluggertjes’ de website ontdekt. Hoewel de oudere garde een stuk happiger is om de vragen in te vullen dan enige jonge honden. Raar, zouden zij zichzelf toch serieuzer nemen als verwacht? We gaan het meemaken de komende maanden.
Tot zover is dit het wat mij tot dusver te binnen is geschoten. Gelukkig hoef ik deze week maar één zo’n verhaal aan het beeldscherm toe te vertrouwen. En dankzij de babbelgast van deze week, een zeer (h)erkende columnist, ben ik weer van de nodige tips voorzien waar hij zijn inspiratie nu wel niet vandaan haalt. ‘Uit het gewone, echte leven om hem heen, het dorpsleven inclusief kroegbezoek, met een andere oog kijken naar dagelijkse gebeurtenissen en beslommeringen.’
En daar ik Jan Willem Rooda zondag jl. trof op Meerzorg in het Hippolytushoes schiet er al weer een verhaal over het ‘Mausen rauzen’ door mijn hoofd. Vooral de opmerking dat hij alle notitieboekjes met daarin vermeld wie wanneer op het land gewerkt heeft, inclusief de aantallen geplukte kistjes en uitbetaalde lonen, scherpt de geest alweer. Maar dat is leesvoer voor de volgende week.
Misschien dat ik hierin ook potentiële bezoeken aan de koffieclub in Kloosterburen of aan de lezing van Marcel van Dijken over zijn ervaringen tijdens vredesmissies kan verwerken. Maar daar heeft u nu niets aan. Een korte column dus deze week, maar misschien al wel weer lang genoeg!