Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn officiële naam luidt Hendrik Albert Oldenhof, roepnaam Henk. Ik ben geboren op 12 oktober 1939 in hartje binnenstad van Zwolle. In het Eilandgedeelte om precies te zijn, ook wel bekend staand als het Jordaan van Zwolle. In deze buurt heerste volop bedrijvigheid. Ook mijn vader was hierin actief, hij runde een bakkerij- en kruidenierswinkel. Ik ben afkomstig uit een gezin van 3 jongens waarvan ik de oudste ben. Een van mijn broers is inmiddels overleden.
Ik ben geboren vlak voor de Tweede Wereldoorlog en weet vooral van het einde van deze spannende tijd het nodige te herinneren. Mijn vader is namelijk opgepakt door de Duitsers omdat hij gestolen bonnen in bezit had. Deze had hij gekregen toen hij zijn waren aan de man bracht. De bonnen bleken gestolen te zijn tijdens een overval in Ten Boer. Mijn vader is toen afgevoerd naar kamp Amersfoort. Dat de omstandigheden heel zwaar waren, bleek wel uit het feit dat 3 van zijn kompanen uit die tijd waarmee hij veel mee op trok in het kamp daar overleden zijn.
Ik werd in die tijd bij verschillende familieleden van mijn vader en mijn moeder ondergebracht. Hier werd ik dan op de fiets naar toegebracht. Andere familieleden runden de winkel. De meeste tijd bracht ik in het nabijgelegen Vollenhove door. Daar zag ik regelmatig Duitsers in het land die met schietoefeningen bezig waren. Gelukkig zijn we aan het einde van de oorlog weer als gezin herenigd. Na die tijd hebben mijn ouders heel weinig meer over deze periode verteld. Wel heb ik nog de nodige verhalen gehoord van mijn tante. Wat ik mij nog wel heel goed kan herinneren, was dat ik tijdens de bevrijding in een mooi oranje pakje rondliep!
Al met al ben ik tijdens mijn hele leven maar 2 keer verhuisd. De liefde bracht mij uiteindelijk naar het hoge noorden. Ik heb nog een tijdje bij mijn schoonouders in Tjuchem gewoond. Inmiddels woon ik al weer meer dan 50 jaar met heel veel plezier in Bedum aan de Prof. Mekelstraat, vlak bij het Trefcentrum.
Wat is uw burgerlijke staat?
Mijn parate tijd in Militaire Dienst heb ik in Appingedam doorgebracht. Ik was onderdeel van de lichting 58-6. Je mocht in die tijd om het weekend naar huis. Voor mij was dit geen straf want je kon in Appingedam lekker stappen. ‘Het wapen van Leiden’ was onze vaste stamcafé, hier konden we ook dansen. In ‘Het wapen van Leiden’ maakte ik kennis met Aaltje Schothorst, wonend in het nabijgelegen Tjuchem.
Na enige jaren verkering te hebben gehad, zijn we op 16-7-1965 getrouwd. Een prachtige dag. Vorig jaar mochten we inderdaad ons 50-jarig huwelijksfestijn vieren. Uit dit huwelijk zijn 2 zoons voortgekomen. Ernst is mijn oudste zoon en hij woont samen met Diane in Bedum. Daarna kwam Fred, jou wel bekend, die samen met Nathalie in Middelstum woont. Fred en Nathalie hebben 2 zoons, Max en Nick. Wij vinden het heerlijk om de nodige tijd met onze kleinzoons door te brengen.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school volgde de Ulo. Deze vervolgstap was geen succes want ik spijbelde nogal eens. Na anderhalf jaar namen ze van deze school contact op met mijn ouders dat het zo niet verder kon. Dit betekende voor mij het einde van de Ulo. Ik had toen het geluk dat ik bij het gerenommeerde grafische bedrijf Tijl aan het werk kon. Hier werd onder andere de Zwolse krant gedrukt. Ik kon via dit bedrijf de grafische opleiding voor boekdrukkers volgen. Dit was een vierjarige opleiding aan de technische school in Zutphen. Eén dag in de week ging ik hier naar toe, de rest van de week was ik aan het werk.
Toen ik verkering kreeg met Aaltje had mijn toenmalige chef bij Tijl al het bange vermoeden dat ik niet lang meer bij ze zou werken. En dat klopte ook. Via kennissen van mijn schoonfamilie kwam ik er achter dat ze bij drukkerij Haan in Bedum een drukker zochten. Ik heb gesolliciteerd en werd aangenomen. Na ons trouwen regelde deze drukkerij een woning voor ons in Bedum.
Na een conflict heb ik ontslag genomen en ben bij drukker Oosterheerd in Appingedam aan het werk gegaan. Dit beviel niet echt, doordat ik met oud en slecht onderhouden materiaal moest werken. Dat bleek ook de reden te zijn dat de vorige drukker ontslag had genomen. Door de vele storingen werd ik zelf ook half overspannen, voor mij de reden om na 2 jaar ontslag te nemen. Gelukkig kon ik via de vakbond al snel weer aan de slag.
Bij Lijnco zochten ze vakmensen voor hun drukkerij. Bij dit bedrijf heb ik vervolgens 25 jaar tot aan mijn VUT met heel veel plezier gewerkt. In het begin werkte ik bij een klein onderdeel van Lijnco in de rosse buurt van Groningen. Lijnco werd in de loop der jaren steeds groter en ik had het geluk dat ik mee kon groeien.
Ik ben benaderd om op de planning te gaan werken, de chef daar had iemand nodig met technische kennis van zaken. Mijn taak was om binnenkomende orders te beoordelen. Aangeven dus op welke machines de orders gemaakt moesten worden en hoeveel tijd hiervoor benodigd was. Later ben ik doorgegroeid naar de functie van plaatsvervangend chef en op het laatst ben ik nog een tijdje chef geweest.
In die tijd ging het al heel slecht met het bedrijf en toen ik 55 jaar was, ging Lijnco failliet. Gelukkig volgde er een doorstart en niet lang nadat ik thuis was komen te zitten, kreeg ik telefoon of ik weer aan het werk kon. Ik ben toen weer op de planning terechtgekomen. De sfeer werd er na het faillissement niet beter op maar daar trok ik mij weinig van aan. Ik hoefde nog maar 2 jaar te werken want in die tijd kon je er op 57-jarige leeftijd met een goede regeling uit. Ik deed mijn best nog wel natuurlijk maar probeerde mij zo min mogelijk aan allerlei dingen te ergeren.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 1996 kon ik er dus mee stoppen, ik kreeg tot mijn pensioen 90% van mijn laatst verdiende loon. Daar hoef je tegenwoordig inderdaad niet meer mee aan te komen. Het feit dat ik niet meer hoefde te werken is mij prima bevallen. Ik ben dan ook absoluut niet in een zwart gat terechtgekomen.
Want eigenlijk ben ik mijn hele leven ook al actief geweest in de voetballerij. Hoewel, dat klopt niet helemaal. Tegenwoordig kun je op voetbal als je een jaar of 4 bent, ik kon pas instromen toen ik in de 6e klas van de lagere school zat. Ik stroomde dus eigenlijk op C-niveau in en wel bij ZAC in Zwolle. De club waar de legendarische voetballer en international Beb Bakhuys ook nog voor gespeeld heeft.
Dit was voor mij een schitterende tijd. Vooral de voetbaltoernooien die ik in de A-junioren gespeeld heb, zijn mij altijd bijgebleven. Zo hadden we een toernooi in Heerenveen waar Abe Lenstra rondliep om de spelers punten te geven voor de verkiezing van beste voetballer van het toernooi. Ook heb ik eens aan een tweedaagse toernooi in Haarlem meegedaan. Ooit is mijn vader wel eens benaderd door PEC Zwolle. Dat was in de tijd dat ik in de A-junioren voetbalde. Ik stond in de spits en pikte regelmatig een doelpuntje mee. Mijn vader wilde echter niet dat ik ZAC zou verlaten.
Met schoolvoetbal heb ik nog wel eens met Hennie van Nee gevoetbald. Hij schopte het uiteindelijk zelfs tot international en speelde o.a. voor GVAV Groningen. We stonden samen in de spits en deden dan wedstrijdjes wie het meeste scoorde. Die wedstrijdjes won ik vaak, haha. Toen ik een tijdje bij mijn schoonouders woonde, ging ik bij De Pelikanen voetballen. Bij deze club heb ik 3 jaar gespeeld. In die tijd ging ik ook wel met Tonnie van Leeuwen om, de legendarische keeper van FC Groningen die ook wel bij De Pelikanen kwam.
Echt lang heb ik niet gevoetbald, het trainersvak trok mij steeds meer. Na de nodige papieren te hebben gehaald ben ik trainer geworden. Eerst 5 jaar bij Corenos, daarna 3 jaar Holwierde, 2 jaar De Heracliden, 2 jaar CVVB en 5 jaar De Fivel. Bij deze club ben ik blijven hangen. Twintig jaar ben ik hier met de jeugd bezig geweest. De sfeer binnen deze club was altijd goed en ik had een goede band met de ouders. Vooral in de tijd dat ik met pensioen ging, kon ik hier mijn ei helemaal kwijt.
Ook in het meidenvoetbal. Met een meidenteam schopten we het tijdens enige stratenvoetbaltoernooien regelmatig tot de landelijke finales. Dit bracht ons naar Arnhem, Amersfoort en in 2000 zelfs in het Olympisch Stadion van Amsterdam. In 2000 vond ook het EK voetbal in Nederland en België plaats. Ik weet nog dat de meiden toen heel graag met Jaap Stam op de foto wilden, die toen langs kwam om te kijken.
Tegenwoordig breng ik veel tijd bij de VV Middelstum door waar kleinzoon Max in de D-junioren voetbalt. Ik geef nog keeperstraining en een enkele keer vlag ik tijdens een wedstrijd wanneer de nood aan de man komt. Ook fluit ik nog wel eens namens De Fivel bij zaalvoetbalwedstrijden van de jeugd. Verder verricht ik hier in de buurt nog wel wat hand- en spandiensten zoals grasmaaien bij de bibliotheek.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn trouwdag en de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen.
En de dieptepunten?
Mijn vader is betrekkelijk jong overleden, hij was begin 70 en hartpatiënt. Ik was trainer bij De Heracliden en werd van het trainingsveld geplukt met de trieste mededeling dat mijn vader niet goed geworden was. Mijn jongere broer, Albert Hendrik, is overleden toen hij rond de 65 was. Hij werd op latere leeftijd blind en kreeg epileptische aanvallen. Aan een van die aanvallen is hij overleden. De nacht er voor, had ik nog bij hem gewaakt. Chris is mijn jongste broer en het was erg schrikken toen ook hij een hartaanval kreeg. Inmiddels heeft hij 5 omleidingen gekregen en het gaat gelukkig weer goed met hem.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik ben dus inmiddels 76 jaar en probeer nog steeds actief te zijn. Maar momenteel zit ik helaas in de lappenmand. Tijdens een keeperstraining vlak voor de winterstop, schopte ik in de grond. Aanvankelijk had ik niet zo veel last maar het gaat maar niet over. Vanmiddag moet ik hiervoor naar het ziekenhuis, dan gaan ze een foto nemen. En dan maar hopen dat het niet te lang duurt want ik wil natuurlijk niets missen van Max en zijn team.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Rustig doorgaan op deze manier. En dingen ondernemen met de kinderen en kleinkinderen die hier ook regelmatig gezellig komen eten.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van. Hoewel ik 2 x ontslag genomen heb, zonder dat ik ander werk had, kwam het altijd wel weer goed. Bij Lijnco heb ik mijn mooiste tijd beleefd hoewel de sfeer na het faillissement verdwenen was. Ik heb na mijn afscheidsfeestje nooit meer een stap binnen het bedrijf gezet maar kom nog wel regelmatig oud-collega’s tegen. We hadden ook altijd gezellige afdelingstoernooien op de velden van Groninger Boys/Gruno. Eén keer zijn wij zelfs eerste geworden. Ik zat toen in het team planning/transport en FC Groningen speler Eddy Bakker behoorde tot ons team…
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Mijn leven heeft ups en downs gekend maar daar krijgt iedereen mee te maken. De minder leuke dingen werden altijd vrij snel afgelost door leukere dingen. Ik ga dan ook voor een 8.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop nog lang op en rond het voetbalveld te kunnen verblijven en leuke dingen te kunnen doen met de jongens. Het valt voor mij overigens niet mee om mij stil te houden langs het veld. Af en toe roep ik wel eens wat maar op een gegeven moment kwam Max naar mij toe. ‘Opa’, zo zei hij en na ‘Ja Max’ te hebben gezegd vervolgde hij: ‘Opa moet zich stilhouden!’, haha…