‘Zullen we er een weekendje tussenuit knijpen, ik ben er eigenlijk wel even aan toe?!’ Met al een uitstapje naar Schiermonnikoog over 2 weken met Middelstum 4 in het verschiet, hoefde het voor mij niet zo nodig. Maar dat is natuurlijk een enigszins egoïstische gedachte. En dus togen we het afgelopen weekend met het samengestelde gezin Pol/Heerema/Koster naar Volendam. De mooie vissersplaats in Noord-Holland die de vrouw en ik vorig jaar al met veel plezier hadden aangedaan.
Zaterdag lonkte voor het vrouwelijk gedeelte van het gezelschap het zeer nabijgelegen Amsterdam met al haar verlokkingen. Een uitstapje dat ik niet echt zag zitten. En dus volgde voor mij een boottocht van een half uur naar het nabijgelegen Marken. Het lukte mij aanvankelijk niet echt om mij te ontspannen en om te genieten. Dat veranderde tijdens een lange wandeling over de dijk langs het kabbelende water. In de kadans van mijn wandelpas volgde een zoektocht naar mijzelf.
Zou ik mij enigszins schuldig gevoeld hebben? Een van mijn medespelers noemt het aan de kantinestamtafel wel eens de calvinistische inslag. In mijn jonge jaren zaten dergelijke uitstapjes er inderdaad niet in. Ik dacht altijd dat we het vroeger niet breed hadden thuis. Een gat in de broek werd door moeders de vrouw vakkundig weggemoffeld met een lap, een dik zelf gesneden plak brood werd voorzien van 2 sneetjes kaas, en de wekelijkse (?!) douchebeurt mocht niet langer duren dan 10 minuten. Ik denk wel dat ik hier een tikje van meegekregen heb.
Later kwam ik er achter dat mijn ouders het helemaal niet zo slecht hadden. Maar het geld werd nooit over de balk gegooid. Mijn broer heeft mijn vader ooit wel eens gevraagd of pa niet wat meer van het leven had willen genieten. Vaker op vakantie bijvoorbeeld, mooie buitenlandse reizen maken, wat van de wereld zien. Mijn vader vertelde dan over zijn opvoeding, over zijn jonge oorlogsjaren, over bittere armoede en blij zijn met het feit dat het grote gezin Koster dagelijks genoeg te eten kreeg.
Het leven was vroeger misschien in bepaalde opzichten wel wat eenvoudiger en simpeler. Het was hard werken voor weinig geld. Zes dagen in de week in de weer voor het werk en het gezin. Zondag was de dag des Heren, wat automatisch inhield dat de kerk 2 keer werd aangedaan. Dat was er in jongere jaren wel ingestampt. Hard werken, sober leven met in de wetenschap dat na dit leven als beloning een veel mooiere wereld wachtte voor eenieder die gelooft. En al het leed op de wereld kreeg je toen natuurlijk ook niet allemaal mee.
Ik moet toegeven dat ik God vaak niet begrijp. Wanneer ik Facebook afstruin zie ik soms prachtige wintersportplaatjes voorbijkomen. Of mooie pensionadokiekjes vanuit Spanje waar genoten wordt van een zonnige najaarsdag in het leven. Een schril contrast met tal van schrijnende beelden van bootvluchtelingen, bombardementen in oorlogsgebieden of een jonge adolescent die vecht tegen een levensbedreigende ziekte.
Waarom geeft God niet iedereen een gelijk leven, bedenk ik mij na enige kilometers. Elk mens mag 100 jaar in rijkdom, vrijheid en gezondheid op deze aarde leven om daarna liefdevol en pijnloos in het hiernamaals te worden opgenomen. Ik denk na over de reïncarnatiegedachte. Of zou iedereen 10 levens krijgen waarmee je kennis maakt met alle facetten van het leven? Dan voelt het leven al weer wat rechtvaardiger, toch? Opgroeien in rijkdom, of in bittere armoede, in een oorlogsgebied, als homo, op jonge leeftijd opgezadeld worden met een dodelijke ziekte, of met een depressie, enz. enz.. Zodat iedereen dezelfde ervaringen heeft meegemaakt in meerdere levens.
Ik merk dat ik mij soms wel eens ‘erger’ aan de welvaart om ons heen. Dat probeer ik de kinderen wel eens uit te leggen. Hoe onvoorstelbaar goed ze het wel niet hebben. Iets wat soms als vanzelfsprekend ervaren wordt. En iets waarmee ik soms ook bots met mijn partner die vaak terecht stelt dat je nu leeft en dat het maar de vraag is of je wel zo oud wordt om al je dromen later gezond te kunnen vervullen… En zou ik vroeger zelf anders geweest zijn? Ik weet nog dat ik meer zakgeld wilde zodat ik meer Panini-voetbalplaatjes aan kon schaffen, net zoals mijn vrienden in die tijd.
Wat dat betreft heb ik de nodige trekjes van mijn ouders overgenomen, denk ik. Oppotten voor mindere tijden, niet het onderste uit de kan willen hebben, ook oog hebben voor de mensen die het minder hebben, af en toe een sombere overpeinzing……
Gelukkig krijg ik onderweg op Marken hoe langer hoe meer oog voor de prachtige omgeving. De golven kabbelen rustig tegen de dijk, vogels krijsen hun boodschap de vredige wereld in, de zon breekt door. Marken en haar omgeving zijn mooi. Terug op de boot geniet ik van prachtige rode luchten en van Volendam dat vanuit de verte rap dichterbij komt. Hoewel de wereld soms verrekte onrechtvaardigheid is, versta ik gelukkig af en toe ook de kunst van het genieten……