Peter, kun je jezelf in het kort even voorstellen?
Mijn naam is Peter Timmer, geboren als jongste telg van 4 Timmerjongens, in het laatste huisje achter de Westerwijtwerder kerktoren. In februari word ik 45 jaar. Ik ben getrouwd met Lilian en we hebben 2 kinderen: zoon Tomas is 10 en dochter Elin 7.
Na Westerwijtwerd heb ik nog een tijdje in Middelstum gewoond waarna ik op 18-jarige leeftijd bij de marechaussee debuteerde en in de gemeente Soest ging wonen. In die hoedanigheid heb ik bijvoorbeeld de paleizen Soestdijk en Drakensteyn bewaakt. Uiteindelijk bracht de functie van politieman mij naar Den Haag. Daar heb ik 10 jaar gewoond. Lilian en ik wilden onze kinderen niet in Den Haag op laten groeien. Dat bracht ons 10 jaar geleden naar Uithuizermeeden waar ik nu met veel plezier woon.
Vroeger altijd al politieagent willen worden?
Het blauwe uniform heeft mij sowieso vanaf de MAVO tijd geprikkeld, dat weet ik nog van de gesprekken die ik met decaan Hans Verkerk voerde. Hoewel mijn hart in eerste instantie wel naar de marechaussee uitging. Ook niet zo verwonderlijk met 2 broers die al bij de marechaussee waren. Later vroeg een oom van mijn toenmalige vriendin Jolanda, of politieagent in Den Haag worden niets voor mij was. Hij hield zich bezig met de werving van politieagenten en wist van de vele vacatures in Den Haag. Hierdoor heb ik de switch gemaakt. Volgend jaar ben ik 25 jaar in dienst van de overheid…
Wat is er nu zo mooi aan het vak van politieagent?
De afwisseling, er is echt geen dag hetzelfde. Ook elke diefstal, vermissing, aanrijding of inbraak is verschillend en vereist een andere aanpak. Je maakt ook een hoop narigheid mee maar de positieve dingen overheersen. Het geeft een goed gevoel om een mens in nood te kunnen helpen alhoewel handhavende taken ook een belangrijk onderdeel van het vak zijn.
Je hebt verschillende functies bij de politie?
Dat klopt, ik ben veelzijdig inzetbaar. Als medewerker politie in de basiszorg verricht ik allerhande politiewerkzaamheden, maar met name noodhulp. Vanuit mijn thuisbasis, bureau Uithuizen, ben ik tevens coördinator vermiste personen van een aantal noordelijke gemeentes. Een keer per 3 maanden heb ik piketdienst. Ik ben dan adviserend naar diegenen toe die zich in de 3 Noordelijke provincies met onderzoek bezig houden.
Daarnaast ben ik ambassadeur van burgernet in de noordelijke kop van Groningen, min of meer mijn paradepaardje. Vanaf de start van burgernet ben ik samen met collega’s flink bezig geweest met promotiewerkzaamheden. Niet voor niets zo blijkt want Bedum bijvoorbeeld staat op nr. 1 in de noordelijke provincies wat betreft bereik. Nog een taak van mij is het voorlichting geven en presentaties houden over vermiste personen en wat bij de opsporing allemaal komt kijken.
De functie van coördinator vermiste personen lijkt mij een heftige?
Aan de ene kant een heftige taak, aan de andere kant ook een dankbare. Als je iemand mist die je heel erg nastaat dan is dat heel erg. Soms duurt de onzekerheid jaren. Denk maar aan de man die onlangs in Delfzijl met zijn auto uit het water opgevist werd. Een collega van mij heeft zich in deze zaak vastgebeten. Mede dankzij haar doortastendheid is er uiteindelijk duidelijk gekomen.
Niet alleen de functie van coördinator vermiste personen is een heftige. Je komt veel meer narigheid tegen. De politieagent die toentertijd in Baflo vermoord is, in 2011, was een goede bekende van mij.
Neem je je werk wel eens mee naar huis?
Ja, er zijn zeker een aantal zaken geweest die mij niet in de koude kleren zijn gaan zitten. Met name wanneer het om kinderen gaat die slachtoffer zijn geworden of mensen die je kent of waarvan je de nabestaanden kent. Het behoort soms tot mijn takenpakket om de nabestaanden te informeren. En dat is natuurlijk heel heftig. Gelukkig heb ik broer Fred als klankbord, bij hem kan ik altijd terecht.
Op het werk kunnen we natuurlijk ook aangeven dat we professionele begeleiding nodig hebben. Ook bellen we elkaar als collega’s zelf ook wel op wanneer iemand een heftig incident heeft meegemaakt. Dit wordt centraal geregeld via de meldkamer. Daarbij wordt ook gelet op het rugzakje wat iemand met zich meedraagt. Zo heb ik een collega die sinds 10 december al met 10 gevallen met dodelijke afloop te maken heeft gehad. Het lijkt mij logisch dat hier aandacht aan geschonken wordt.
Ervaar jij ook dat het respect voor de openbare orde afneemt?
Oudere mensen hebben sowieso meer respect voor de politie dan jongeren. Dat geldt trouwens ook voor het onderlinge respect tegenover elkaar in het algemeen. Mensen zijn veel mondiger geworden inderdaad en dat maakt het werk lastiger.
Je schrijft regelmatig over je werkzaamheden?
Ik heb inmiddels 3 artikelen geschreven. Ze vroegen hiervoor op de interne politiesite vrijwilligers nadat een aantal collega’s er mee waren gestopt. Ik vind het leuk om te doen en krijg er positieve reacties op. Het bijzondere is dat de verhalen een groot bereik hebben, mede doordat ze op politie.nl komen. Zo had het eerste verhaal een bereik van 50.000 mensen, werd het tweede verhaal gedeeld door Amber Alert (Kinderlogica)en kwam de derde zelfs op de website van de Telegraaf terecht.
Kun je de hoogte- en dieptepunten uit je carrière benoemen?
Mijn hoogtepunt is een bijzonder verhaal. Ik was toen ik in Den Haag woonde mede organisator van de International Police Accosiaton. Deze organisatie bestond 50 jaar en dit viel samen met het 40-jarig bestaan van de IPA Haaglanden. We hadden bezoekers uit de hele wereld en ik mocht deze gasten begeleiden.
De laatste dag werd er een galadiner georganiseerd in de Ridderzaal, en ik mocht ook een speech verzorgen. Ik had Lilian uitdrukkelijk verzocht om mee te gaan. En toen ik het ten overstaan van 250 internationale gasten had over onderling respect, eindigde ik met het respect en de steun van je partner wat o zo belangrijk is natuurlijk. Voor mij een hele mooie aanleiding om Lilian naar voren te vragen, door de knieën te gaan en haar voor een volle Ridderzaal onder luid applaus ten huwelijk te vragen…
Het dieptepunt uit mijn carrière is de burn-out geweest waar ik in 2011 tegenaan liep en die mij een half jaar gekost heeft. Het was een combinatie van veel meegemaakte incidenten + de nodige administratieve rompslomp. Ik werd al kribbiger en toen ik thuis zo maar voor een tekenfilm in tranen uitbarstte was het einde zoek. Achteraf kun je stellen dat ik er van heb geleerd. Ik geef eerder aan wanneer er teveel werk op mijn bordje ligt. En ik wil best iemand helpen maar wel met de mededeling dat ‘het aapje’ bij hem of haar blijft liggen.
Nog een dieptepunt was een bedreiging door een verdachte die mij kende. Vooral met vrouw en kleine kinderen thuis is dit heel onprettig. Er was zelfs al een safe house voor hen geregeld maar gelukkig heeft het niet tot evacuatie hoeven te komen.
Nog leuke anekdotes?
Ik was vroeger niet het grootste lieverdje in de klas en mocht graag kattenkwaad uithalen. Zo heeft Adri de Lange mij ooit op de MAVO mijn strijkers afgepakt. Maar ik had ergens nog enige exemplaren verborgen en ging nadat hij wegging vrolijk verder. Inmiddels zijn Adri en ik inderdaad collega’s…
Toen we net 2 maanden met Burgernet in de gemeente Eemsmond bezig waren, ging er een melding uit dat er een jongetje vermist was. Een vrouw die zich net aangemeld had, kreeg een Sms’je, haar eerste zo zou later blijken. Ze was net met de afwas bezig toen ze naar buiten keek. Je raadt het al, net op dat moment reed het jongetje op zijn fietsje langs. Binnen 10 minuten na de melding was hij weer gevonden.
Heb je nog tijd over voor hobby’s?
Ik mag graag vissen en verheug mij al weer op mijn eerste wedstrijd. Deze vindt op 7 april plaats aan het Noordhollandsch Kanaal. Ik ben op zolder al weer voorzichtig aan begonnen met het klaarmaken van de visspullen. Verder mag ik graag darten, ik ben lid van de Pieltjekwakkers in Middelstum, hoewel ik mij wel wat meer op het volleyballen wil gaan toeleggen.
In de wintermaanden houd ik mij bezig met stamboomonderzoek. Mijn eigen stamboom heb ik tot eind 1600 kunnen achterhalen, die van mijn vrouw zelfs tot begin 1600. Uit onderzoek is gebleken dat we 350 jaar geleden al familie waren, haha…
Waar mogen ze je ’s nachts voor wakker maken?
Wanneer ik de volgende dag vrij ben mogen ze me wakker maken om te gaan vissen. Ook ben ik gek op aardappels met rode kool en een lekkere gehaktbal…
Waar staat Peter Timmer over 10 jaar?
Ik hoop dat ik dan nog steeds hetzelfde werk doe want ik beleef er nog het nodige plezier aan. De positieve zaken overheersen, ondanks de hevige gebeurtenissen waar je soms mee te maken krijgt. Verder hoop ik dat ik tegen die tijd het huis helemaal opgeknapt heb.
Wil je verder nog iets kwijt?
Ik heb de nodige zaken meegemaakt die veel impact op mij en mijn collega’s gehad hebben. Maar wanneer je een vermiste persoon met zijn of haar familie kan herenigen dan is dat kicken. Of om een gesprek te regelen met iemand die succesvol een reanimatie heeft overleefd met zijn of haar redders. Dat zijn de mooie dingen van mijn vak. En het klim- en klauterwerk van vroeger in allerlei toestellen in de gymzaal pas ik nu nog wel eens in de praktijk toe voor mijn werk, haha…