Het lijkt eigenlijk al weer zo lang geleden: de Kerstviering. Toch is het nog maar 2 week geleden dat Steakrestaurant De Kleine Munt haar deuren tijdelijk sloot. Om ze vandaag weer te openen. Een jaarlijkse traditie om na een lang en druk jaar even weer bij te tanken, dichtbij of wat verder weg, is weer afgerond.
Doordat er in 2015 eigenlijk sprake was van 3 Kerstdagen, had je dus een Kerstdag over. Voor mij was het helder dat deze dag in Termunten gevierd moest worden. Het verhaal is misschien al wel bekend. Ooit waren Pieter Klaver en ik collega’s bij Vast Bakeries. De carrières verliepen wel tegenovergesteld maar dit terzijde. Uiteindelijk verkozen we allebei het hazenpad. De een wat meer vrijwillig dan de ander.
Op een morgen in 2011 bij de cakelijn hoorde ik vol ongeloof Pieter zijn steakhouseplannen aan. Ondertussen druk allerlei ingrediënten afwegend, vertelde hij geestdriftig over een eigen toko die in Termunten zou moeten verrijzen. Die durft, dacht ik gaandeweg deze monoloog. Toen ik bij hem wegliep, beet hij mij nog licht spottend toe: “Du must ook veur die zulf beginnen jong, met dien schriefcapaciteiten…”
Een opmerking waar ik in de auto op deze 2e kerstdag met een glimlach aan terugdenk. We zijn inmiddels bijna 5 jaar verder. Ik durf te stellen dat we zakelijk gezien met veel plezier en genoegen terugkijken op 2015. Ieder op zijn eigen nivo en met zijn eigen ambities. Terwijl ik min of meer verwonderd constateer dat Kerst op het industrieterrein van Delfzijl ver weg lijkt, hoewel het licht hier ook stralend aanwezig is, doemt Termunten in de verte op.
We waren aan de vroege kant, Termunten is inderdaad een stuk dichterbij dan vaak gedacht wordt, en dus hadden we nog even de gelegenheid om in de haven te kijken. Ook in het donker ligt Duitsland verdacht dichtbij getuige de lichtjes van beide industrieterreinen die zich links en rechts van mij aan de Dollard openbaren. Toch lokte de nakende gezelligheid in De Kleine Munt ons snel weer in de auto.
Het was als vanouds weer razend druk maar we werden al vrij snel door een vriendelijke serveerster naar onze plaatsen doorverwezen. Pieter was in geen velden of wegen te bekennen. Niet veel later echter voelde ik een gastvrije hand op de schouder: “Mooi dat joe der binn’n!” Dat gevoel is wederzijds. Ondanks de drukte worden we snel geholpen en niet veel later siert een tonijnsalade en carpaccio onze tafel. Even vergeten we de drukte om ons heen om volledig op te gaan in al dit lekkers.
Het hoofdgerecht laat zich door ons ook vaak gemakkelijk kiezen. De vrouw vergrijpt zich graag aan een grote hamburger, 100% rundvlees, en ik ga deze keer voor de Saté Royal. Hoewel ook de Termunter vleesschotel voor de echte vleesliefhebber mij weer toelacht. Uiteraard opgesmukt met salade, aardappeltjes en gekruide patatjes naar keuze. Regelmatig wordt gevraagd of alles naar wens is of worden de glazen aangevuld. Veel vertrouwde gezichten in de bediening en in de keuken. Van personeelsverloop is eigenlijk geen sprake. Een goede zaak lijkt mij.
Na het hoofdgerecht kunnen we eigenlijk geen boe of bah meer zeggen. Gelukkig staat er ook nog een klein nagerechtje op het menu. Dit stukje vanille-ijs glijdt er nog lekker in. Wanneer Pieter zijn planning voor de dag er op rond heeft staan en wij alles verorberd hebben, schuift hij nog even gezellig aan. Het personeel maakt in een uitbundige stemming snel nog even het restaurant schoon. Straks wacht een kerstborrel ter afsluiting van een mooi jaar…
Een mooi jaar, daar zijn ook beide ondernemers het over eens. Terloops wordt nog even besproken hoe het verhoogde adverteerderbudget het beste ingezet kan worden. Na Facebook moet eigenlijk ook Twitter veroverd worden. Foto’s van de lekkere gerechten doen vaak wonderen en moeten het water in de mond laten lopen. Maar uiteindelijk is goede mond-tot-mondreclame misschien nog wel het allerbelangrijkste. En kwaliteit verloochent zich nooit…
Dan volgt een snelle handdruk, we zwaaien nog even naar het personeel die de toko weer spik en span schoongemaakt heeft. Na de afrekening, doorgaans al voor een vriendenprijsje maar vandaag helemaal, waggelen we weer moe, vol maar ook zeker voldaan richting de Hyundai. Het was al een tijdje geleden dat we Termunten aandeden, te lang eigenlijk. Met de wetenschap dat vandaag de deuren weer opengaan, zou je zo weer in de auto willen stappen. Op naar weer een mooi uitgaansjaar in steakrestaurant ‘De Kleine Munt’!