Daar heel (Noord) Nederland de afgelopen week volledig in de ban was van Code Rood, hield ik nauwlettend het nieuws in de gaten. In het bijzonder natuurlijk onze regionale rampenzender RTV Noord. Immers, ze konden dagelijks prima uitleggen hoe de stand van zaken in de provincie was. Verslaggevers en presentatoren kwamen om in de informatie en wisten, zeker op dinsdagochtend, niet welk nieuws het eerst en het laatste de ether in geslingerd moest worden.
Live verslagen vanuit winkelcentra, snelwegen, buitengebieden, de zoutdepots van Rijkswaterstaat, het meerijden met een strooiauto, enz. enz.. Toen op donderdagmorgen ook nog eens een aardbeving plaatsvond bij Zuidbroek, waren de rapen helemaal gaar.
Sinds de invoering van de digitale televisie, is het medium Radio verdwenen bij ons uit de huiskamer. Daar waar ik het net over de ether had moet ik bekennen dat ik dat spreekwoordelijk bedoelde. Radio luisteren doen wij in huis via de televisie. En met voorkeur kijken we er dan ook naar. Dat levert mooie beelden op. Nou ja, intrigerende beelden. Je kijkt naar 2 mensen met allebei een microfoon voor de mond, en een laptop of mobiele telefoon op tafel.
Als de hand van de presentator omhoog gaat weet je dat hij is uitgepraat, want dat is voor de producer het teken om een plaatje of een jingle te starten. In radiotermen noemt men dat een zakje laten vallen. Zodra de jingle start, springt de presentator op, en loopt de presentatiekamer uit.
Dan begint het bij mij te malen. Waar gaat hij naar toe? Even overleggen misschien, of naar het toilet, of haalt hij een kopje koffie, of slurpt hij in drie hijsen snel z’n portie nicotine naar binnen, of heeft zijn vrouw net een appje gestuurd dat ze beneden staat met zijn broodtrommel in de hand, omdat manlief plichtsgetrouw als hij is op tijd in de studio wilde zijn om de Groningers te informeren over de toestand op de weg, en derhalve geen tijd had om zijn eigen bammetjes te smeren?
Terwijl de ene presentator weg is, zie ik zijn collega praten in de microfoon. Maar ik kan het niet horen. De muziek speelt. Tegen wie praat hij, en waar hebben ze het over? Daar kom ik maar niet achter, dat is iets zien, maar niet horen. Het is een beeld dat nooit verveeld. Er gebeurt altijd wat, en het laat ruimte over voor je fantasie. En dat is waar radio toch voor bedoeld is. Iets horen, maar niet zien. Je gaat er een beeld bij vormen.
Van jongs af aan vond ik radio al fascinerend. Mijn liefde voor muziek dwong me daartoe, want dat was toen het enige medium waar je met muziek in aanraking kwam. Er waren geen streams, MTV of TMF. Een LP kostte destijds 30 gulden, dus daar kocht je er geen 10 van in een jaar. Maar Radio was eigenlijk ook veel leuker. Het was spannend. Je wist nooit wat je te horen kreeg. Het was de magie van het horen maar niet zien. Wat er gebeurde in de studio wist je niet. Of het allemaal echt was, wist je ook niet, maar je geloofde dat het echt was.
Eind jaren 90, begin 2000 kwam ik in contact met de mensen van Radio MG, het huidige Regio FM. Ze hadden een lokale omroep opgestart voor de gemeenten Bedum, Loppersum en Ten Boer, en wilden daar o.a. een jongerenprogramma gaan maken. Bouwko en ik, toen beide DJ in jeugdsoos The Rising Sun, hadden daar wel oren naar. Van 18.00 tot 21.00 uur, iedere zaterdag: The Saturday Night Preparty.
Daar zaten we, in het bejaardentehuis in Bedum, in een soort van gangkast. Er stond een mengpaneel, 2 Philips cd spelers, een cassetterecorder, een minidiscspeler, en twee of drie microfoons, dat was het. Maar een plezier wat we hadden! Omdat er geen telefoonlijn was, hadden we een headsetje voor de mobiele telefoon uit elkaar gedraaid. De oortjes hadden we vervangen voor plugjes die we dan in het mengpaneel konden steken.
We belden daar mee naar de voetbalkantines in de omgeving om op zoek te gaan naar de meest gezellige voetbalclub van Groningen. SV Onderdendam won het glansrijk, al was het ook alleen maar omdat ze met de taxi volgepropt met frikadellen speciaal en blikjes bier naar de studio in Alegunda Ilberi kwamen rijden. Of we belden een mevrouw die twee hondjes te koop aanbood in een krant. Ze barstte live op de radio in tranen uit, want het was geen vrijwillige keus dat ze haar ‘pikkieneesies’ kwijt moest. Prachtig emo radio vonden wij dat.
Irma Dam, in Middelstum bekend als zangeres van het Concordia’s Proms Concert, belden we op en toen deden we ons voor als iemand van Platenmaatschappij EMI. Deze persoon had haar horen zingen tijdens het promsconcert en was laaiend enthousiast over haar. Echter, de collega’s moesten overtuigd worden. Of ze direct even wilde voorzingen. Uitzinnig reageerde ze: “Een platencontract….?!”
Diepgang hadden we ook in dat programma. Zo was er de rubriek: “Heb je problemen met sex, of wil je weer een relatie met je ex, bel dan met Bouwko en Peter want die weten het beter”. Hierin behandelden wij zogenaamd vragen van luisteraars. Zogenaamd inderdaad, want zowel de vraag als het antwoord kwam uit een willekeurig gekozen Hitkrant.
Als we dat programma in deze tijd hadden gemaakt had iedereen kunnen zien hoe het er echt aan toe ging, en hadden we nooit de vraag gekregen: “Jeetje, hoe komt het toch dat jullie zoveel weten over……”
(Gastcolumnist Peter Zuidhof is de vrolijke eigenaar van Disco-n-Action, zie www.disco-n-action.nl. Hij schreef in het verleden regelmatig mooie blogs op zijn eigen hyvesprofiel en af en toe voor het Middelstumer voetbalclubblad. Voormalig penningmeester Albert Huizinga krijgt daar nu nog wel eens de kriebels van…)