Eigenlijk wilde ik dit verhaal maandagmorgen schrijven. Maar daar ik zaterdagmiddag een verloren uurtje over had, ben ik maar weer naar boven gegaan om deze gedachtespinsels aan het papier toe te vertrouwen. Of dit een goed plan is, waag ik te betwijfelen. Want een column aan het begin van het jaar over het opnieuw beginnen, moet je eigenlijk op maandagmorgen schrijven. Want dan drukt gevoelsmatig het hele leven zwaar op je, op deze eerste maandagmorgen van het nieuwe jaar. De kans is groter dat je dan een wat weemoediger tintje aan de verhalen mee kunt geven. Misschien laat ik het nu wel bij een eerste aanzet.
Maar opnieuw beginnen dus. Zo voelt het ook echt. Twee weken geleden werkte ik redelijk ontspannen naar de kerstvakantie en het einde van het jaar toe. Hoe je het ook wendt of keert, voor de meeste mensen een leuke en gezellige tijd. Een tijd waarin de werkzaamheden wat naar de achtergrond verdrongen worden en waarin iedereen wel kan genieten van minimaal een langer weekend. Of kan genieten van elkaar, van leuke activiteiten, van de opgetuigde kerstboom in de kamer. Maar dan komt onherroepelijk weer de dag dat je opnieuw moet beginnen…
Resultaten uit het verleden bieden geen garantie voor de toekomst. In mijn geval voelt het dat je zo goed bent als je laatste verhaal. 2015 was voor de website een fantastisch jaar met bijna 150.000 bezoekers. Wederom een plus van dik 40%. Maar dat was vorig jaar. Nu drukken ruim 360 dagen op mijn schouders waarbij het verleden niet meer telt. Lukt het mij bijvoorbeeld wel om weer inspiratie te vinden voor nieuwe columns? Zijn er nog wel interessante babbel- en pensionadogasten? En zijn de gastcolumnisten nog wel bereid om een bijdrage te leveren voor de website en zijn die bijdragen net zo goed als vorig jaar? Gelukkig trapte Peter Anema gisteren voortreffelijk af, dat scheelt.
Zo maar wat vragen die door mij heen spoken. Met nog meer kilootjes om mij heen dan eigenlijk goed voor mij is, maar daarover morgen meer. 2015 laat ik met een goed geval achter mij. Calamiteiten heb ik niet beleefd, al mijn dierbaren zijn nog binnen handbereik. Zakelijk gezien had ik geen klagen en Miranda haar therapie verliep zo voorspoedig dat ze er een half jaar eerder mee op kon houden. Ook iets om dankbaar voor te zijn. Zware wolken zijn gevoelsmatig redelijk opgelost of in elk geval (tijdelijk) weggejaagd.
Maar toch telt dit allemaal niet meer, begin 2016. Voor mij liggen 12 maanden waarin veel kan gebeuren. Toch heb ik er ook wel weer zin in. De eerste 400 woorden van het nieuwe jaar zijn al weer vrij snel weg getypt. De eerste afspraken zijn ingepland en potentiële adverteerders uitgezocht. De eerste nieuwe adverteerder heeft zich al weer aangemeld. Veel socialmedia-activiteiten voor diverse bedrijven liggen in het verschiet. Het dagelijks ritme van 2 weken geleden kan zo weer opgepakt worden, alsof er niets gebeurd is.
Zal ik het hier maar bij laten? Het schiet mij te binnen dat we, de spelers van Middelstum 4, in de kerstvakantie een mooie WhatsApp groepsfoto mochten ontvangen van 4e elftal verdediger Okko. Zo’n fotootje in kerstsferen waarin het 4e elftal fier bovenaan de ranglijst prijkt. Maar ook hier telt dat resultaten uit het verleden geen garantie bieden voor de toekomst. Wanneer we direct na de winterstop puntenverlies lijden dan is leiden direct in last. De concurrentie ruikt bloed en zal ongetwijfeld een tandje bij schakelen. Ook hier ligt dus een immense druk op onze schouders.
Het is zaak scherp te beginnen dit jaar. Boven op het nieuws, boven op de actualiteit. Zo scherp als een mes, spitsvondig allerlei woordbruggetjes bouwend. Zou het weer lukken? Geen flauw idee. Maar meer dan je best kun je niet doen, toch? En dus kom ik op de eerste maandagmorgen van het nieuwe jaar tot de conclusie dat de kop er weer af is. Omringd door een winters landschap is het voor velen van ons afzien: we mogen weer! Glibberend en glijdend inderdaad. Veel hail en zegen voor 2016 en kop der veur!