Al jaren had ik het idee om een keer de Nijmeegse vierdaagse te gaan lopen want zoals iedereen zegt, moet je dit een keer in je leven hebben meegemaakt. Een vriendin waar ik veel mee wandel zag deze tocht echter niet zitten waardoor ik op zoek moest naar een maatje voor in Nijmegen. Een collega durfde het wel aan waardoor wij ons in 2011 hebben ingeschreven voor de vierdaagse. Hiermee brak een spannende tijd aan van afwachten tot de loting.
Aangezien er tussen de loting en de vierdaagse zelf niet veel tijd zit, moesten we al wel beginnen met het oefenen. Heel wat kilometers hebben we afgelopen tussen Middelstum en Uithuizen maar ook tijdens georganiseerde wandeltochten. Helaas kregen we ondanks de positieve kilometers allebei te horen dat we niet aan de vierdaagse mochten deelnemen. Dat was flink balen! Zo ook in 2013 en 2014 bij de inschrijving.. Weer veel kilometers gewandeld en heel hard gehoopt op een plekje tijdens dit grote evenement maar wederom uitgeloot voor de vierdaagse.
Maar zoals iedereen altijd zegt: Drie keer is scheepsrecht! Bij de vierdaagse van Nijmegen geldt namelijk dat als je twee keer wordt uitgeloot achtereenvolgend, je de derde keer verzekerd bent van een startnummer voor de tocht. Daarom was het voor mij in 2015 dan eindelijk zo ver, ik mocht mee gaan lopen met de Nijmeegse vierdaagse!
De bevestigende mail over de inloting zorgde voor veel vierdaagse gekte zoals dat wordt genoemd: Heel veel kilometers maken, heel veel fantaseren over hoe het zal zijn om vier dagen 40 kilometer te moeten lopen tijdens zo’n groot evenement, maar ook heel veel drukte voor het regelen van een slaapplek. Want ieder jaar zijn de campings, hotels, bed&breakfast en alle mogelijkheden om te slapen erg snel vol rondom de vierdaagse. Ik moest dus erg mijn best gaan doen om een slaapplek te verzorgen.
Een aanbod voor het lenen van een vouwwagen was natuurlijk erg lief bedoeld, maar het leek mij niet de ideale oplossing na het lopen van 40 kilometer. Gelukkig kreeg ik tussen de vierdaagse gedachten door, een helder momentje. Mijn ome Koos van 72 jaar zou dit jaar voor de 41ste keer deelnemen aan de vierdaagse en hij had me al eens een slaapplek aangeboden met zijn vaste wandelgroep. Eenmaal aan de telefoon vond hij het fantastisch dat ik eindelijk mee mocht doen met de vierdaagse en natuurlijk gold het aanbod van de slaapplek nog. Er zou voor eten en drinken onderweg gezorgd worden en ook na het wandelen zou er goed op mij worden gelet, dat was dus geregeld!
Toen de meeste voorbereidingen getroffen waren, bleef natuurlijk het belangrijkste over: het wandelen. Het oefenen ging erg goed alleen zou ik graag een maatje hebben om mee te lopen tijdens de vierdaagse omdat alleen toch ook maar alleen is. Ome Koos kon mij hier aardig in geruststellen want er lopen 41.000 mensen mee tijdens de vierdaagse, er is vast wel iemand met wie je een stukje mee kunt lopen.
De maand juli kwam erg snel dichterbij toen mijn gezondheid me helaas in de steek liet. Door een fikse longontsteking hield ik erg veel vocht vast in mijn lichaam wat ervoor zorgde dat mijn conditie hard achteruitging. Het wandelen kon ik nu eerst wel vergeten, 40 kilometer wandelen terwijl je na tien stappen al buiten adem bent is geen optie. Toch begon het heel erg te kriebelen toen er veel reclame op de televisie werd gemaakt voor de vierdaagse. Na een bezoekje aan de huisarts en enkele vochtafdrijvende pilletjes verder, leek het weer de goede kant op te gaan. Met een pufje tegen de benauwdheid en een flinke portie goede moed kon ik op pad.
Het was eindelijk zo ver, alle tassen werden ingepakt en samen met mijn man ging ik onderweg naar Nijmegen. Oeps! Kussen en slaapzak vergeten. Gelukkig had iemand van de wandelgroep waar ik bij mocht logeren, een extra kussen en slaapzak meegenomen. Bij aankomst in Nijmegen stond mijn bed al opgemaakt voor me klaar. De zondag en de maandag kon ik nog even bijkomen en heb ik kennis gemaakt met de andere wandelaars van de groep. Er werden veel verhalen verteld over de voorgaande jaren en alle leuke belevenissen, wat hebben wij gelachen!
Dinsdag was de dag dat we echt zouden gaan starten. Met een speciale vierdaagse bus ging ik richting de start waar ik om 5:00 zou gaan beginnen aan vier lange dagen wandelen. Vier dagen lang, 40 kilometer wandelen. Mijn maatje van de wandelgroep ging op de fiets naar de start en op de afgesproken plek heb ik tot 5:10 staan wachten. Helaas geen maatje.
Stond ik dan op de verkeerde plek te wachten? Ik heb toen besloten om in mijn eentje te gaan starten, misschien kwamen we elkaar nog wel tegen. Mijn maatje heb ik de gehele 40 kilometer niet meer gezien, wel werd mij de eerste kilometers veel moed ingesproken door studenten langs de kant van de weg. De meesten hadden zo hard gefeest die nacht dat ze niet eens meer Nijmeegse vierdaagse uit konden spreken. Maar het was erg gezellig om de 40 kilometer mee te beginnen.
Onderweg is er veel vermaak, overal klinkt muziek variërend van K3 tot André Hazes, je verveelt je geen moment. Natuurlijk staan er ook heel veel toeschouwers die je een hart onder de riem steken en je de blaren doen vergeten. Rond drie uur zou ik mijn eerste 40 kilometer van deze week hebben gelopen en vlak voordat ik bij de finish aankwam, zag ik mijn dochter Kimberly met haar vriendin Marieke langs de route staan. Wat was ik blij om ze te zien! Met een grote bos bloemen en een zak welverdiende dropjes, hebben we samen de laatste kilometers gelopen. De eerste dag was een feit, ik had het gehaald. De tweede dag besloot ik om weer alleen te beginnen met wandelen, dit was me namelijk goed bevallen de eerste dag. Onderweg kwam ik iemand tegen waar ik een tijdje mee heb gelopen wat het toch wel wat gezelliger maakt. Op deze dag vielen erg veel mensen af, en ondanks dat ik het behoorlijk zwaar vond heb ik ook de tweede 40 kilometer uit kunnen lopen.
De donderdag, dag drie, wordt in Nijmegen ook wel roze donderdag genoemd. En zoals de naam het al zegt, heel Nijmegen was gehuld in roze. Wat een prachtig gezicht! De derde dag was voor mij wel de allerzwaarste dag, ik heb tijdens en na de route een aantal keren gedacht; Wat doe ik mezelf aan? Ik ga naar huis! Ondanks de blaren en opgezette voeten, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen om voor de laatste dag naar huis te gaan met het gevoel dat ik niet de vierdaagse af heb kunnen maken waar ik zo lang voor heb geoefend.
Eindelijk was daar de vierde en laatste dag van de vierdaagse aangebroken. Mijn voeten pasten bijna niet meer in mijn schoenen, en andere wandelaars om me heen liepen niet meer zoals de eerste dagen maar ik moest en zou de laatste 40 kilometer gaan wandelen. Via de telefoon kreeg ik veel aanmoedigingen waaronder ingezongen aanmoedigingsliedjes van een dorpsgenoot, dit deed me ontzettend veel goed. Ook de toeschouwers in Nijmegen hielpen me door de laatste kilometers heen, want wat lijkt het toch maar een klein stukje als zoveel mensen je richting de finish juichen. Ik kwam een maatje tegen die ik eerder deze week had leren kennen en samen hebben we richting het einde gelopen. We hebben elkaar goed kunnen steunen en aanmoedigen, en wat waren wij trots toen we over de beroemde ‘Via Gladiola’ mochten lopen richting de finish. Mijn man sprong van de tribune van trots en samen met een bos vol gladiolen hebben we mijn medaille opgehaald.
Wat een belevenis, een gebeurtenis die je echt moet hebben meegemaakt in je leven. Hoe zwaar het ook geweest is, ik heb 160 kilometer gelopen tijdens de Nijmeegse vierdaagse en ik kan niet wachten tot het weer juli is en de 100ste Nijmeegse Vierdaagse zich zal voordoen.
Anneke Lubbers