Ik schrijf af en toe wel eens een verslagje over een wedstrijd van het 1e elftal van Stedum. Dit vind ik ook leuk om te doen, maar een column over een willekeurig onderwerp is toch lastig om te verzinnen. Toen Bert mij half november vroeg om een gastcolumn te schrijven heb ik toch ja gezegd. Dit ook aangezien ik het artikel pas voor 17 december in hoefde te leveren. Ik dacht dat ik in die tijd vanzelf wel een helder moment zou krijgen voor het onderwerp, en zo geschiedde… Er zullen genoeg mensen zijn die waarschijnlijk een veel boeiender column kunnen schrijven over het oude huiskamer café in Westerwijterd aangezien ze er vaak geweest zullen zijn. Ik heb Tinus en Eke welgeteld 1 keer bezocht maar heb die ene keer toch een goede indruk gekregen van het unieke café en wil toch even weer terug gaan naar die avond.
Het was zaterdag 5 december 2009. Volgens mij waren er op die zaterdagmiddag de meeste voetbalwedstrijden afgelast wegens winterse omstandigheden. Uiteraard werd de kantine van vv Stedum wel gewoon bezocht en was het toch aardig druk in de kantine. Aangezien het sinterklaasavond was, was er op de zaterdagavond niet heel veel te beleven. Toch was er al een groep gelijkgestemden verzameld die ook geen Sinterklaas vierden maar wel iets wilden ondernemen. Na wat opties opperde iemand voor de grap: ‘we kunnen ook naar Tinus en Eke gaan’. Ik was gelijk voor want Tinus en Eke is toch een begrip hier in de buurt. Tinus en Eke waren ook de jongste niet meer, en met alle respect dan moet je er toch een keer zijn geweest voordat het te laat is. Zo werd er een groep verzameld met mensen die nooit of vrijwel nooit bij Tinus en Eke waren geweest. Vaste bezoeker Jan van Leeuwen ging ook mee. Voor zover ik weet bestond de groep voor de rest uit: Mathijs Slager, Jaap Dijkema, Tim de Jonge, Rene Drent, Wolter van Zanten en ik. Na het eten besloten we om koers richting Westerwijtwerd te zetten.
Ondanks dat we al aardig waren opgewarmd door de alcoholische versnaperingen in de kantine eerder die dag was het toch akelig koud op de fiets. Met een temperatuur van -5 was de klap des te groter toen wij binnen stapten bij Tinus en Eke waar het wel 35 graden warmer was. Goeiedag zeg, wat was het daar warm. Dit was ook kenmerkend voor de kroeg in wintertijd begreep ik. Er werd enigszins verbaasd gekeken nadat dit, toch voor hen, niet alledaagse gezelschap binnen kwam. Het was er rustig. Uiteraard waren de uitbaters aanwezig maar voor de rest voerden alleen Janske van Leeuwen en Ronnie Medema er verhitte discussies over voetbal. Uiteraard besloten we wel plaats te nemen aan de lange stamtafel waardoor het gelijk behoorlijk vol was.
Janske en Ronnie vertrokken niet veel later. Waardoor Tinus en Eke, op Jan van Leeuwen na, alleen nog maar jeugd uit Stedum in de kroeg hadden zitten. Dit mocht de pret echter niet drukken. Tinus zocht al vrij snel de voorkamer op. Deze bevond zich achter de schuifdeuren. Tinus vond het wat te druk en besloot schaatsen op tv te gaan kijken. Eke bleef wel bij ons zitten en onderwierp iedereen aan een ondervraging: ‘van wel bist doe ain? Joh dei kinn ik wel. Dat is weer familie van dei en dei’. Ze bleek van iedereen wel minimaal een familielid te kennen. Ondertussen vloeide het bier rijkelijk en Tinus kon nooit lang schaatsen kijken. Het was elke keer weer Eke die Tinus riep: Tinus! 7 ‘Heinekens’. Tinus stond vervolgens langzaam op en hield vervolgens flesjes Heineken uit de oude schuur. In deze schuur stonden overigens genoeg kratten bier. Je had zelfs de keus uit: Heineken, Grolsch en Amstel.
Daar zaten we dan allemaal aan de lange stamtafel, uiteraard bedekt met zo’n oud rood tafelkleed. Een rookverbod, daar hadden Tinus en Eke nog nooit van gehoord. In een kleine kamer bij 30 graden waar het blauw staat van de rook vond ik niet echt geweldig, maar goed dat hoorde er bij… Ondertussen was er ook nog een bijzonder echtpaar binnen komen druppelen. Het waren ook vaste kroegbezoekers. Deze mensen hadden behoorlijk bijzondere verhalen en dat zijn ook dingen die je zeker niet vergeet. Ik zal de details achterwege laten. De sfeer zat er goed in en de sterke verhalen rolden over tafel. Op de 1 of andere manier had iemand van ons het doorspoelmechanisme van de wc, die zich ook in de schuur bevond, kapot gemaakt. Matthijs Slager en ik probeerder onder toeziend oog van Tinus om het weer te repareren. Het was een aardig priegelwerkje en het was al vrij laat op de avond. Julie zullen begrijpen dat het wel een tijdje duurde voordat we het weer gerepareerd hadden. Tinus was in ieder geval erg blij en bood ons een biertje aan.
Het was denk ik al wel uur of 1 en gezien de leeftijd van het echtpaar was het natuurlijk niet verwonderlijk dat ze het wel welletjes vonden. Ook gezien het volume niveau van ons dat per uur behoorlijk omhoog was gegaan. Zodoende namen we afscheid van Eke en lieten we Tinus maar met rust want die was inmiddels in slaap gevallen op de stoel. We hebben vervolgens nog even Vita Nova in Middelstum bezocht, maar het hoogtepunt was natuurlijk allang geweest in Westerwijtwerd. Zo hebben we het onderling nog regelmatig over deze avond want dat blijft je zeker bij. Waar in Nederland tref je nou in zo’n authentiek gebouw een huiskamer café aan waar je je in de jaren 50 waant, waar iedereen welkom is en waarvan de uitbaters de leeftijd van 80 allang zijn gepasseerd.
Helaas bestaat Tinus en Eke niet meer en in Tinus inmiddels overleden. Als ik mij niet vergis woont Eke nog in een zorgcentrum in Middelstum. De oude kroeg is inmiddels overgenomen en is af en toe open. Ik hoop dat de nieuwe uitbaters er veel plezier mogen bleven maar iedereen weet: het zal nooit geen Tinus en Eke meer worden en dat geeft ook niet. Mede daarom ben ik blij dat ik kan zeggen dat ik er toch een keer geweest ben. Die sinterklaasavond in 2009!