Ik denk dat ze gelijk heeft, Swanny Beukema. Dat het grote voordeel van het leren schilderen, schrijven of fotograferen is, dat je met een andere blik leert te kijken naar de wereld en veel meer mooie dingen ziet wanneer je op een creatieve manier naar je omgeving kijkt. Voeg daarbij het feit dat ik de laatste jaren dankzij de Open Coffee Club ’t Hogeland en de interviews voor mijn website vaker in de gemeente De Marne kom. Op de een of andere manier heeft dit gebied mij de laatste jaren bekoord en betoverd. Met als gevolg dat ik afgelopen zondag de lokroep richting dit gebied niet meer kon weerstaan. Met hond Zora als trouwe bondgenoot volgde een stevige wandeling van anderhalf uur van Westernieland naar Pieterburen en weerom……
De auto werd geparkeerd vlakbij hotel restaurant ‘De Gouden Smidse’, de plaats die ik tijdens de koffieclub in april van dit jaar al eens bezocht had. Zora liet zich gemakkelijk lijnen en daar gingen we op pad. Er waaide een stevige wind en net buiten Westernieland keek een groep schapen in het weiland ons verwonderd aan. Alsof ze het niet konden bevatten waarom wij zo zaten te genieten van dit wandeltochtje. Het uitzicht was weids, gelardeerd met grote boerderijen in een uitgestrekt landschap met uitzicht op de Oude Dijk waarachter zich ongetwijfeld het Waddengebied verborgen hield. In de verte konden we molens en kerktorens ontwaren als trouwe bakens vanuit naburige dorpjes.
Na halverwege de wandeltocht de bocht doorkliefd te hebben, doemde Pieterburen voor ons op. Inclusief de karakteristieke molen op de voorgrond en de kerktoren daarachter. In gezwinde wandelpas bereikten we het dorp. Het dorpswandelingetje van 1,5 kilometer lonkte als nooit te voren. We liepen langs het water en zagen daarin het Restaurantschip ’t Appeltje uitnodigend liggen. Helaas moesten we het dorpsommetje vroegtijdig staken daar er een steil houten balkje in het verschiet lag. Ik zag mijzelf al met de hond in de armen halverwege de gladde, houten treden naar beneden kukelen. Dat kan niet de bedoeling zijn natuurlijk…
Dan maar langs de lange Hoofdweg, ook geen straf. Je kunt aan de talrijke eet- en overnachtingetablissementen zien dat Pieterburen een toeristische trekpleister is. Ik negeer een pijl naar rechts want het weer nodigt niet uit om te wadlopen. Rechts van mij ontwaar ik hotel-restaurant-café ‘Bij de buren van Pieter’, het startpunt van het Pieterpad en wadlopen Pieterburen. Ook al zo’n plekje die ik dankzij de koffieclub heb mogen bezoeken. Na een bezoekje aan ‘Domies toen’, vlakbij de markante kerktoren, waggelen wij naar het einde van de Hoofdstraat.
‘Onze school geeft geen krimp’, zo staat er op een poster achter het raam van één van de huizen. Ook Pieterburen vecht voor het behoud van haar voorzieningen, inclusief de lagere school. Daar het begint te schemeren, wordt in menig huiskamer het licht ontstoken. Wat voor verhalen zouden er achter deze ramen verscholen zitten? En hoe zou dit dorp er over 20 a 30 jaar uitzien? Zo maar wat vragen die mij bezighouden in dit mooie, doch ook kwetsbare krimpgebied.
Net buiten Pieterburen lacht de kerktoren van Kloosterburen mij toe. Ook zo’n plaats die ik ooit nog eens aan een wandeltocht moet onderwerpen. Maar niet vandaag. Opgejaagd door de buurtbus richting Winsum, besluit ik om te draaien en de terugtocht in te zetten. Na een zijweggetje ingeslagen te hebben, meen ik de voormalige voetbalvelden van Pieterburen-Westernieland-Combinatie te ontwaren. De voetbalclub die helaas door een tanend ledenaantal ter ziele gegaan is…
Daar de schemer zich laat verdrijven door de duisternis, vind ik het wel welletjes geweest. En het heeft er alle schijn van dat Zora haar poten de tocht nog beter verdragen dan mijn beentjes. Opmerkelijk, gezien mijn en haar levensjaren. Ons rest nog een terugtocht van 2 kilometer naar Westernieland. In alle eenzaamheid in de uitgestrektheid kijk ik nog een keer achterom. Door de wolken en de intredende duisternis licht een stukje hemel boven de molen op. Als teken van hoop en vertrouwen dat de toekomst van dit prachtig stukje Hoogeland toch niet zo somber is. Iets om ons aan vast te klampen.
Wanneer ik de opvallend gele kerk + dito gekleurde naastgelegen weem in Westernieland ontwaar, weet ik dat we bijna weer bij de auto zijn en ik sla rechtsaf de Dirk Wieringastraat in. Het bezoek aan beide plaatsjes, met een inwoneraantal van ongeveer 300 (Pieterburen) en 250 (Westernieland), was echt een waar genoegen. Mystieke dorpjes in mijn beleving, heerlijk om op een zondagmiddag doorheen te kuieren. Tevreden keer ik terug naar Middelstum, de huiselijke gezelligheid en warmte tegemoet…