Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam luidt Jacob Bolhuis, roepnaam Jaap. In de Middelstumer volksmond word ik vaak met Joppie aangesproken. Ik ben geboren op 7 december 1952 in Middelstum. Ik kom uit een gezin van 5 kinderen, waarvan ik als oudste jongen als nr. 3 geboren ben. Mijn vader was wegenbouwer en kabellegger. Hij heeft jarenlang bij de Koninklijke Sjouke Dijkstra Wegenbouw gewerkt.
Ik heb mijn hele leven in Middelstum gewoond. Geboren aan de Boerdamsterweg, vlakbij Boelema Constructie en Installatie. Dit huis is onlangs afgebroken. Toen ik een jaartje of 14, 15 was, verhuisden we naar de Kwekerstraat waar ik ongeveer 12 jaar gewoond heb. Nadat ik met Ankie getrouwd ben, gingen we aan de 2e B.E.-dwarsweg wonen. Daar is Randy geboren. Toen Ankie zwanger was van Devan, zijn we naar de Hemonystraat verhuisd. Dat is dik 25 jaar geleden. Daar woon ik nog steeds, hoewel ik regelmatig aan de Florastraat te vinden ben…
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik heb inmiddels alweer bijna 4 jaar een relatie. Daarvoor ben ik 6 jaar single geweest. Dit was voor mij een zware tijd want in 2006 overleed mijn vrouw Ankie na een slepende ziekte. Ankie is 28 jaar mijn steun en toeverlaat geweest, we waren bijna 25 jaar getrouwd. Later ga ik hier verder op in. Ik heb dus 2 zoons, Randy en Devan. Beide wonen in Middelstum.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ben ik naar de LTS in Uithuizen gegaan. Daar heb ik mijn timmer- en metseldiploma’s gehaald. Ik denk dat ik mag stellen dat ik best wel handig ben en dat dit er van jongs af aan al in zit. Timmerman leek mij een mooi beroep toe, vandaar dat de opleiding in de loop der jaren een bewuste keus is geweest. Na mijn LTS-diploma te hebben behaald, ben ik verder gegaan met een avondstudie. Twee avonden in de week en nog een middag was ik in Uithuizen te vinden op de avondschool en dat 2 jaar lang. Na het eerste jaar was ik aspirant-gezel om daarna als gezel te eindigen.
Mijn eerste werkgever waren de gebroeders Postema in Middelstum. Daarna volgde militaire dienst, ik was onderdeel van lichting 72-1. Samen met buschauffeur Roelof van der Laan heb ik mijn opleiding in ’s Hertogenbosch genoten. Roelof ging daarna naar Duitsland, ik naar Leeuwarden en daarna nog een half jaar naar Assen. Ik vond het een leuke tijd. Na mijn diensttijd ging ik bij Wieringa in Ten Boer aan het werk.
Daarna volgde een mooie tijd van ongeveer 10 dienstjaren bij de firma Wilma. Na een aantal kleinere klussen bij meerdere werkgevers ging ik bij Westerbaan aan het werk. Bij dit bedrijf was ik min of meer eigen baas, ik kon grotendeels mijn eigen tijd indelen. Eén keer per week ging ik naar kantoor om nieuwe orders op te halen en dan kon ik wel weer een tijdje vooruit. Dat beviel prima. Helaas ging Westerbaan failliet. Van de 140 personeelsleden werden er 90 ontslagen. Ik was een van de 50 mensen die de doorstart mee mocht maken. Helaas ging het 2 jaar later definitief mis.
Het ontslag was in dezelfde tijd als dat Ankie ernstig ziek werd. Ik ben toen een jaar thuis geweest om vervolgens in augustus 2006 bij Benus Uithuizen te beginnen. Hier heb ik nog 6 jaar gewerkt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik was 59 jaar toen ik opnieuw ontslagen werd. Het liefst was ik nog enige jaren doorgegaan met werken. Op die leeftijd kom je ook niet meer aan de bak. Ik heb 3 jaar in de WW gezeten en ben per 1 augustus van dit jaar met prepensioen gegaan. Vervelen is er gelukkig niet bij. Ik ben regelmatig bij vrienden en familie aan het klussen en vind dit ook leuk om te doen. Lekker in mijn eigen tempo aan het werk en niet meer die stress van strakke deadlines want dat was mij op den duur wel een doorn in het oog. Het gemoedelijke ging er in de loop der jaren vanaf.
Daarbij ben ik regelmatig op het voetbalveld te vinden. Ik zat altijd al in de commissie onderhoud en was manusje van alles maar ik ben sinds dit seizoen ook materiaalman geworden. Wanneer de nieuwe sporthal operationeel wordt, ga ik ook de was voor de senioren doen. Lekker om op deze manier bezig te zijn. Ik ben jarenlang actief geweest als voetballer maar hiermee ben ik in 2009 gestopt. Toen kreeg ik mijn 2e hernia en daarbij had ik de zaterdag ook vaak nodig voor het huishouden en boodschappen doen. Doordat meer jongens van mijn leeftijd stopten, was het ook voor mij wat makkelijker om er een punt achter te zetten.
Ook toneelspelen was altijd een hobby van mij, ik ben ongeveer 10 jaar bij de Middelstumer Amateur Toneel actief geweest. Een enkele keer verricht ik nog wel eens een gastoptreden wanneer een vereniging een beroep op mij doet. Ik vind het tegenwoordig heerlijk om rustig aan de dag te beginnen met een kopje koffie en een krantje. Iets wat er jarenlang bij ingeschoten is.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik heb een hele mooie tijd met Ankie gehad. Ik leerde haar kennen tijdens de ‘Ainrommer’ kermis. Ik was daar samen met Luit van der Weg. Ankie was er met een vriendin met blond haar, zelf had zij zwart haar. Ik zei toen tegen Luit: “Pakst du dei blonde, dan pak ik dei zwarte wel!” En zo geschiedde. Sinds die tijd waren we onafscheidelijk.
Ankie kwam uit Westernieland, haar ouders hadden een boerderij. Ik was daar vaak te vinden. Niet alleen om allerlei klusjes op te knappen maar ik hielp ook wel eens mee met melken. Dat had ik vroeger al bij een boer in Middelstum geleerd. Mijn schoonouders waren nog nooit met vakantie geweest en ik heb toen aangeboden om op de boerderij en het vee te passen, dan konden zij mooi een weekje weg. Dit vonden zijn geweldig. Daar ze een gemengd bedrijf hadden, hielp ik ook wel mee met het aardappelrooien en het binnenhalen van graan en bieten. Een leuke tijd waarop ik met plezier terugkijk.
De geboorte van mijn beide zoons, Randy en Devan, beschouw ik uiteraard ook als grote hoogtepunten. En wanneer je na 6 donkere jaren iemand leert kennen waardoor je weer vlinders in de buik krijgt dan is dat heel bijzonder.
En de dieptepunten?
Het verlies van Ankie steekt er natuurlijk bovenuit. In juni 2005 werd er bij haar borstkanker geconstateerd. In eerste instantie leken de chemobehandelingen aan te slaan, begin 2006 werd ze schoon verklaard. Een paar maand later kreeg ze last van haar rug en moest ze weer door de medische molen. Toen bleek dat de kanker door haar hele lichaam zat, er was niets meer aan te doen.
Daarna ging het heel snel. Ik weet nog dat ze de donderdag voor haar overlijden nog trouw bij een bestuursvergadering was. Ankie is namelijk 12, 13 jaar secretaris van de voetbalvereniging geweest. Het weekend er na ging het snel bergafwaarts. Op 24 mei 2006 is ze overleden. Het heeft 5,6 jaar geduurd voordat ik de kop er weer een beetje doorheen kreeg en mijn draai weer kon vinden. Veel ging in die tijd langs mij heen. Het is een zware tijd geweest, ook voor mijn zoons natuurlijk.
2006 was sowieso een inktzwart jaar. Twee week voor Ankie’s overlijden, overleed haar vader. In hetzelfde jaar verloor ik ook mijn zwager. In 2007 overleed mijn schoonmoeder. Het is een periode geweest waarbij andere dieptepunten in het niet vielen. Hoewel het overlijden van mijn moeder in 1979 en mijn vader in 2002 natuurlijk ook hele verdrietige gebeurtenissen waren.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik kijk met veel plezier terug op mijn tijd bij MAT. De jaarlijkse uitvoering in Vita Nova trok altijd volle zalen. Job de Winter was altijd een markante persoonlijkheid om mee samen te spelen. In één van de stukken speelde hij de rol van Zwienekoper. Tijdens het stuk sprak ik hem aan met de volgende woorden: “Du verrektese Zwienemot!” In het dorp stond Job namelijk onder die naam bekend. De zaal lag 3 a 4 minuten dubbel van het lachen, het duurde dan ook een tijdje voordat we weer ‘normaal’ verder konden spelen. Uiteraard had ik dit van te voren wel even met hem doorgesproken. Ach man, wat hebben we een lol gehad met het toneelspelen.
Mayko de Graaf is ook een man die ik regelmatig in sketches heb nagedaan. Ook toen had ik hem van te voren om toestemming gevraagd. ‘Doe wel Joppie hoor!’, was zijn antwoord. Mayko trekt namelijk een beetje met zijn been. Tijdens een uitvoering van de jubilerende schaatsvereniging dacht ik een perfecte imitatie van zijn loopje te hebben neergezet. Tussen een lachsalvo door hoorde ik iemand uit het publiek roepen: “Most die andere bain eerst veuroet zetten!” Het was Mayko zelf die dit riep, hij had natuurlijk direct door dat ik met het verkeerde been ‘sleepte’…
Vroeger heb ik in mijn jeugd ook wel het nodige beleefd. Vaak ging ik met Sikke Jan Boelema mee naar huis om te spelen in en om de smederij. Van zijn moeder kregen we na schooltijd altijd een boterham met pindakaas. Zo waren we eens op een boerenwagen aan het spelen, daarop hadden we een kinderwagen gezet. We gingen om de beurt met deze kinderwagen op en neer op de boerenwagen. Helaas kwam ik met een wiel naast de kar terecht waardoor deze op de grond viel. Dit leverde mij een gebroken arm op.
Toen ik daarvan net hersteld was, gingen we spelen in de tuin. Achterin de tuin stond een hek met spijlen en het was een ‘goede gewoonte’ om tussen de spijlen rechtop te gaan staan. Toen ik daar een keer zo stond, kreeg ik van achteren een drukker waardoor ik voorover viel. Helaas bleef mijn voet toen haken, dit leverde mij een gebroken been op. We konden dus weer naar het ziekenhuis…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Nog veel plezier maken en genieten van het leven. Het gaat me goed naar de zin momenteel, ik ben best tevreden. Er schiet me trouwens nog een hoogtepunt te binnen nu je over verre reizen begint. In 1978 ben ik met 4 kameraden naar Amerika geweest, naar het motorracen in Daytona, Florida. Daar hebben we ook een auto gehuurd waarmee we verder door Florida getoerd hebben. Een prachtige vakantie die een maand heeft geduurd.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik zou het zo niet weten. Ik heb mijn hele leven met veel plezier in Middelstum gewoond en het gaat mij goed naar de zin hier.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Dat vind ik best wel een moeilijke vraag, wat is gemiddeld? Ik heb moeilijke jaren gehad maar ook hele mooie. Ik ga voor een 8.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop dat ik nog lang gezond mag blijven, met alle dierbaren om mij heen. Verder heb ik geen bijzondere wensen, mooi zo doorgaan dus!