Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam is Trientje Broekhuizen-Dekker. Ik ben op 8 januari 1927 geboren in Warfhuizen. Ik kom uit een klein gezin, ik heb alleen nog een broer. Hij is 1,5 jaar jonger dan ik en woont in Groningen. Mijn vader heeft verschillende werkzaamheden gedaan in zijn leven. Zo was hij o.a. boeren- en smidsknecht op verschillende locaties. Hierdoor ben ik vroeger dan ook regelmatig verhuisd. Hij werkte bijvoorbeeld bij smid Beukema in Zandeweer maar heeft ook hekken gemaakt voor een bedrijf in Wirdumerdraai.
Vaak verhuisden we in mei naar een andere plaats wanneer mijn vader ander werk gevonden had. Zo heb ik vroeger in Zandeweer, Wirdumerdraai, Noord- en Zuidhorn gewoond. Daarna volgde Groningen en daar leerde ik mijn man kennen. Mijn oudste zoon is nog in Groningen geboren, de rest van de kinderen in de voormalige gemeente Kantens. Want na Groningen volgden Doodstil, een boerderij tussen Usquert en Rottum en Kantens. In Kantens heb ik 11 jaar aan de Poelestraat en ook 11 jaar aan de Bredeweg gewoond. Maar mijn langste tijd in Kantens heb ik doorgebracht aan de Pastorieweg, 21 jaar.
In februari woon ik straks al weer 7 jaar in het Hippolytushoes en het bevalt mij hier prima. De verzorging is uitstekend, ik doe overal aan mee en krijg zeer regelmatig bezoek. Ik bel bijna nooit voor hulp maar als ik eens op het belletje druk dan zijn ze ook zo bij me. Nee hoor, ik heb hier niets te klagen!
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben op 31 januari 1946 getrouwd met Andries Broekhuizen. Ik heb hem op een bijzondere manier leren kennen toen ik nog in Groningen woonde. Op dat moment woonde er nog een nichtje van mij bij ons in die op een avond aangaf dat ze wel eens in de binnenstad op stap wilde. Tijdens het stappen, kwam ik in de Gelkingestraat soldaat Broekhuizen uit Zandeweer tegen. Het was liefde op het eerste gezicht want de ontmoeting vond plaats op 26 augustus 2015 en 5 maanden later zijn we dus al getrouwd…
Dit huwelijk heeft ons 8 kinderen gebracht, 3 zoons en 5 dochters. De exacte leeftijden van mijn kinderen weet ik vaak niet precies, ik noem altijd de geboortejaren: 1946, 1948, 1949, 1953, 1957, 1960, 1962 en 1971. Mijn jongste dochter is ons helaas op jonge leeftijd ontvallen.
Mijn kinderen wonen gelukkig allemaal in de buurt: in Loppersum, Kantens, Onderdendam en Leek. Ze hebben ook weer voor een rijk nageslacht gezocht. Pin me niet vast op de exacte aantallen maar volgens mij gaat het om 20 kleinkinderen en 21 achterkleinkinderen, allemaal nog in leven! Helaas is mijn man in 2003 gestorven, hierover later meer.
Wat is uw voormalig beroep?
Na de lagere school ben ik direct gaan werken. Zelfs de huishoudschool zat er niet in voor mij. Ik heb veel huishoudelijk werk verricht en ben, toen we in Groningen woonden, kranten gaan bezorgen. Dagelijks verspreidde ik 400 stuks van het Nieuwsblad van het Noorden, de krant die toen nog vanaf de Zuiderdiep opereerde. Daar kreeg je overigens maar een habbekrats voor hoor. Volgens mij verdiende ik 12,96 gulden per week.
Na ons trouwen ben ik altijd thuis gebleven. Daar was ook werk genoeg, wij hadden altijd drukte in en om het huis. Op de zaterdag waren alle kinderen thuis waarbij mijn zoons vaak ‘hun verkering’ meenamen. Het was altijd gezellig en aan het eind van de middag ging mijn man dan vaak patat en frikandellen maken.
We waren ook één van de eerste gezinnen in de Poelestraat in Kantens die een televisie kregen. Vaak kwamen de jongens uit de buurt, zoals de gebroeders Poppema, dan langs om gezellig mee te kijken. Wat dat betreft ben ik nooit alleen geweest hoewel mijn man vaak aan het werk was bij een boer. Ook heeft hij 18 jaar aardappels gesorteerd bij Hettum in Wehe-den Hoorn.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Van een officiële pensionering is in mijn geval dus geen sprake geweest. Maar ik ben altijd een bezige bij geweest hoor en heb ook altijd de nodige hobby’s gehad. Zo heb ik jarenlang gezongen bij de Flinthippies in Kantens en zat ik daar in Kantens ook op volksdansen. Ook hier in het Hippolytushoes is elke dag wat te doen. Maandag zingen bij de Golden Hippies, dinsdag lapjes breien, woensdag knutselen (enige mooie bloemenkransen in de woonkamer zijn hier het bewijs van), donderdag gymnastiek en vrijdagmiddag gezellig snacken.
Verder mag ik graag lezen, dikke boeken met grote letters. Ook kijk ik graag televisie naar quizzen en voetbal. Nee, ik heb geen favoriete club. Het maakt mij dan ook niet uit wat voor voetbal er voor is, als er maar voetbal voor is! En de kinderen en (achter)kleinkinderen komen regelmatig op bezoek natuurlijk.
Genoeg te doen inderdaad. Maar om half 11 is het afgelopen hoor, dan kruip ik achter de gordijnen. Vaak ben ik voor 7 uur al weer wakker en krijg dan even hulp van een verpleegster want ik ben een keer gevallen en heb daar enigszins last van. Verder heb ik nergens last van hoor, ik red mij met 1 poedertje en 4 pilletjes op een dag. Ik eet altijd lekker, ik slaap lekker en praat met heel veel mensen. Iedereen is dan ook ‘wies met mie’. Het is altijd ‘laiverdje dit en laiverdje dat…’
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van mijn kinderen en (achter)kleinkinderen en mijn trouwdag hoewel deze net na de oorlog sober gevierd is. Je mocht in die tijd na achten ook niet meer naar buiten. Verder heb ik een rustig en gelijkmatig leven geleid zonder grote uitschieters. Verre reizen maakten we niet, volgens mij is onze verste reis naar Limburg geweest. Voor verdere reizen was geen geld. ‘Moar ik soes nait hoor, dat ken ik ook nait!’
En de dieptepunten?
Bijna 13 jaar geleden alweer, heb ik mijn man verloren. Hij is voor mijn ogen overleden aan aneurysma, een geknapte ader. We waren op een donderdagmiddag aan het kaarten en klaverjassen geweest in ’t Schienvat in Kantens en Andries klaagde over pijn in zijn rug. Toen hij achter zijn rollator naar huis liep, ging hij steeds krommer lopen. Thuis is hij nog naar de keuken gewandeld, waarna hij in elkaar zakte. Er was geen redden meer aan.
Hoewel ik dit als dieptepunt uit mijn leven beschouw, heb ik mij toch nooit echt eenzaam gevoeld. Mijn dochters hebben de eerste 2 nachten na zijn overlijden bij mij geslapen. Daarna heb ik ze naar huis gestuurd. Ik vond dat ik hard moest zijn voor mijzelf. Er zijn zoveel mensen in de wereld die alles alleen moeten verwerken. Gelukkig krijg ik heel veel bezoek, dat gaat altijd goed. Nog een dieptepunt in mijn leven is het overlijden van mijn dochtertje in 1974. Ze was nog geen 3 jaar oud. Dat is ook een gebeurtenis geweest die er stevig inhakte!
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen ik hier in het Hippolytushoes kwam te wonen, overnachtte ik eerst in de kdo-opnamekamer daar waar nu de huisarts zit. Ik was namelijk herstellende van een hartinfarct en tia en heb daarvoor 3 a 4 weken in het ziekenhuis gelegen. Op een ochtend zeiden ze tegen mij: “Vanmiddag sloapen joe boven!” Ik had toen zoiets van, dat kan ja helemaal niet want ik woon in Kantens. Maar mijn kinderen hadden mijn kamer al helemaal ingericht zonder dat ik er iets van wist!
Wist je trouwens dat mijn portemonnee van siepeltjesleer is? Weet je niet wat dat betekent? Als je er in kijkt, krijg je tranen in je ogen, zo weinig zit er in. En wanneer je met siepels (uien) bezig bent, krijg je ook tranen in je ogen…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik ben tevreden zoals het nu gaat. Tevreden met mijn lot dus maar het is afwachten wat mij boven ‘de kop hangt’. Je weet nooit hoe het er over een half jaar voorstaat. Met de wereld gaat het wel verkeerd maar daar verander ik niets aan. Je wordt er ja raar van, wanneer je de kranten leest. Wat een ellende! De rijken worden al rijker, de armen armer. Dat was vroeger trouwens ook al zo.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Ik heb het altijd goed gehad en kom uit een gelukkig huishouden. Alle kinderen komen nog thuis en ze kunnen het ook met elkaar goed vinden. Ik heb niets te klagen en heb ook nooit ergens spijt van gehad in mijn leven.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Ik denk dat een 8 wel genoeg is. Dit cijfer kreeg ik vroeger op school nog niet eens…
Wilt u verder nog iets kwijt?
Je moet altijd goed oppassen voor alle dingen. Gisteren zag ik nog een ventje op televisie die nitraatbommen bij zich had. Een van zijn kameraadjes had er een afgestoken en zijn hele hand was weg. Ik heb een enorme hekel aan vuurwerk. Verder heb ik nergens geen klagen over, je hebt met een tevreden mens gepraat……