Zondagnacht kwam ik er achter wat een van de hoogtepunten van de dag kan zijn. Dat is wanneer je ’s nachts wakker wordt en slaapdronken constateert dat je nog enige uren mag slapen voordat een nieuwe werkdag zich aandient. Het overkwam mij die nacht toen de jongste zich meldde met de mededeling dat ze naar de WC moest. Dit doet zij altijd, dat melden, en ze heeft hier een goede verklaring voor. Onderweg en tijdens dit proces kan er natuurlijk van alles gebeuren en misgaan. En dan weet mama in elk geval waar ze is. Dat is een logische verklaring inderdaad.
Afijn, met de wetenschap dat ik nog 3 uurtjes qualitytime voor de boeg had, viel ik weer als een blok in slaap. Dat is lekker hoor, wanneer je goed kunt slapen. Het is mij wel eens overkomen dat ik meer dan een week bijna geen oog heb dichtgedaan. Dat is ook niet helemaal waar, ik deed mijn ogen natuurlijk wel dicht maar kon niet slapen. Van pure ellende ging ik er dan ’s nachts om 4 uur wel eens uit om snel een fles bier leeg te drinken. Maar ook hierdoor kon ik de slaap niet vatten. Stress was de oorzaak en ik kan het u niet aanbevelen want wat ga je je een wrak voelen door slaapgebrek…
Ik moet bekennen dat de rest van de zondagnacht ook niet vlekkeloos verliep. Opeens liep ik weer op een vrijdag door de fabriek om grondstoffen te bestellen. Mijn collega had een dagje vrij en ik moest voor hem invallen. Toen ik dacht dat ik de boel eindelijk voor elkaar had, kwam ik er achter dat de recepturen veranderd waren. Ik dus weer op weg naar kantoor om in het systeem de nieuwe recepturen te voorschijn te toveren. Gelukkig bracht een jankende Zora mij weer bij mijn positieven. Schijnbaar heb ik na 5 jaar afwezigheid nog geen afscheid kunnen nemen van Vast Bakeries…
Waarom Zora nu zo piepte? Dat zal ik u vertellen. Deze oude tut, al behoorlijk grijzend rond haar kaken, heeft mij namelijk meermalen in het ooitje genomen. Dit door voor te doen dat ze niet meer zo jong en vitaal is. Dat is op zich ook niet zo verwonderlijk als je bijna 13 bent en een gemiddelde labrador 10 jaar wordt. Na te lange wandelingen kon ze dan ook niet zo goed meer lopen, laat staan op een bank klimmen. En dat is positief met de wetenschap dat onze bankstel nog aardig nieuw oogt…
Groot was dan ook de verbazing toen ik op een ochtend het loeder pontificaal ineengekruld in de hoek van de bank zag liggen. Ze keek me verstoord aan toen ik haar sommeerde om haar kleedje weer op te zoeken. De avond er op barricadeerde ik het bankstel met stoelen en tafels zodat ze er niet op zou kunnen klimmen. Maar wat schetste mijn verbazing de volgende morgen: ze had de mazen in de constructie moeiteloos weten te vinden en lag wederom prinsesheerlijk op de bank.
Voor ons reden om haar weer in de gang te laten rusten met als gevolg dat ze ons vanaf 6 uur wakker jankt. Zo ook maandagmorgen. In dit geval was ik hier niet zo rouwig om want ik was het bestellen al weer strontzat. Overigens liep ze, we hebben het weer over Zora, zondag moeiteloos mee met een rondje Westerwijtwerd. In plaats van bekaf tot 8 uur door te slapen, wilde ze er dus om 6 uur al weer uit met de baas. Ze blijft me dus verbazen. En zo bazel ik bijna al weer een hele column weg over slaap en een hond.
En dat terwijl ik op zoek was naar een politieke ingeving omdat de politiek toch een onderwerp is voor sarcasme en satire. Eigenlijk wilde ik over Hansje Alders schrijven, onze Nationaal Coördinator Groningen. Wat is dat in vredesnaam voor een functie? Soms denk ik dat hij het allemaal zelf verzonnen heeft of dat het een een-tweetje is met minister Kamp. Dat ze elkaar in het voorjaar tegengekomen zijn en dat Hans tegen Henk gezegd heeft: “Henk, ik ga je een vriendendienst bewijzen en neem je alle wind uit de zeilen. Ik ga mijzelf benoemen tot Nationaal Coördinator Groningen!”
Ik zie Henk al schuddebuikend van zijn bankje vallen. Wat een prachtige grap inderdaad. Henk geeft aan dat hij Hansie wel gaat dekken in Den Haag zodat het allemaal een officiëler karakter krijgt. Ook Max van den Berg wordt in het complot betrokken en zo ontstaat de Nationaal Coördinator Groningen als nieuw schijninstrument om de Groningers in slaap te sussen…
Het is dat Hans 11 jaar lang onze Commissaris van de Koningin is geweest en jarenlang in Usquert gewoond heeft. En dat hij benoemd is met instemming van de provincie Groningen en 12 gemeenten in het aardbevingsgebied. Dat moet dus wel goed zitten. Vorige week presenteerde hij zijn plannen en bevindingen in Loppersum. Net als Henkie niet van zijn stuk te krijgen en alsmaar doorratelend in onnavolgbaar taalgebruik. Ben benieuwd of hij ’s nachts goed slaapt? En hoe zat het ook al weer met blaffende honden? Of is Hansie ook een sluwe Zora? ‘Oud’ maar nog lang niet versleten. De tijd zal het leren…