Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Thomas Duinkerken en ik ben op 20 januari 1950 geboren in Ter Apel. Afkomstig uit een gezin van 7 kinderen waarvan ik de jongste jongen ben. Na mij volgden nog 2 zusjes. Mijn vader werkte bij de douane en ik speelde regelmatig aan de grens met Duitsland waar het nodige kattenkwaad uitgehaald werd.
Mijn baan bij de Koninklijke Marechaussee bracht mij in mijn jonge twintiger jaren naar Hoogersmilde, ik woonde vlakbij de bekende TV mast. Na de Marechaussee volgde de Rijksverkeersinspectie. Na enkele jaren in Drenthe als rijkscontroleur van het verkeer te hebben gewerkt, vroeg ik overplaatsing aan naar Groningen. Daar was het Hogeland mijn rayon. Door een geschikt aanbod van mooie woningen en ter voorkoming van lange aanrijtijden, koos ik uiteindelijk voor Uithuizen waar ik op 2 plekken heb gewoond. Aanvankelijk aan het Boterdiep, later bij Menkema’s Uiterdijk.
Na Uithuizen volgde Roodeschool waar we via de Tilweg en de Boumalaan uiteindelijk een voorlopig definitieve setteling kregen aan de Hooilandseweg. Hier wonen mijn vrouw en ik al jarenlang met heel veel plezier.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben bijna 44 jaar getrouwd met Sietske Duinkerken-Bults. Eind volgend jaar hopen we dus een mooi jubileum te mogen vieren. Sietske komt oorspronkelijk uit Roswinkel, gemeente Emmen. Hoewel zij van oorsprong Drents is en ik een Groninger ben, woonden we toch maar 10 kilometer van elkaar vandaan. Je kunt wel stellen dat het liefde op het eerste gezicht was. Ik kwam haar tegen in de bioscoop van Ter Apel waar ik met vrienden was en zij met enige vriendinnen. ‘Wichter, hebben jullie de koffie klaar?’, zo vroeg ik en sinds die dag waren we een stel. Ik heb haar nooit meer losgelaten!
Ons huwelijk leidde tot 4 zoons. Allemaal vermaarde voetballers van Corenos en allemaal, net als ik, fans van Feyenoord. De oudste en jongste, Arie en Klaas, wonen in Roodeschool terwijl Willem en Aalderd in Uithuizermeeden terechtgekomen zijn. Naast 4 kinderen heb ik ook 6 kleinkinderen. Helaas zijn ons ook 2 kleindochters ontvallen, hierover later meer.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik was 14 jaar toen ik van school ging. Ik heb eerst een tijdje bij Holtkamper vouwwagens gewerkt. Op aanraden van mijn vader ging ik naar de Koninklijke Marechaussee in Apeldoorn. Ik was toen een jaar of 17,18. Sietske bracht mij altijd naar de trein en vanaf Zwolle ging ik met de bus verder. Alles wat ik bereikt heb in de jaren er na heb ik te danken aan de 8 jaren die ik bij de Marechaussee heb doorgebracht. Het is een tijd geweest waarin ik veel heb meegemaakt. Mooie dingen maar ook een zwarte bladzijde.
Na mijn opleiding kwam ik bij de wachtbrigade van Paleis Het Loo terecht daar waar prinses Margriet en Pieter van Vollenhoven zetelden. Pieter is een pracht kerel, ik kon het goed met hem vinden. Ik ben daar getuige geweest van vele ceremonies, ambassadeurs- en Koninklijke bezoeken. In mijn latere tijd bij de Marechaussee draaide ik diensten op paleis Drakenstein waar prinses Beatrix en prins Claus woonden. Ik mocht zelfs een keer bij Beatrix op de koffie komen, toen ze jarig was.
Ook ben ik aan het werk geweest op paleis Soestdijk in Baarn, de thuisbasis van toenmalig koningin Juliana en prins Bernhard. Juliana was een vriendelijke vrouw, een enkele keer knoopte ze wel eens een keer een praatje met ons aan wanneer we aan het wachtlopen waren. Ik kan veel verhalen over het koninklijk huis vertellen maar doe dit uiteraard niet. Baarn was trouwens een prachtige omgeving om te zijn. We gingen regelmatig ’s avonds de kroeg in en ontmoetten daar de bekende televisiesterren uit Hilversum, zoals bijvoorbeeld Joop Dodeder, beter bekend als Swiebertje.
In de tijd dat ik bij de Koninklijke Marechaussee zat, waren er de nodige problemen met de Molukkers. Een tragisch dieptepunt hierin was de treinkaping bij Wijster die ik van heel dichtbij meegemaakt heb. Ik heb gezien hoe de kapers één van de gijzelaars een nekschot gaven, dit gebeurde 50 meter bij mij vandaan. Het was een angstige periode die 10 dagen duurde. Ik heb hier nog heel lang nachtmerries aan overgehouden. Twee van de kapers heb ik ook nog moeten bewaken in de gevangenis en ik was er bij toen de gevangenis in Scheveningen door Molukkers aangevallen werd.
Ook de roerige Flowerpower demonstraties in Amsterdam en de terreurdreiging van de PLO, die dreigde enige NAM-oliepompen bij Grouw op te blazen, heb ik meegemaakt. Op den duur was ik kotsziek van al het geweld om mijn heen en de lange tijd dat ik van huis was. Mijn vader heeft mij vroeger nog een advies gegeven wanneer ik klaar zou zijn bij de Marechaussee. ‘Ga dan maar bij de Verkeersinspectie jongen, want die lui rijden altijd in nieuwe auto’s.’ Uiteindelijk ben ik hier ook terechtgekomen, haha…
De verkeersinspectie was een heel andere omgeving. Bij de Marechaussee was ik de ‘baas’ en gewend dat mensen naar mij luisterden. Wanneer ik tegen een transportondernemer zei dat ik bij hem langs wilde komen voor een controle gaf hij aan dat hij geen tijd had. Dat was even wennen voor mij. Ik heb het als een leuke tijd ervaren die uiteindelijk van 1976 tot 1988 zou duren. Ik was een fanatiek baasje en werd door sommige chauffeurs ongetwijfeld als een etterbakje gezien maar dat deerde mij niet.
Zo heb ik in Nieuweschans eens een chauffeur aangehouden die al ver over de toegestane rijuren zat. Zelf gaf hij aan dat hij graag verder wilde rijden en bijna thuis was. Hij woonde in Gorredijk en zijn vrouw was jarig. Ik vertelde hem dat hij best naar huis mocht maar niet in de vrachtwagen, dan moest hij zich maar op laten halen. Jaren later kwam hij mij bij een benzinepomp in Harderwijk tegen. Hij herkende mij direct en sprak mij over het voorval aan. Het duurde bij mij even voordat het kwartje viel, haha…
Ooit heb ik eens geen rijverbod gegeven en toen ging het helemaal mis. Dat was bij een chauffeur die bijna aan zijn uren zat maar naar Drachten moest om daar te lossen. Ik heb een aantekening gemaakt op zijn tachograafschijf en hem gesommeerd om in Drachten zijn verplichte 8 uur rusttijd te pakken. Helaas heeft hij deze opdracht niet opgevolgd en heeft hij een ongeluk veroorzaakt waardoor een kind is overleden…
Als opsporingsambtenaar probeerde ik te leven naar de geest van de wet. Ik lag regelmatig in de clinch met de directeur van een grote transportonderneming die het niet zo nauw nam met de regelgeving. Wanneer ik hem van repliek wilde dienen, lulde hij mij altijd onder tafel. Dat zinde mij niet en ik besloot om de pittige cursus vervoerseconomie te volgen. Toen hij weer eens met een lulverhaal kwam, vertelde ik hem hoe het echt zat. ‘Meneer Duinkerken heeft bijgeleerd’, merkte hij toen op. Een opmerking die ik nooit meer ben vergeten…
In 1986 ben ik parttime bij NOB Wegtransport gaan werken, dit heet nu Transport en Logistiek Nederland. Ik werd hier docent aan de vakopleiding van transportondernemers. Soms gaf ik op een avond les aan chauffeurs die ik de dag er op weer tegenkwam op de weg. Dit was geen optimale situatie. Vanaf 1988 ben ik fulltime docent geworden. Ik ben heel Nederland doorgekomen voor het geven van cursussen en maakte jaarlijks zo’n 100.000 kilometer. Soms was ik op zaterdagmorgen ook op pad maar ik zorgde altijd dat ik op tijd terug was voor het voetballen want in die tijd was ik leider van Corenos 2.
In 2000 ben ik voor de Friese Poort opleidingen en trainingen gaan werken maar hier werd ik in 2001 ontslagen. Ik mocht mijn opgebouwde orderportefeuille meenemen en kende daardoor een vliegende start want in 2001 ben ik begonnen met NOVL opleidingscentrum voor bedrijfsopleidingen. Inmiddels ben ik dus 14 jaar directeur van NOVL Uithuizermeeden. We hebben wel last gehad van de economische crises maar door keihard te werken, samen met mijn schoondochter Carola, hebben we ons er goed doorheengeslagen. We beleven nu weer een mooie opwaartse trend!
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Ik ben nu 65 jaar en wil het eigenlijk wel wat rustiger aan doen maar de tijd is er nog niet naar. Graag zou ik nog minimaal 2 jaar door willen gaan maar ik ga wel een stapje terug doen. Daarna zien we wel weer.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Mijn vrouw, die altijd onvoorwaardelijk achter mij gestaan heeft, en mijn gezin. Door hun steun en energie kan ik zelf ook heel veel drukte aan. Het thuisfront moet er achter staan, anders was dit allemaal nooit gelukt.
En de dieptepunten?
Het overlijden van mijn kleindochters Maran en Karlijn is natuurlijk verschrikkelijk triest geweest. Deze gebeurtenissen lopen als een rode draad door onze hele familie heen. Gelukkig zijn we een hechte familie, we hebben veel steun aan elkaar. Kijk, mijn ouders zijn inmiddels overleden maar dat gebeurt als je zelf ook ouder wordt. Maar dat je je kinderen of kleinkinderen verliest, is natuurlijk niet normaal.
Ik ben er inmiddels niet meer de hele dag mee bezig maar wordt er nog wel dagelijks mee geconfronteerd. In de periode zelf, voelde het echt alsof de tijd stil stond. Daarna moet je weer verder maar het heeft nog meer impact gehad dan ik zelf van te voren kon vermoeden. Je denkt veel meegemaakt te hebben in het leven maar dit was iets van een geheel andere orde. Het slijt misschien wel maar vergeten doe je het nooit…
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Ik heb je inmiddels al wel de nodige verhalen verteld, dacht ik zo. Ooit heb ik eens een chauffeur aangehouden die zo glad was als een aal en praten kon als Brugman. Het was al laat in de avond en ik heb hem gesommeerd om zich de volgende dag om 08.00 uur te melden. Ik had al wat voorwerk verricht waaruit bleek dat hij zich absoluut niet aan de wettelijke rijtijden gehouden had. Maar ergens miste ik op de tachograafschijven 57 kilometer.
Daar kwam ik ook niet uit met hem. Toen hij mijn werkkamer verliet, viel er een propje papier uit zijn broek. Het bleek de schijf te zijn met daarop de verklaring voor de ontbrekende kilometers. Later kwam ik deze chauffeur nog eens tegen in de Eemshaven en hebben we onder het genot van een kop koffie dit verhaal nog eens opgehaald…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een boek schrijven over al mijn belevenissen. Maar hoe of wat weet ik eigenlijk nog niet. Momenteel is mijn gezin mijn grootste hobby maar ik mag ook graag tuinieren. Ik heb een vijver met koikarpers en een volière maar die moet binnenkort maar afgebroken worden want menig plank is verrot. Muziek is ook een hobby van mij, vroeger heb ik als gitarist in de band The Outlaws gespeeld.
Muziek is emotie, ik ga regelmatig naar taptoes in de omgeving. Ook ben ik een groot fan van Andre Rieu. Ik ben regelmatig naar een concert van hem geweest en zie dat hij zijn fans weet te ontroeren. Knap dat hij na 20 jaar aan de top zo gewoon is gebleven. Dat ik een groot Feyenoord-fan ben en graag naar voetbal kijk weet je inmiddels al…
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Dat ik, toen ik jong was, het mijn ouders zo moeilijk heb gemaakt. Mijn eigen jongens konden er ook wel wat van maar waren volgens mij niet zo erg als ik vroeger. Tussen de grens van Nederland en Duitsland liep in Ter Apel slechts een sloot waar wij makkelijk over heen konden springen. In Duitsland vraten wij de nodige ondeugd uit en daarvoor kwamen ze dan weer bij mijn ouders aan de deur. Daar hadden mijn ouders, en vooral mijn moeder, het best wel eens moeilijk mee, ‘ik had best wel wat rustiger aan kunnen doen!’
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Wat denk je zelf wanneer je al deze verhalen hoort? Een 8 of een 9? Ik ga inderdaad voor een 9.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Door de gevolgen van een maagbloeding ben ik nu aan het eind van mijn Latijn. We stoppen dan ook maar met dit interview. Deze bloeding heeft mijn energieboog behoorlijk aangetast. Wil je nog wel even in het verhaal vermelden dat we in januari bij NOVL met een volledige rijschool beginnen! En er komen nog veel meer ontwikkelingen en verrassingen maar hierover later meer…..