Ik ben sinds een klein weekje op de prachtige leeftijd van 36 jaar (dank u wel, ‘t is een persoonlijk record!) gekomen. Sinds een tijdje begin ik te merken dat er aan mijn vooraanzicht iets veranderd is. Er is namelijk een vrij grote welving in mijn onderlichaam ontstaan, een glooiing. Ik zag ineens een beetje een heuvelachtig postuur in de spiegel. Mijn vader noemt het gezond, m’n moeder dik, en m’n vriendin vindt de lovehandels wel lekker. Ze zegt, “ik vind je mooi zoals je bent”. De lieverd. Maar, ‘de buik’, zoals ik het noem, blijft gewoon zitten waar ie zit… Ik kon vroeger eten wat ik wilde maar nu begint er een soort van opslag te ontstaan aan mijn voorzijde.
Toen ging ik toch maar eens even in onderbroek voor de spiegel staan, wel met m’n sokken uit overigens. Waar ik ‘vroeger’ nog wel eens dacht van: “Nou Keutertje, das niet slecht… Je mag er best zijn!”, dacht ik nu, “Nou Keutertje, je mag je gelukkig prijzen dat je een vriendin hebt, want een nieuwe krijgen zit er met deze vormen niet echt meer in!”
Dan kom je op een gegeven moment op een punt dat je je favoriete overhemd of shirt niet meer aan kan. En ik hield al een tijdje mijn buik in. Maar nu was ik op een punt gekomen dat, zelfs als ik mijn buik inhield, de knopen van het overhemd als een op spanning staand kanon er ieder moment van af konden knallen en met vervaarlijke snelheid iemand zou kunnen verwonden. Hier moest ik iets aan gaan doen… Nu heb ik er vrij serieus over nagedacht hoe het kan, dat deze welving ‘ineens’ is ontstaan. Want vroeger kon ik eten wat ik wilde en gebeurde er niets.
Dit is mijn theorie:
Ik denk zelf dat het gekomen is doordat ik 2 jaar geleden ben gestopt met sporten… Ik had een gebroken middenvoetsbeentje (gekregen tijdens een optreden, ik wilde springen en sprong naast het podium) waardoor er 2 operaties volgden: plaatje erin, plaatje eruit. Ik heb een half jaar in het gips gezeten, en moest daarna nog een half jaar rustig revalideren. Dus ik had ‘dik’ een jaar zo goed als niets gedaan. Als ik ‘s avonds mijn hond uit moest laten maakte ik nog gebruik van een scootmobiel: Roy op scootmobiel
Nu ben ik een emotie eter, dus als ik eventjes niet lekker in mijn vel zit, trek ik de keukenkastjes en de koelkast open en (vr)eet ik alles wat los en vast zit. Zolang mijn kaken maar op en neer gingen, ging het wel. Ik heb mezelf ‘dik’ 6 maanden met mijn onderbeen in het gips van de bank naar de keukenkastjes en terug bewogen. Dit was mijn enige vorm van sport (ik was er wel heel goed in trouwens). Maar ik denk dat het daar aan ligt.
Dan begint langzaamaan het besef te komen, zo kan het niet langer! Dus er is maar 1 oplossing: sporten… Die drempel om je logge lichaam richting die sportschool te bewegen. Ik verzon smoesjes om het maar uit te stellen… Maar toen zelfs mijn vriendin me begon aan te moedigen moest ik wel. “Schat, waar ligt mijn sporttas?” “Schat, weet jij waar die bidon ligt? Hij zit niet in de tas”…
Die eerste autorit, alsof je naar de slachtbank moet. Het eerste gesprekje, dat ongemakkelijke gevoel als die super knappe, goedgetrainde, net te vrolijke sportinstructeur jou gaat uitleggen hoe de hometrainer werkt. En ik hem met een nonchalante lach probeer uit te leggen dat ik dat heus wel weet. Gelukkig heb ik een sportschool gekozen met een zwembad, een sauna en een bubbelbad. Dus na 40 minuten trainen, lag deze jongen voldaan uit te puffen in zijn zwembroek in het bubbelbad met het gevoel alsof ik een marathon had gelopen. Trots dat ik was op mezelf!
En na het afdrogen in de kleedkamer kon ik het niet laten om toch even snel een blik in de spiegel te werpen, of je het al kon zien. Even de triceps snel aanspannen. Mwah, daar mag nog wel wat aan gebeuren, maarrr het begin is er! En tevreden ging ik naar huis om de complimenten van mijn vriendin in ontvangst te nemen.
Het volhouden om naar de sportschool te gaan is weer een andere klus, er is in mijn leven altijd wel iets waardoor ik net niet genoeg tijd hebt om heen te gaan. Ik moet ‘s nachts werken, dus ben overdag vaak moe. Ik heb regelmatig afspraken, ik heb dagelijks op de radio (SimoneFM) een programma op toch wel een lastige tijd (tussen 18 en 19.00 uur) en na die tijd heb ik ook niet meer zo’n zin… Want ik heb al zo weinig tijd om op de bank te zitten.
Ik hoorde mezelf klagen en smoesjes verzinnen, en begon me steeds meer aan mezelf te ergeren. Dus toen heb ik mezelf bijeen geraapt en mezelf een doel gesteld! Een doel waar ik niet onderuit kan! Ik ga in september 2016, 3 dagen FIETSEN over de PYRENEEËN in Frankrijk voor de stichting Ride4Kids: www.pyreneeeenchallenge.nl.
Nu MOET ik wel sporten. Ik heb het een paar keer op het podium verteld, ik heb het op de radio verteld, ik vertel het nu nogmaals in deze column… Als ik niet ga, ben ik echt een lozer. Dus nu MOET ik wel sporten. Vorige week een fiets gekocht, een carbon wielrenfiets… Schijnt goed te zijn voor in de bergen zeggen ze. Dus nu gaat dit logge lichaam in beweging! Oke, met de feestdagen in aantocht zal het wel ff iets minder worden met sporten, maar vanaf 1 januari pak ik het echt weer op!!
(DJ Roy Keuter treedt jaarlijks op tijdens de Hollandse Avond van Sunsation. Het door hem opgezweepte publiek zorgt er steevast voor dat het dak er compleet afknalt. We zullen volgend jaar zien of hem dit weer lukt in een strak wit hemdje….)