Soms worden onderwerpen je via social media aangedragen. Wie ben ik dan om dergelijke voorstellen te negeren? Hoewel het onderwerp in dezen niet tot de meest leuke behoort. Want voor het eerst in mijn voetbalcarrière mis ik enige voetbalwedstrijden door een blessure. En als je dat nu schrijft wanneer je nog een jonge god bent, dan kun je wellicht rekenen op enige bijval. Maar in mijn geval was dit voor het eerst in 35 jaar en dan kun je het bijval wel op je buik schrijven. Spot en hoon zijn dan je deel…
Wat is er wel niet gebeurd, vraagt u zich ongetwijfeld geschrokken en meelevend af. Dat zal ik u trachten uit te leggen, kort en bondig als altijd. Op zaterdag 3 oktober toog ik met Middelstum 4 naar het prachtige Meij alwaar we moesten spelen tegen de Heracliden 5. Heracliden oet is sowieso altijd lastig maar het wordt nog lastiger wanneer het lichaam je in de steek laat. Het was prachtig weer en na enige keren op neer gerend te hebben zag ik bij het hoofdveld oude bekenden staan in de vorm van Johan Staal, verslagger van de Ommelander en Puurvoetbalonline, en oud collega Hans Paapst, begeleider De Heracliden 1. Voor mij voer en reden genoeg om ‘even’ bij te praten met deze mensen.
Toen ik mij weer richting veld 3 begaf, daar waar ik vroeger vaak gespeeld heb tegen Meister SV, riep coach De Bont zijn discipelen al bij elkaar voor een tactisch praatje (beter bekend onder de noemer, eens kijken wat handig is) en de opstelling. Tot mijn grote opluchting mocht ik in de basis beginnen. Nog snelde rende ik even over het veld en deed enige rek- en strekoefeningen. Daarbij vertrouwend op mijn vege lijf die mij eigenlijk nog nooit in de steek had gelaten. Maar dit keer rekende hij vakkundig af met mijn onderschatting en lichtzinnigheid…
Want na 3 minuten kreeg ik op de rechterflank een balletje aangespeeld van Okko. Aannemen, kijken en afspelen is dan vaak mijn devies want uiteraard moet het leren monster het werk doen. Gelukkig kwam aanvoerder De Bont al dwingend ‘aangerend’ om de bal in ontvangst te nemen. Terwijl ik mijn been naar achteren bewoog om in te passen gebeurde het….. Ik wist alleen nog niet wat. Werd ik beschoten, schopte iemand mij van achteren neer, raakte ik prikkeldraad of stapte ik in een rattenklem o.i.d.? Geen flauw idee eigenlijk. Met een laatste krachtsinspanning speelde ik het leer naar mijn medespeler om vervolgens verbouwereerd ter aarde te zijgen.
Er was in de verste verte geen tegenstander te bekennen, laat staan iemand met een pistool. Zou dit dan de bekende zweepslag geweest zijn? Daar had ik in het verleden al vaak iets over gehoord maar wat het nu inhield? Maar het voelde inderdaad als een zwieper die zo maar door mijn kuit schoot. Daar hielp de spons en waterzak van reserve Kyvan ook niet tegen. Daar ik mijzelf al buiten de lijnen had gewerkt kon hij direct mijn plaats in het veld overnemen. En zo was mijn wedstrijd al naar 3 minuten ten einde. Gelukkig stonden we toen al met 1-0 voor door een bevlieging van onze ‘Farmer’, dat verlichtte de pijn enigszins.
Strompelend naar het bankje en daarna de kleedkamer zag ik even later gedoucht en al mijn makkers een gemakkelijke 1-4 overwinning behalen op de Meisters. Een ideaal gegeven om mij in de Middelstumer kantine in het Oktoberfest te mengen. Toen ik de kantine binnenstrompelde was hoongelach mijn deel. Vooral Bossie liet zich in woord en gebaar helemaal gaan en sprak smalend van een ‘opgezette likdoorn’. Gelukkig smaakte zijn aangeboden biertje ter compensatie van aangedaan leed een stuk beter. Het gestrompel was ook koren op de molen van de feestDJ die de nodige woordsp(E)lingen door de ether slingerde.
Gelukkig deden de pijnstillers in vloeibare vorm snel hun intrede en niet veel later verdween de pijn als de spreekwoordelijke sneeuw voor de zon. Uiteindelijk schijn ik ook nog bij Okko en Ineke iedereen in geuren en kleuren deelgenoot te hebben gemaakt van ‘De Zweepslag’ alvorens door de achterdeur te verdwijnen in de donkere nacht. De dag er op was er van een hosannastemming weinig meer te bekennen. Het was strompelen en uitrusten geblazen, indien mogelijk met het been omhoog met een kussen ter ondersteuning. Dit bevordert het herstel, aldus moeder Miranda de vrouw…
En we zijn inderdaad weer op de weg terug. Morgen maar weer voorzichtig beginnen met de looptraining. Gelukkig zijn we zaterdag vrij. Het zal echter nog niet meevallen om weer een basisplaats te veroveren want inmiddels prijkt Middelstum 4 voor het eerst sinds 2008 weer bovenaan de ranglijst! Een prachtig resultaat inderdaad maar grotendeels zonder mij bereikt. Doet niets, het is ze gegund. Eén ding heb ik wel geleerd de afgelopen weken, een warming up is er niet voor niets. Een duidelijke waarschuwing van mijn lichaam in de vorm van een zweepslag. Niet aan te bevelen dus!!