Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn volledige naam is niet alledaags. Ik heet namelijk voluit Christinus Diderich Smit, de meeste mensen kennen mij echter als Chris. Ik ben geboren in Westeremden op 15 maart 1948. Ik was de oudste van 4 kinderen. Ik denk dat ik het ongezondste geleefd heb van allen maar ik ben helaas wel de enige die nog in leven is. Mijn vader was eerst bakker en ging later bij de loonbedrijven Omvlee en Slager aan het werk, pa en moe waren tevens koster van de gereformeerde kerk.
Ik heb al met al bijna 30 jaar in Westeremden gewoond, op 3 verschillende plaatsen. De langste tijd naast het bekende en beruchte ‘Jachin’. Dit was vroeger de gereformeerde kerk, later werd het een dorpskroeg. Inmiddels woon ik al weer ruim 37 jaar in Stedum. Eerst 6 jaar aan de Singel, inmiddels 31 jaar aan de Weemweg. Vanuit de woonkamer heb ik een prachtig uitzicht op de landerijen en kan ik Westeremden zien liggen. Dat doet mij goed!
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben inmiddels 37 jaar getrouwd met Siepke Rozeboom-Pot. Ze heeft inderdaad van oorsprong een dubbele achternaam, ik zeg wel eens gekscherend dat ze van adel is hoewel er geen blauw bloed door haar aderen stroomt. Ik heb haar vroeger leren kennen in mijn favoriete uitgaansgelegenheid, de Kameleon in Appingedam. ’t Was donker en mistig, zeg maar…. Nee hoor, dat is maar gekheid. Maar liefde op het eerste gezicht was het ook niet, ik kwam haar daar wel vaker tegen.
Daarbij hield ik niet zo van vastigheid, ‘ik had wel vaker vrouwluu achter mie aan zitt’n’. Maar mijn kameraden hitsten Siep wat op en attendeerden haar er regelmatig aan dat ik nog vrijgezel was. En zo zijn we op den duur toch een paar geworden. Vlak voor mijn dertigste was ik onder de pannen. We hebben 3 kinderen gekregen. Dochter Josien woont in Middelstum en Jan Pieter en Christoffer zijn in Stedum blijven wonen. Allemaal mooi dichtbij dus…
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb op de ULO in Middelstum gezeten, een leuke tijd. Toen was ik ook vaak bij loonbedrijf Bloema in Westeremden te vinden om mee te helpen op het land. Na de ULO volgde de technische school in Delfzijl. Dit was geen succes, na een jaar ben ik er mee gestopt. Tot mijn militaire dienst ben ik bij Bloema blijven werken. Ik heb mijn militaire opleiding genoten bij de luchtmacht in Nijmegen en vervolgens ben ik 1,5 jaar naar Duitsland gegaan. Ik wilde graag mijn chauffeursdiploma’s halen maar dit is er nooit van gekomen. Ik kwam bij de veiligheidsdienst terecht en wist daardoor precies wie er in mijn omgeving een strafblad had of als politiek gevaarlijk werd gezien.
Na mijn diensttijd heb ik alsnog mijn rijbewijzen gehaald om vervolgens 40 jaar als vrachtwagenchauffeur aan het werk te zijn geweest. Je kunt wel stellen dat dit mijn lust en leven was. Ik ben als chauffeur begonnen bij Beenes in Onderdendam waar ik de melkboeren bevoorraadde. Deze moesten allemaal voor 07.00 uur bevoorraad zijn dus ik begon altijd al om 02.00 uur ’s nachts met werken! Na Beenes volgde Johan Jagt in Groningen. Hier heb ik een kleine 10 jaar voor gereden in Nederland en België.
Om niet dag en nacht onderweg te hoeven zijn, volgde Oldenhuis in Westeremden. De ritten beperkten zich weer tot heel Nederland. Toen kwam de Beurtdienst in Loppersum in beeld, wat mij nog de nodige bietencampagnekilometers opgeleverd heeft. Mijn laatste werkgever was Janske van Leeuwen uit Stedum, jou vast wel bekend. Hier heb ik tot aan mijn pensionering dik 15 jaar voor gewerkt.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Toen ik 60 jaar en 2 maanden was, kon ik er na 40 dienstjaren vervroegd uit met een goede regeling. Het is een bewuste keuze geweest om te stoppen hoewel ik na die tijd nog wel eens voor Janske of Wim van Zanten reed in tijden van topdrukte. Sinds die tijd heb ik mooi de gelegenheid om ‘mien vrauw te pesten’. Ik mag tegenwoordig graag televisie kijken, de krant lezen en puzzelen.
En ik ben elke zaterdag op het voetbalveld te vinden, afwisselend bij Stedum en De Fivel. Dit is afhankelijk of het eerste elftal thuis speelt. Ik heb zelf ook dik 40 jaar gevoetbald. Van mijn 9e tot mijn 14e bij Stedum, daarna ongeveer 40 jaar bij De Fivel. Nadat ik met voetballen gestopt ben, was ik nog enige jaren leider van het 4e.
Ik vind het altijd heerlijk om op het voetbalveld te zijn en kom er vele bekenden tegen. Vroeger volgde ook altijd een lange nazit in de kantine na een wedstrijd. Ook bij VV Middelstum ben ik regelmatig geweest. Coby van Dijken sleepte mij vaak nog mee naar Vita Nova dus voor 23.00 uur was ik nooit thuis…
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik kan terugkijken op een prachtige jeugd en staptijd. Eigenlijk stond ik best wel bekend als een feestnummer. De Kameleon was dus mijn stamkroeg maar toen ik Siep leerde kennen kwam ik ook regelmatig bij café Brandsen in Stedum natuurlijk. “Ik had toch niets meer te zegg’n ja”. Maar ik ben heel ‘wies’ hoor met haar en de kinderen.
En de dieptepunten?
In 2012 lag ik in het ziekenhuis voor een omleiding aan mijn hart. De operatie is goed verlopen maar terwijl ik nog in het ziekenhuis lag, heb ik een herseninfarct gekregen. Daarvan heb ik 9 maanden moeten revalideren in Innersdijk in Ten Boer. Ik ben nog steeds afhankelijk van de hulp van anderen maar denk wel dat ik ‘schier’ met de gevolgen van het infarct om ga. Gelukkig heb ik een optimistisch karakter en volgens mijn vrouw klaag ik nooit.
Hoewel mijn moeder heel oud geworden is, ze was in de negentig toen ze overleed, ben ik mijn vader en jongere broers al op jonge leeftijd verloren. Dit zijn ook heel aangrijpende gebeurtenissen geweest.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Vroeger ging het allemaal nog wat gemoedelijker dan tegenwoordig. Ik zal nooit meer vergeten dat ik ’s nachts rond een uur of twee met de vrachtwagen tussen Middelstum en Onderdendam reed. Daar stonden maar zo 2 Duitse meisjes van een jaar of 14, 15 te liften. Zij waren op doorreis en liften op deze manier heel Europa door. Ik heb ze uiteindelijk ergens in Noord-Holland afgezet. Kom daar tegenwoordig nog maar eens om. Maar ik moet toegeven dat ik zelf ook wel verbaasd was dat ze op die leeftijd al dergelijke reizen maakten.
Tijdens mijn stapverleden heb ik natuurlijk ook het nodige meegemaakt. Zo gingen we altijd met een koppeltje jongens naar de Kameleon. Een van ons had de taxi gemist en die heeft toen bij wildvreemde mensen een fiets meegenomen en is hiermee terug naar Zeerijp gefietst. Deze fiets hebben we zondagmorgen rond borreltijd terug gebracht. Ze hadden nog niet eens vernomen dat er een fiets miste want ze waren zelf al dik aan de borrel. Dat kwam goed uit, want wij lustten inmiddels ook al wel weer een biertje…
Of ik in het eerste gevoetbald heb? Heel kortstondig en dan ook nog in de 3e klasse. Door de week had ik nooit tijd om te trainen maar toen de personele nood hoog was, heb ik mij laten ompraten. Normaal stond ik altijd voorstopper maar uit tegen Zwartemeerse Boys moest ik back staan. Eén van die spitsen dolde mij wel 7 keer achter elkaar, ‘ik heb zien kleur hoar nooit zain’. Toen vond ik het wel welletjes, de hoogste tijd om voor het eerste te bedanken.
Ooit heb ik eens 600 gulden binnengehaald voor een sponsorloop. Dit omdat ik besloot om niet te gaan lopen maar om rond het veld te kruipen. Op het laatst kroop ik ook nog eens rond met alleen nog een onderbroek aan, dit leverde nog meer geld op voor het goede doel. Ter voorkoming dat het sponsorgeld betaald moest worden, werd zelfs de politie er bij geroepen. Die hebben mij nog in de handboeien geslagen. Allemaal ludieke acties natuurlijk maar dit leverde extra centjes op en haalde zelfs de kranten…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik heb altijd al een Rijnreis willen maken. Het heeft er alle schijn van dat ik deze reis volgend voorjaar ga maken met de Zonnebloem. Deze tocht duurt ongeveer een week en ik kijk er reikhalzend naar uit.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Nergens van,geloof ik. (Siep lacht even: “Je had nooit moeten trouwen, je bent veel meer iemand van vrijheid, blijheid…)
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een 7 of 8. Ik heb vaak genoten in mijn leven, hoewel het nu door de gevolgen van het herseninfarct allemaal wel wat minder wordt. Ik ontwikkel mij wat betreft wel een beetje tot een ‘old wief’. Als Siep haar jas aantrekt dan vraag ik aan haar waar ze nu weer heengaat. En omdat ik vaak voor het raam zit, zie ik natuurlijk ook de nodige mensen langslopen. Regelmatig vraag ik dan aan haar: “Wel is dat?” Ik wil graag op de hoogte blijven natuurlijk…
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik kom er vast later nog wel achter wat ik nog had willen zeggen. Voorlopig denk ik dat we heel wat zaken besproken hebben. Je maakt er maar wat moois van, ik lees het wel via Josien. Het komt vast goed…