Soms worden mijn eigen woorden door iemand anders omgebouwd tot een columntitel. Het kan verkeren, inderdaad. Beter kan eigenlijk niet, toch? Want het houdt in dat de blogs danwel columns zich tijdens andere bezigheden vormen in mijn hoofd. En dan heb ik natuurlijk direct een excuus voor mindere prestaties of een afwezige blik. Voeg daarbij nog het feit dat andere mensen zo met je begaan zijn en met je meeleven dat ze je kant en klare titels in de schoot werpen.
Dank Harm Visser dus! En ja, hoe ontstaat zo’n titel nou precies? Dat zal ik u proberen uit te leggen. Vrijdagavond mocht ik weer een keer meedoen met het 45+ voetbalteam. Een team die eigenlijk uit een 15-tal potentiële leden bestaat. Harm verkeerde vrijdagmorgen nog in de veronderstelling dat er maar 6 van de 15 spelers aanwezig zouden zijn, tijdens dit spelletje 7 tegen 7. Gelukkig dienden zich plompverloren zo maar 4 gastspelers aan, waaronder mijn persoontje. Door nog één ‘vermissing of verlating’ van een sterkhouder bleven uiteindelijk 9 spelers over. Krap, edoch meer dan genoeg, zo zou blijken.
Want wat een moeilijk avondje Loppersum zou moeten worden, werd een heerlijk verpozen tijdens een mooie nazomeravond met een geleidelijk ondergaande zon. Drie overwinningen, 9 punten, een heerlijk gegeven om na gedane arbeid met een biertje het bittergarnituur weg te spoelen. Het kan verkeren, zei Bredero vroeger al. Bredero was trouwens een zeventiende-eeuwse dichter die de liefde bezong en als geen ander wist hoe wisselvallig het leven is. ‘Het kan verkeren’ werd zijn favoriete uitspraak. Uit Bredero’s gedichten rijst op het eerste gezicht het beeld van een vrolijke Frans en een ongelukkige minnaar die nachtenlang door Amsterdam zwalkte, zo las ik ergens.
Gelukkig zwalkte onze eigen Frans niet door Amsterdam maar zwoegde hij samen met ons op een half voetbalveldje. Voor ons ook geen gezwalk na afloop van deze enerverende avond, althans voor zover mij bekend. Daardoor kan ik nu nog mooi vertellen over zaken waarvan ik gisteren alvast een voorbeschouwing gaf. Van de open monumentendag bijvoorbeeld en van enige sportieve gebeurtenissen in Middelstum en Ommelanden.
Het werd overigens de open monumentendag van de gemiste kans, kwam ik later achter. Want na mij op het Concordiaplein vergaapt te hebben aan allerlei oldtimers, modelboten en modellen van Klaas Poort, stapte ik ook nog even Bakkerij Mendels binnen. Zo maar even anderhalf eeuw terug in de tijd, alsof het niets is. Dat was mooi. Maar daarna had ik nog even de Hippolytuskerk moeten beklimmen. Via de trappengang inderdaad. Wat ik niet wist was dat je helemaal naar het carillon kon, 50 meter boven ons Middelstumer maaiveld. Wat zou mij dat een pracht uitzicht op de Ommelanden en het Hogeland hebben geboden zeg. Een lichte teleurstelling dus op een verder mooie dag. Het kan inderdaad verkeren…
Het missen van een slopende trapgang, gaf ’s middags wel weer de energie voor de nodige sportactiviteiten. Euforie en zware teleurstellingen liggen dan vaak vlakbij. Ik heb genoten van de mannen van VV Middelstum 1 die ook hun 2e competitiewedstrijd in winst om wisten te zetten, dikverdiend na een onvervalste pikstart. Terwijl wij ons op het 2e veld vergaapten aan Middelstum 2 hadden de mannen van het vlaggenschip er na 5 minuten al 2 goals in ‘geknapt’. Deze voorsprong werd niet meer weggegeven, sterker nog, in de ‘dying seconds’ schoot aanwinst David ook nog nr. 3 tegen de touwen…
Daarna snel de kantine in voor een overwinningsbiertje. Deze smaakte toch net even minder lekker toen we onze eigen Tommetje Dumoulin zagen zwoegen. Hij kwam terug tot 10 seconden op zijn naaste belagers, zag ze in de verte steeds dichter bijkomen maar verloor uiteindelijk minuten. Weg rode trui, maar wat hebben we genoten van deze Hollandse verrassing in Spanje. We hebben het nu overigens over wielrennen…
Na het voetballen en het wielrennen, snel door naar het tafeltennis. Want de mannen van Klimaatgroep Stars zijn terug in de eredivisie! En daar moet Middelstum en omstreken nog even aan wennen. Want er kunnen nog wel enige toeschouwers bij op de zaterdagmiddag in de sporthal aan de Coendersweg. Broodnodige steun voor de pupillen van trainer Vlieg en coach Stulp is gewenst. Helaas werd de wedstrijd met 1-5 verloren tegen de tafeltennissers uit Hattem. Toen Ankerstars ooit landskampioen werd, was het tijdens thuiswedstrijden regelmatig een heksenketel waardoor de tegenstanders vaak geïntimideerd werden wat tot allerlei afzwaaiers leidde. Dat hebben we nu ook weer nodig!
De snelle nederlaag gaf mij echter wel de kans om nog even bij Mayko de Graaf te kijken in Zalencentrum Vita Nova. Geroutineerd trok deze oldtimer met opvallend gemak de flesjes open. Een mooie en drukke avond derhalve waarbij Mayko ook nog even een oorkonde namens Klimaatgroep Holland en een serenade door Concordia kreeg aangeboden. Mooie momenten dus aan de Heerestraat.
Daarna kwam er voor mij een eind aan deze bewogen zaterdag, de luikjes werden steeds zwaarder. Ik zag nog wel een foto langskomen van Eke die nog een keer terugkeerde in haar mooie huiskamercafé. Dit stukje nostalgie krijgt binnenkort een nieuw jasje en kan er dan weer jaren tegenaan. Mede mogelijk gemaakt door de gelden van de NAM. Ik hoor Bredero al weer denken: ‘Het kan verkeren’ inderdaad…