“Het is toch nog behoorlijk fris” zeg ik tegen Sandra. Het is 2 uur in de nacht en we zijn op verjaardagsvisite geweest bij zeer goede vrienden. Het was een prachtige nazomeravond en we hebben de gehele avond gezellig rond de vuurkorf kunnen zitten. Een beetje roezig van drank, gezelligheid en warmte zijn we op de fiets gestapt. We zijn maar met zijn tweetjes, want de kinderen zijn tegenwoordig zo oud, dat ze niet meer naar elke verjaardag willen. Ze hebben hun eigen vriendenkring. In het weekend zijn die natuurlijk veel belangrijker dan samen met je ouders op verjaardagsvisite te gaan.
Toen ik nog maar net de pubertijd was binnengewandeld, had ik ook niet de behoefte om met mijn ouders naar duffe verjaardagen te gaan. Op 15/16 jarige leeftijd gingen we op vrijdagen vaak met een grote groep vrienden naar Pro Rege. Een zaaltje achter de gereformeerde kerk, die eens in de twee weken werd omgebouwd tot discotheek. Ik herinner me nog de ietwat zachte en hese stem van Erwin Faber, die iedereen naar de dansvloer dirigeerde op de tonen van Patrick Hernandez (Born to be Alive). Uiteraard wel de remix versie. Ietwat verlegen, maar wel pogend zo stoer mogelijk over te komen, zaten we met een grote groep jongens op de tafels aan de zijkant.
Het wachten was meestal op de meiden, die uiteraard wel uit zichzelf de dansvloer op gingen. Twee meiden die met elkaar dansen is heel gewoon, maar twee jongens was, toen nog erger dan nu, heel erg gay. Dat deed je gewoon niet. Pas als de eerste jongen door een meid de dansvloer opgesleept werd, volgden er meerdere. Aan het einde van de avond was bijna alle schaamte overboord gezet en stond de hele zaal te swingen op de muziek van George Michael en Andrew Ridgeley. Een prachtig gezicht moet dit zijn geweest. Aan de ene kant een lange rij meiden die gracieus meebewogen op het ritme van de muziek en aan de ander kant een rij druk bewegende stumpers die naarstig op zoek waren naar aandacht en wellicht een eerste kus.
Pro Rege was ook de plaats waar menig jongere in de gemeente de Marne zijn/haar eerste biertje heeft gedronken. Zo ook voor mij. Een jaar of 15 was ik toen ik, met lood in mijn schoenen, naar het uitgifteloket liep om mijn eerste biertje te bestellen. Ik moest voor dit biertje welgeteld ? 1,25 (Voor de jongeren: 1 gulden en 25 cent) betalen. Er werd mij niet gevraagd om een ID-kaart of mijn leeftijd. Ik was oud genoeg om naar de disco te gaan, dus ook oud genoeg voor een biertje was de stelling.
Veel bier kreeg je niet, want daar was de avond niet lang genoeg voor. De gehele avond duurde van 20.00 tot 23.30 uur. Exact om half 12 deed Appie Mellema de verlichting aan. Je had hierna nog ongeveer een kwartiertje om de uitgang op te zoeken, want als het afgelopen was moest je gewoon weg.
Na afloop nog even naar “Renze”(Cafetaria Lydensee) om een patatje of een frikadel te scoren. Dan als de wiedeweerga maken dat je naar huis kwam. Mijn vader zat vaak nog in de kamer te wachten tot ik thuis was. Het was de periode dat RTL-Veronique net was begonnen met uitzenden, dus tot diep in de nacht was er wel iets op de TV. Het was voor hem dus geen straf om wat langer op te blijven.
Ook de periode na Pro Rege bleef mijn vader vaak nog laat op, om met eigen ogen te kunnen aanschouwen in welke staat zijn kinderen thuis kwamen. Dit ging in de meeste gevallen uitstekend. Vaak was er nog tijd voor een praatje of een laatste afzakkertje. Slechts een enkele keer kwam het voor dat er niemand meer wakker was. Je zag het dan al van verre. Alle verlichting was uit en de achterdeur zat keurig op slot. Ook geen probleem, want we hadden een sleutel en kwamen wel binnen.
Slechts één keer kon ik niet binnenkomen. Ik kwam van een zeer (lees: te) gezellige carnavalsnacht. Thuis gekomen was het in mijn optiek zeer donker, wat inhield dat iedereen naar bed was en de deuren gesloten. Ik heb verwoede pogingen gedaan de sleutel in het sleutelgat te krijgen, maar de combinatie drank en duisternis zorgden er voor dat dit langer dan normaal duurde. Toen dit na vele pogingen toch gelukt was, bleek de deur niet afgesloten te zijn en had mijn vader achter de deur rustig toegekeken hoe ik aan het stuntelen was. Het lijkt me zeer vreemd om één van je kinderen lichtelijk aangeschoten te zien, maar hij heeft daar nooit veel woorden aan vuil gemaakt. Later heeft hij wel toegegeven dat hij er erg om heeft moeten lachen.
Mijn kinderen gaan (nog) niet naar de disco of de kroeg. Veel liever zitten ze samen met vrienden bij elkaar thuis. Dit heeft volgens mij ook te maken met de invoering van de leeftijdsgrens op verkoop van alcohol. In de kroeg krijgen ze geen biertje, dus zoeken ze hun heil elders. De oudste drinkt af en toe wel eens een biertje. Ik heb daar niet zoveel problemen mee. Zolang het gecontroleerd en met gepaste aantallen gebeurt vind ik dat een puber van 16 best eens een biertje mag drinken.
Onze zoon was deze avond bij een vriend thuis geweest. Met z’n achten gingen ze “Fifa-en” werd ons verteld. Mijn dochter had een aantal vriendinnetjes thuis uitgenodigd. In goed overleg met ons was besloten dat deze ook wel mochten blijven slapen. Wij waren immers toch op verjaardagsvisite en we hadden er geen last van.
Toen we bij ons huis aankwamen, zagen we dat alle verlichting al uit was, behalve de lamp bij de voordeur. “Keurig” zeg ik nog tegen mijn vrouw. “Ze hebben de buitenlamp aan gelaten. We kunnen zo de schuur inrijden”. Deze bleek echter op slot te zitten. Met geen mogelijkheid kregen we de garage- of de voordeur open. Daar stonden we dan. Mijn gedachten gingen even terug naar mijn eigen pubertijd. Nu waren de rollen echter omgedraaid. Mijn eigen kinderen hadden ons buitengesloten. Achteraf bleek dat toen mijn zoon was thuis gekomen, hij had verwacht dat zijn ouders natuurlijk al thuis waren. Hij heeft in een roes de deuren afgesloten en als extra veiligheid de deuren aan de binnenzijde vergrendeld.
Terwijl ik op de bel drukte, vroeg mijn vrouw door de brievenbus of één van de kinderen ons aub wilde binnenlaten. Een kleine minuut later kwam mijn dochter met een slaperig gezicht de trap aflopen. Blij was ze niet, toen ze de deur opende. Terwijl ze weer naar boven liep, beet ze ons nog even toe om volgende keer wel een sleutel mee te nemen. We hebben maar niets gezegd, er vanuit gaande dat we haar in de toekomst ook nog wel eens moeten helpen….
(Tjipco Werkman is unithoofd bedrijfsbeveiliging in het Martini Ziekenhuis en doet veel vrijwilligerswerk bij voetbalclub FC LEO. Ik heb 2 jaar bij hem op de HAVO gezeten. Daarnaast komen we elkaar af en toe tegen langs het voetbalveld en kruisten we vroeger de voetbaldegens…)