Het heeft wel iets. Om de maandagmorgen vrij te plannen voor een verhaal wat nog moet komen. Eigenlijk had deze column over onze seizoensouverture moeten gaan. Ja, inderdaad over voetbal dus. De belangrijkste bijzaak in het leven. Want net als vorig jaar tegen SV Bedum 8, mochten we ook dit seizoen in de krochten van het amateurvoetbal beginnen met een prachtige streekderby tegen het hemelsbreed 5 kilometer verderop gelegen Stedum. De verwachtingen waren hoog gespannen, het kan alle kanten opgaan natuurlijk. Ook de verkeerde dus…
Na amper 5 minuten gespeeld te hebben, staan we al met 0-2 achter. Zelf werd ik, tot groot genoegen van onze Clown, 2 x gedold door een speler die nog lang niet rijp is voor het niveau waarop ik zelf acteer. Mijn woorden van vlak voor de wedstrijd blijken helaas van profetische waarde te zijn geweest: “Hier zitten we dus weer met de mannen van het rechterrijtje!” Na een betrekkelijk kansloze 1-5 nederlaag is de kop er weer af. De wedstrijd zelf was columnwaardig maar we moeten maandag allemaal weer sans rancune aan het werk. Bij deze dus mijn welgemeende felicitaties naar de geelzwarthemden…
Nu zou ik het voetbal het voetbal kunnen laten. Ware het niet dat vorige week donderdag een man vol bravoure aan een nieuwe klus begon. Met een Blind vertrouwen in de Hollandse voetbalschool startte hij vol overtuiging met een systeem waarmee hij zelf 20 (!) jaar geleden de CL won met Ajax. Hij trof het met de tegenstander. Een land met de helft van het aantal inwoners van Friesland moest toch te doen zijn. Vooral met de bij leven al legendarische Memphis. Die heeft vast met zijn Hollywoodwaardige binnenkomst in Nederland, IJsland reeds een voorlopige mokerslag toegediend.
Wanneer aanvoerder Robben echter na 25 minuten de bal over de zijlijn tikt moet Danny nattigheid gevoeld hebben. Zijn klamme angstzweet had verkoelend moeten werken op BMI (nee, dat is geen snelle sportwagen) maar die kreeg juist last van kortsluiting en wapperende handjes. Had onze keeper die wapperende handjes maar gehad toen hij een zo op het oog houdbare penalty zelf tegen de touwen sloeg. Vol ontzetting stortte een Frans kaartenhuis ineen. En na een Turkse stormvloed rest ons slechts dagenlang wondenlikken…
De zondag bracht mij trouwens voor een gezinsuitje naar Groningen. Terwijl de dames even een winkel inschoten liep ik een rondje om de Martinitoren. Voor het eerst in mijn leven viel mijn oog bewust op het Feithhuis waarvan ik niet van het bestaan afwist en dus ook niet dat hij tegenover de Martinikerk staat. Erik Hulsegge is terug van 3 weken vakantie en hoe. Hij nam ons in zijn column mee naar een gebeurtenis in het Feithhuis, bijna 50 jaar terug al weer dus. Een gebeurtenis die ‘pijn doet tot op het bot’. En toch staat er ‘Hoop’ boven dit indrukwekkend verhaal…
Na een prettige kinderfilm horen we een luide busclaxon. Een blik van herkenning, een bus die net iets langer stopt dan te doen gebruikelijk en openslaande deuren. Na bijna een jaar kijk ik in het mildgrijnzende gezicht van de buschauffeur uit Leens. Een warme hand, een korte constatering dat de dames groot zijn geworden en een snelle groet. Na een halve minuut sluiten de deuren zich weer maar waarom vind ik dit klein gebaar van herkenning zo mooi?
’s Avonds worden de kaarten geschud. Het duurt niet lang of de wereldproblematiek komt ten tafel. De NAM die afgelopen week toch even een gevoelige tik op de vingers kreeg, tamelijk onverwacht toch ook. Zouden de huizenbezitters uit Groningen echt naar tevredenheid gecompenseerd worden? Een interessante insteek om even een boompje over uit te wijden. Dat dit ten koste gaat van het klaverjassen moge duidelijk zijn.
Uiteraard kwam de foto ter tafel. De foto waarvan ik in eerste instantie dacht dat het om een plastic pop ging. Roerloos lag het daar, met het gezicht zachtjes in de kabbelende golven. Surrealisme ten top. De vluchtelingenproblematiek in deze waanzinnige wereld kreeg plots een gezicht. Daar ergens in Bodrum strandde een jongetje van amper 3. Nog nauwelijks bewust van de wrede wereld om hem heen werd de laatste lucht uit zijn longen geblazen. Hoe in vredesnaam om te gaan met deze problematiek?
Tegen 23.00 uur werden de kaarten definitief op tafel gegooid. Toch was de avond nog niet ten einde. Groot wereldleed werd ingeruild voor locale dramatiek. Gert heeft achteraf weer gelijk met zijn constatering dat deze avond waarschijnlijk volop verhalen opgeleverd heeft. Na een korte, onrustige slaap, afgewisseld met enige hinderlijke pisstops, moet ik hem gelijk geven. In de voormorgen nemen de snijdende gitaren van Led Zeppelins ‘Stairway to heaven’ bezit van mij…
Om op den duur gelukkig plaats te maken voor de heerlijk mildklinkende vioolgeluiden van Van Dik Hout:
‘Vraag niet om een terugkeer,’
‘Laat het gaan, laat het vallen, laat het los.’
Wanneer ik op deze maandagmorgen de achterdeur opentrek om Zora uit te laten is een halve regenboog het eerste wat ik zie. Een prachtig symbool in een onrustige wereld. Nederland ontwaakt en begint weer aan een nieuwe werkweek. Niet veel later huppelt Jazlijn alleen naar school. ‘Kleine meisjes’ worden inderdaad groot buschauffeur! Niet veel later typ ik een onrustig, katerig gevoel uit mijn lichaam. Misschien wens ik dit wel eenieder toe: “Laat het gaan, laat het vallen, laat het los!”