Ik voel me nooit op mijn gemak tijdens het Avondmaal en dat is misschien nog wel zwak uitgedrukt. Dit gevoel heb ik eigenlijk heel mijn leven al. Heel vroeger, en dan heb ik het denk ik wel over 45 jaar geleden, was het avondmaal helemaal iets spannends en mysterieus voor mij. Mijn vader trok dan zijn pik zwarte trouwpak aan als we naar de kerk gingen. En hij was in die tijd niet de enige. Alle mannen hadden in die tijd zwarte pakken aan.
Ik voelde me als kind in die tijd hopeloos verloren. Voor in de kerk gebeurde er iets heel eerbiedigs, en wij, wij mochten er als kinderen niet aan meedoen. Voor mijn gevoel hing er in die tijd een zware deken van droefenis over de mensen heen. Ik weet zelfs dat er toen bepaalde mensen niet mee durfden doen omdat ze zichzelf te slecht vonden. Dat gevoel heb ik eigenlijk nooit los kunnen laten. Natuurlijk, de jaren verstrijken en je gevoelens veranderen maar altijd krijg ik weer even die kriebel van toen.
Vanmorgen hadden we bij ons in de kerk Avondmaal, ik was er op voorbereid. Gelukkig is die sombere sfeer van toen verdwenen. Iedereen doet nu mee en het gaat op een moderne en frisse manier. Iedereen mag naar voren komen. Je krijgt eerst een stukje brood en daarna een slok wijn. En er is nu veel meer vrijheid. Je hoeft niet langer te drinken uit die beker waar iedereen uit drinkt, er staan ook kleine borrelglaasjes met wijn of druivensap. Toch voelde ik me bepaald niet op mijn gemak toen ik naar voren ging en in de rij stond om te wachten op mijn brood en wijn.
Ik had me voorgenomen om niet uit die beker te drinken maar een borrelglaasje te nemen. Maar ik zou dan wel een uitzondering zijn want iedereen dronk toch bijna uit die beker. Toen ik aan de beurt was had ik toch de moed om mijn hart te volgen en ik nam een borrelglaasje. Ik dacht dat er druivensap in zat en sloeg het glaasje in eenmaal achterover. Even schrok ik, want het was wijn. En toch voelde dit goed want ik had mijn eigen hart gevolgd en gedaan wat ik zelf wilde.
Toen beleefde ik deze morgen mijn mooiste Avondmaal moment ooit:
Heel voorzichtig hand in hand en langzaam schuifelend liep een heel oud echtpaar richting avondmaalstafel. Ze liepen bijna als verliefd stelletje naar die heilige tafel. In alles straalden ze uit: We horen bij elkaar en we doen alles samen en dan vanuit ons Geloof. Heel even lieten ze elkaar los om te eten van het brood en te drinken van de wijn. Toen dat klaar was vonden hun handen elkaar weer om samen terug te lopen naar hun zitplaats. Ware liefde, zo groot en innig, daar kan het allermooiste gedicht niet tegenop. Ik kon niet anders dan er naar kijken naar die twee oude mensen die hand in hand terug liepen naar hun bankje helemaal achter in de kerk.
Ik zag ook hun zoon, zijn ogen volgden de gang van zijn ouders. Als ik zijn ogen goed heb gelezen dan zag ik de liefde van een zoon voor zijn ouders. En dat was voor mij toch een erg mooi eind van dit Avondmaal. Want daar draait toch alles om: Onvoorwaardelijke liefde tussen mensen?