Tegenwoordig kun je niet zo maar op een voertuig stappen. Voor de brommer heb je een certificaat nodig, voor de trekker zelfs een T-Rijbewijs. Gelukkig is NOVL Uithuizermeeden vlakbij om u hierbij te begeleiden, zeker bij het T-rijbewijs. Vroeger ging het allemaal wat gemakkelijker. Menig jongeman keek reikhalzend uit naar zijn 16e verjaardag. Want dan kon een mooie Kreidler of Zundapp worden aangeschaft. Voor de meisjes was er de flitsende Puch. Wanneer je als kwajongen meehielp op de boerderij kon je zo met de trekker de weg op…
Zelf was ik niet zo van dit gemotoriseerd geweld. Ik heb geloof ik één keer bij de buurjongen achter het huis op de brommer gezeten maar dat was niet zo’n succes. Voor mij dus niet zo’n geval tijdens mijn sweetsixteen verjaardag. Maar een autorijbewijs was natuurlijk andere koek. Vooral omdat mijn ouders hun kroost gratis rijlessen aanboden, tot een bepaalde hoogte natuurlijk.
En zo kon het gebeuren dat net na mijn 18e verjaardag Cor Vriesema mij opwachtte toen ik nog op de HAVO in Groningen scholierde. Echt een natuurtalent bleek ik niet te zijn. Vandaar dat het drukke stadsleven snel werd ingeruild voor de rustige Ommelanden. Daar kon ik tijdens de eerste 4 rijlessen langzaam kennismaken met de fijne kneepjes van het autorijden.
Het was altijd wel gezellig met instructeur Vriesema. De man van de mooie verhalen maar ook de man van de wijze levenslessen. Je moet nooit kijken naar de miljard mensen die het beter hebben dan jezelf maar naar de vijf miljard die het minder hebben. Tevreden zijn dus met wat je hebt. Een les die ik in mijn oren heb geknoopt.
Toen ik een twintigtal lessen achter de rug had, kreeg ik ook nog eens privéles. Pa durfde het aan om met zoonlief in zijn blauwe Austin Maestro richting Oosterburen te rijden. Daar werd van plaats gewisseld. Wanneer het spannend werd, ging pa zijn hand steevast richting de handrem. Geen flauw idee wat hij hiermee wilde voorkomen. Eén keer ging het goed mis. Tijdens de bijzondere verrichtingen, onderdeel achteruitrijden, stuurde ik de Austin iets te vroeg de dam op waardoor één wiel boven de sloot hing. En dus moest ik toen lopend naar huis om broer Henk te mobiliseren die ons weer vlot vlot trok……
Na een lesje of 40 mocht ik eindelijk voor de eerste keer afrijden. Cor benadrukte van te voren nog eens om goed op de spiegels te letten en over de schouder te kijken bij het afslaan. En dat deed ik dan ook met verve. En wel zo goed dat ik na het optrekken bij een stoplicht nog even over mijn rechterschouder keek. Ik had te goed gekeken, of juist niet. Toen ik weer voor mij keek stond de rijexaminator al voor mij op de rem. En dat was maar goed ook want anders had ik de auto vol in mijn voorganger gereden die plotseling op de remmen was gaan staan. Een vette ingreep derhalve…
Enige maanden later volgde een tweede kans. En deze heb ik met beide handen aan het stuur aangegrepen. Cor, die achter in de auto wat tegen de examinator aan zat te kwalmen, moest er nog wel even flink tegen praten om de man over de streep te halen maar uiteindelijk was het felbegeerde roze papiertje in mijn bezit. Toen ik met mijn vader naar het gemeentehuis in Loppersum reed, zat hij nog niet al te relaxt naast mij voorin. Bijna had ik al weer een andere auto geraakt dus echt happig was hij niet om zijn auto aan mij uit te lenen. Helemaal niet omdat hij zijn Austin niet allrisk verzekerd had.
En zo kon het gebeuren dat ik soms maanden niet reed. En wanneer ik dan achter het stuur moest dan was ik daar ook niet blij mee. Mijn kameraden waren ook niet echt amused met mij rijstijl. Vaak te langzaam in hun ogen en soms onverantwoord hard wanneer het eigenlijk niet kon. Gelukkig zat er regelmatig een engeltje naast mij op de stoel.
In 1996 kreeg ik zelf een auto, de witte Tornado. Toen kon ik wat meer rijden en raakte ik wat vertrouwder achter het stuur. Maar toen de wegen besneeuwd raakten, ontving ik ook weer een wijze rijles. Want ik ging veel te hard op een brug af en toen ik probeerde te remmen was het al te laat. De VW Golf ramde vol een toeristenbankje in Westerwijtwerd. En dat was een verrekte sneu gezicht toen ik uitstapte en naar mijn ingedeukte voorkant keek…
Maar al doende leer je toch beetje bij beetje bij en rij je maar zo naar Tsjechië en Italië. Alleen de bijzondere verrichtingen zijn nog steeds niet aan bij besteed. Dan zet ik de auto wel een eindje verder. Dan maar wat meters extra lopen. Ook de stadsdrukte ontloop ik liever. Gelukkig is het op het platteland vaak rustig, dat rijdt wel zo lekker. Hetzelfde geldt natuurlijk voor de tegenliggers…