Met iedere slag op de muur vraag ik me af, wie het ooit aangebracht heeft, wie de kleuren blauw en later wit in streken heeft gezet, ook met de bedoeling het mooi te maken. De hal is aan onderhoud toe, de kalklaag valt in kleine stukjes op de oude tegelvloer, ik voel de zachte stenen onder mijn handen, en ik ben benieuwd naar hun verhaal, wie heeft ze in handen gehad, wie heeft ze opgemetseld tot muur, en hoe ging het eraan toe, tijdens de bouw. Hadden de metselaars lol onderling, of was het hard werken, zonder enig gesprek of lach?
145 jaar sta je er al, trots en fier, iets hoger gelegen, zodat iedereen je goed kan zien en het uitzicht niet te evenaren is. 30 jaar ben je verwaarloosd, in de steek gelaten en gebruikt en sinds 15 jaar zijn we bezig om je weer op te knappen, je weer die glans te geven, die je ooit bezeten moet hebben.
Als woonhuis bij een akkerbouwbedrijf, waren er verwachtingen. Je had ruimtes waar de knecht en de meid verbleven, ergens voor in de schuur, en er was het voorhuis, waar de familie woonde. Ik kan me zo voorstellen, dat de kelder iedere week moest worden gepoetst en de geglazuurde tegels je dankbaar tegemoet glansden, als je de trap naar beneden afliep.
De voorkamer was, met een warme kachel, de ruimte waar de familie op zondag bij elkaar zat, misschien een spelletje deed of een boek zat te lezen. TV, WiFi of tablets waren er toen nog niet. Als het donker werd, ging de petroleum lamp aan, en werd zwijgend de afgelopen dag overdacht. De bedsteden waren goed voor intieme momenten, krap tegen elkaar aan, waren de nachten kort, werden daar de kinderen verwekt en zullen er mensen zijn gestorven.
Later werden er kamers gemaakt zodat het aangenamer slapen was. Je vroegere bewoonster liep ooit met tranen in haar ogen door deze vertrekken, onderwijl vol liefde herinneringen ophalend aan alle dierbare momenten die ze er heeft beleefd. Hoe zal het voor haar geweest zijn, hier rond te lopen, nadat je 30 jaar leeg had gestaan, je ziel was verdwenen en niemand naar je omkeek. Ze was hier geboren, opgegroeid, verliefd geworden, getrouwd , en de cyclus herhaalde zich, toen zij haar kinderen hier kreeg.
Ze vertelde over de gaten in het mooie bloemetjesplafond die waren er ontstaan, omdat manlief had bedacht dat de ratten wellicht zouden verdwijnen, als hij er met een geweer op schoot, dat haar jongens in de ruimte sliepen, waar wij onze keuken hadden gemaakt, en gaf ze ons een foto waarop ze zelf poseerde, als mooie jonge vrouw, hoog op haar grote paard op de brug over de gracht.
Ondanks alle liefde die zij duidelijk voor je voelde, en ook ik voor je heb, bekruipt me steeds het gevoel, dat je me wat wilt vertellen. In die 145 jaren, dat je er bent, zullen er ook dingen gebeurd zijn, die je met je mee draagt, die maken, dat er soms een zware deken over me heen lijkt te vallen, als ik door de kamers beneden loop.
De bomen die je een tijdje beschermden/ afschermden, zijn weg en het lijkt wel of je aan het resetten bent, weer terugkeert naar vroeger, toen je ook omringd werd door tarwe en aardappelen. We maken je weer mooi, poetsen je op, en met ieder vertrek dat af is, komt er weer een beetje van je oude glorie terug.
Tijdens het klussen voel ik weer de connectie, die ik met je had, toen ik je voor het eerst zag, toen ik wist dat je gangen, kamers en tuin weer gevuld zouden gaan worden met kinderstemmen en er rijkelijk zou gaan worden getafeld aan een grote houten tafel met mensen van wie ik hou. Met iedere steen die ik kaal haal, weet ik dat het goed gaat komen tussen jou en mij en je eindelijk die zware last van je afgooit, en accepteert dat het verleden achter je ligt, en de toekomst vol nieuw herinneringen binnen je bereik is.
(Alida, werkzaam als intramurale wijkverpleegkundige voor Zonnehuisgroep Noord, vertelt over de boerderij in Spijk, waar ze al 15 jaar aan het verbouwen zijn, en 14 jaar wonen. Ze heeft het gevoel dat er vroeger ooit iets op de boerderij gebeurd is wat het daglicht niet kan verdragen. En dit is een mooie manier om dit gevoel van haar af te schrijven…..)