Vrijdag 12 juni nam de Voetbal Vereniging Middelstum afscheid van een markant keeper. Eigenlijk was dit verhaal voor deze avond bedoeld maar gelukkig waren er al genoeg andere mensen bereid om één en ander over Alwin Zwerver te vertellen en middels een powerpointpresentatie van Bart Rogaar te laten zien. En gelukkig (?) heb ik nog een ander medium om dit verhaal over Alwin te verspreiden…
Het ontstaan van een bijzondere afscheidsavond
Het was een kille en koude vrijdagavond begin maart toen we door Ronnie Medema bijeengetrommeld werden in huize Zwerver te Onderdendam, de geboorteplaats van Alwin. Pa Bertus was helder in zijn bewoordingen: “Alwin heeft altijd zo’n grote bek, nu wordt het tijd dat hijzelf eens voor lul gezet wordt!” Een gedenkwaardig begin van deze avond inderdaad. Gelukkig waren daar ook Harry Visser en Rennie Bronkema, die hem bij SV Onderdendam de fijne kneepjes van de edele voetbalsport bijbrachten….
Het begin van zijn carrière
Voor Alwin zijn eerste stappen op het voetbalveld neem ik u mee naar medio jaren ’80 van de vorige eeuw. Rennie heeft het over een heel gezellige tijd. Op de vraag aan Harry of Alwin een etterbakje eerste klas was, volgde een verrassend antwoord: “Nee, Alwin was een rustig mannetje. Hij had af en toe wel eens een grote mond maar had ook een klein hartje.” Hij stond bekend om zijn droge humor en hield wel van enig jennerij. Zijn prikkelende en zuigende manier van praten, maakten hem tot een uniek mannetje, een gangmaker ook met 2 kanten. Hij kon iemand in de groep vreselijk in de sjeik zetten maar als diegene wat had dan hielp hij hem ook weer…. Incasseren? Nee, dat is niet zijn sterkste kant. Dan wordt hij fel, vals en ook een tikkeltje gemeen…
De ook aanwezige Piet Jansma kan zich dan niet meer inhouden en mengt zich ook in het gesprek: “Wanneer je één op één met hem aan het praten bent, dan gaat het redelijk maar hij heeft wel overal een weerwoord op!” Dat zat er al op jonge leeftijd in. Als 6-jarige vroeg hij altijd al naar het waarom van een oefening. Hij wordt door Harry getypeerd als een luie voetballer. “Dat het er van zien pa!”, aldus moeder Geke met licht Fries accent, zij kent uiteraard haar pappenheimers…
Niet veel later werd Alwin keeper. Harry: “Een hele technische keeper met een fantastische trap en een snoeihard schot.” Wat dat betreft had hij ook zo weer als voetballer het veld in gekund. Af en toe gebeurde dat ook en om zijn reputatie als luie voetballer eer aan te doen stond hij dan vaak voorin waarbij hij het verdedigende werk aan anderen overliet…”
En zo doorliep Alwin zijn jonge jeugdjaren in de verschillende jeugdelftallen van SV Onderdendam. Echt een super getalenteerde voetballer was hij niet hoor want in 1989 deed hij mee aan een voetbalkamp in Middelstum. Volgens mij zat hij zelfs bij mij in de groep maar gezien het feit dat ik dat niet eens meer zeker weet blijkt wel dat hij niet overliep van voetbaltalent. Maar misschien had hij zich toen al volledig op zijn keeperpassie gestort.
Alwin heeft al met al maar één jaar bij de senioren van Onderdendam gekeept, hij was toen 15/16 jaar. Een memorabel seizoen waarin hij gehard is. “Hij kreeg wel 5.000 schoten op doel, maar liet er nog geen 150 door!”, aldus Mister SV Onderdendam Harry. “Hij was er toen helemaal klaar mee.”
Of er nog wat anekdotes uit die tijd zijn? SVO 1 ging in die tijd naar een jaarlijks voetbaltoernooi in het Noord Hollandse Midwoud. Alwin ging voor het eerst mee en na een intensieve wedstrijd ging hij om 21.00 uur dapper aan de bier om tegen 23.00 uur zo ‘doen als een heukel’ op bed te gaan….. Bertus rept over een strontvervelende voetballer die bij PWC speelde. Alwin was toen zo zat van hem dat hij hem een schop in zijn sodemieter gaf. Het leverde hem zijn eerste gele kaart op die betaald werd door Roelof Beukema van het gelijknamige loonbedrijf…
De overstap
Alwin was dus rap zat van SVO1. Maar waar dan heen te gaan? Pa Bertus werd zijn adviseur en zaakwaarnemer. Toenmalig bestuurslid van CVVB Bé Dijk informeerde al eens naar de interesses van Alwin bij de Beemers. Maar CVVB en ook Viboa waren geen clubs voor Alwin, zo wist senior. En toen hij weer eens in Middelstum moest fluiten liet hij in de bestuurskamer eens een los floddertje vallen over zijn zoon die een andere club zocht…
Dit was niet tegen dovenmansoren gezegd want Middelstum kampte toen met een keepersprobleem. Het was het seizoen dat het eerste promoveerde. Tiemen van der Laan brak in de één na laatste competitiewedstrijd nog zijn been toen hij in moest vallen voor Jeroen Kunst. Martin Bulthuis was toen in de laatste competitiewedstrijd reservekeeper. Dit was in 1997, het tekende de nood binnen de club…
En dus belde bestuurslid Vriesema met huize Zwerver om Alwin over te halen voor de overstap. Zwerver kreeg een week bedenktijd en hapte uiteindelijk gretig toe. Middelstum is natuurlijk een prachtige voetbalclub, wie zou hier niet voor zwichten? En zo werden we dankzij Jaap Vriesema opgescheept met Alwin Zwerver…
De VV Middelstum-periode
En dat hebben we geweten. Want hij heeft zich vanaf het begin uitdrukkelijk geroerd binnen de club. Maar al het begin is moeilijk. Zijn eerste trainer bij Middelstum was de legendarische Rob Schuyl, ook wel Job Schuit genoemd. Tijdens een afwerkoefening op de training riep hij wel eens: “En nu gaan we zo hard op doel schieten dat Alwin’s bloed op de paal uiteenspat!” Zo ging dat dus in die tijd…
Echt een zekerheidje was Alwin toentertijd nog niet. Want wat lezen we in het verslag van Nanko Kiel in de Ommelander Courant over zijn optreden in de wedstrijd tegen Poolster die in september 1997 met 4-2 verloren ging?: “Misschien had de fluitist wel medelijden met de sluitpost en wilde hij hem een verdere afgang besparen. Dat deed niet zijn coach Rob Schuijl. “We hebben geen andere doelman, dat is zijn geluk. Hij heeft misschien tien schoten op doel gehad en vier daarvan worden een doelpunt. Zelfs een fatsoenlijke uittrap krijgt hij nog niet van zijn voeten. Pupillenwerk, een ander woord heb ik er niet voor……”
Vader Bertus springt na deze uitspraak in de bres voor zijn toen 18-jarige zoon. Schuijl kreeg een verbale oorveeg waar de honden geen brood van lusten. Maar het tekende zijn carrière binnen de club. Zijn huidige status als zeer geroutineerde en betrouwbare keeper van de VV heeft hij door schade en schande verworven. Laat dit een troost en bemoediging voor zijn jonge opvolger zijn! Alwin is niet altijd vaste keus geweest bij het eerste. Toenmalig trainer Bert de Vries kreeg in zijn tijd bij Middelstum te maken met een luxeprobleem toen Dirk Pijl zich aandiende. Beide keepers waren zo goed als gelijkwaardig maar na een rode kaart van Alwin tegen zijn voetbalvrienden oet Meij leken de kaarten geschut. Alwin werd naar het 2e en het tweede plan verwezen…
Voor hem een reden om tijdelijk als keeper te stoppen en in het 3e te gaan voetballen. Maar toen Pijl zijn heil bij Loppersum zocht, zat ons vlaggenschip met een acuut keepersprobleem. Alwin streek ruimhartig over zijn keepershart en toen was er sprake van “The Return of The Legend”. En zijn laatste 4 seizoenen in het eerste waren eigenlijk verreweg zijn beste. Rustig, betrouwbaar, coachend, fabelachtige reddingen en weinig blunders meer. De keeper Zwerver was gegroeid.
Dit was ook de kersverse trainer Zijlstra opgevallen. Een van de eerste gesprekken die de verloren zoon bij thuiskomst voerde was met Alwin (‘Dat had ik wel docht das doe dit aan mie zoust vroagen!). Er was weinig overredingskracht voor nodig om hem nog een jaar als keeper binnen onze club te behouden…
Heineken en Hormonen…
Het ging er in zijn eerste jaren om weg bij de VV. En ik kan het weten want in het uitgaansleven waren Alwin en ik vaak onafscheidelijk. Het was de tijd van NKTK: niet kapot te krijgen! Kleedkamer, kantine, Midstars of Vita Nova, thuis een beerenburgje, soms nog even bij Bix langs om vervolgens ten onder te gaan aan Heineken en Hormonen in toenmalig Discotheek Moonlight.
Ik had het geluk dat ik in de kleine uurtjes gewoon naar huis kon wandelen. Alwin moest op zijn fietsje eerst nog weer naar Onderdendam fietsen. Dit ging niet altijd van een leien dakje want de weg was vol met obstakels en het Boterdiep vlakbij. Maar een onvergetelijke tijd was het ook. Soms waren we Alwin een uurtje kwijt want ook het vrouwelijk schoon liet af en toe een oogje op deze “knappe vent” vallen…
Onvergetelijk waren ook de trainingskampen op Schiermonnikoog. Dat ging er ook altijd om weg zeg. Als ik nu af en toe op Schier ben dan kijk ik nog wel eens glimlachend naar een bovenverdieping van een huis in het centrum. Daar huurden namelijk 2 bloedmooie meiden een kamer. En toen ze in de Tox waren, lieten ze hun mooie reebruine ogen vallen op onze Alwin. Alle charmes werden in de strijd gegooid en ze wilden hem graag mee naar hun appartement hebben…
Maar Alwin gaf geen krimp en liet beide vrouwen tot onze ontsteltenis alleen in de januarikou verdwijnen. Later zou hij hierover zeggen: “Ik vertrouwde het nait, twai van zulke bloedmooie wieven. Volgens mie hadd’n ze mie veurt zootje!” Of dat ook daadwerkelijk zo geweest is zal wel altijd het geheim van Schiermonnikoog blijven…
Misschien had hij in die tijd ook al wel zijn hart aan Thea verpand, wie zal het zeggen. Nadat zij in zijn leven verscheen, werd hij gelukkig wat rustiger. Alwin was steeds vaker in Bedum te vinden en zou zich hier uiteindelijk, na in het huwelijksbootje te zijn gestapt, ook settelen. Hun liefde werd enige jaren geleden bekroond met de geboorte van kleine Tom die op jonge leeftijd al aardig op zijn vader begint te lijken…
De anekdotes
Anekdotes over onze markante persoonlijkheid zijn er genoeg. Al op jonge leeftijd stampte Bertus zijn Feyenoord-liefde in zijn oudste zoon. Toen Bertus en Geke op vakantie waren in Scherpenzeel kochten ze een Feyenoord-shirt voor Alwin van zijn favoriete keeper Dudek. Alwin was maar wat trots op deze relikwie en trok het shirt dag en nacht aan.
Toen hij een keer op stage moest naar Amsterdam (Bertus kan dit niet uitspreken en rept steevast over 020) werd een bezoek gebracht aan de Arena. Hoe de zuster van keeper Van der Sar hierin betrokken geraakt is weet ik niet. Feit is wel dat Alwin niet bij haar in de dug-out mocht zitten met zijn Feyenoord-shirt aan. Hij zat alleen in een dug-out verderop maar dat interesseerde hem geen zier.
Piet Jansma wist uiteraard ook nog wel enige anekdotes op te diepen vanuit hun wederzijdse Hanostijd. “Als Alwin der bie is, heb je altied twai zakdouken neudig van het laachen”. Maar kom niet aan zijn vrachtwagen. Alles moet altijd precies zo en niet anders ingeladen worden.
Toch is het Piet ooit eens gelukt om Alwin zijn vrachtwagensleutels te bemachtigen. Alwin had zijn truck vrijdagmiddag al voor de laaddock gezet om vervolgens naar huis te gaan. Piet heeft toen deze vrachtwagen omgewisseld voor een veel kleinere Iveco. Toen Alwin maandagmorgen om vijf uur op de zaak arriveerde was leiden in last. Wat was dat mannetje kwaad zeg toen hij er achterkwam dat ze aan zijn heiligdom gezeten hadden…
Maar naar de klanten toe is Alwin altijd correct, hij gaat voor ze door het vuur. Het schijnt dat hij regelmatig op het Veenlustplein in Veendam de terrastafels en stoelen klaarzet op het terras voor een van zijn klanten. In één van die zaken is hij dan ook kind aan huis en hij laat zich er twee keer per week culinair verwennen. Een uitsmijter hoeven ze hem dan niet voor te zetten: ‘Denkst toch nait dat ik dat opvreet!’
Met zijn voetbalvrienden oet Meij heeft hij ook een bijzondere band. Toen De Heracliden eens het zaalvoetbaltoernooi in Loppersum moest organiseren zat Evert-Jan Bolt in de organisatie. Na afloop was de prijsuitreiking en deze editie was er zelfs een prijs voor de beste keeper van het toernooi. Trots als een hond met 7 lullen liep Alwin naar voren om zijn prijs in ontvangst te nemen. Deze trots ging snel over in ergernis want volgens mij kreeg hij iets in de trant van een Gouden-Eikel-bokaal overhandigd…
Maar dat hij wel degelijk keepen kon, bewees hij in het bekerduel tegen hoofdklasser ON Sneek. Hij moet zich gevoeld hebben als in zijn Onderdendam-tijd. De ene naar de andere bal werd naar hem afgevuurd. De wedstrijd werd met maar liefst 10-0 verloren. Toch keepte Alwin de wedstrijd van zijn leven. Boze tongen beweerden dat hij zelfs zo goed keepte dat hij door deze hoofdklasser gepolst werd om bij hen te komen keepen. Uiteraard bleef Alwin Middelstum trouw…
Partir, cést mourier un peu.
Partir, cést mourier un peu. Een Frans gezegde die ik vorig jaar van onze eigen Frans leerde. Afscheid nemen is een klein beetje sterven. Nooit meer Alwin Zwerver in zijn onberispelijke keeperstenue, als altijd goed gekleed. Nooit meer van die miraculeuze reddingen, nooit meer “los maar!” om dan vervolgens onder de bal door te stompen in het luchtledige. Nooit meer een opgeheven vingertje naar iemand uit het publiek die ‘Sjoelbal of sjomp’ naar hem riep na weer een foebeltje… Partir, cést mourier un peu…
Maar ook ‘Afscheid nemen bestaat niet’. Vijf jaar geleden waren wij bij elkaar om afscheid te nemen van Ronnie Medema toen hij stopte bij Middelstum 1. Ronnie liet zich nog regelmatig verleiden tot een terugkeer. Ik denk dat dit ook nog wel eens bij jou gaat gebeuren Alwin mocht zich onverhoopt een blessure voordoen bij je opvolger…
En gelukkig is daar nog kleine Tom, Pino jr.. Nu nog onwetend van het feit dat hij vaders keepersbloed in zijn genen verankerd heeft zitten. Misschien dat we over een kleine 20 jaar kunnen genieten van deze jongeman zijn capriolen en dat we dan kunnen zeggen: “Het is net zien pa!” Het wachten is dan op een opgestoken middelvinger…
Alwin, namens de Voetbal Vereniging Middelstum en al je voetbalvrienden: Bedankt voor 30 jaar prachtige voetbal- en keeperherinneringen en je ontzettend grote bek. Het ga je goed, nu en in de toekomst. Hopelijk blijf je, samen met activiteitenlid Thea en aanstormend talent Tom, nog jaren bij de Voetbal Vereniging Middelstum actief!