Waarom word ik dinsdag 9 juni ’s morgens om kwart over 6 in vredesnaam wakker met het nummer ‘Fragile’ van Sting in mijn hoofd? Dit is mij, bij mijn weten, nog nooit overkomen. Meestal heb ik de columntekst voor de dag erna al wel klaar, of in elk geval heb ik al wel een idee waar over te schrijven. Tot maandagavond 23.00 uur wist ik het echter nog niet.
Wel waarover niet. Er ging genoeg om in mijn hoofd over een specifieke gebeurtenis. Maar om daar over te schrijven zou veel te vroeg en niet gepast zijn. Maar waarom word ik dan wakker met dit nummer van Sting? Een nummer die bij mijn weten over de kwetsbaarheid van de mens gaat. Zo komt het althans bij mij binnen…
Ik kan u nog wel enige bizarre gedachtespinsels vertellen. Spinsels die opkwamen toen ik zaterdag jl. de trap van de Hoeksteenkerk (gereformeerde kerk) schoonveegde. Iets wat ik nog nooit gedaan had. Ik heet immers wel Koster maar ben het niet. Even later zie ik de koster foto’s maken van een bijzondere gebeurtenis. Op het moment dat hij dat doet snap ik heel goed waarom.
Want deze zaterdag zijn tientallen mensen druk aan het vegen, boenen, soppen en stofzuigen. De gereformeerde kerk moet immers hersteld worden van zijn aardbevingswonden en is daarom een half jaar niet toegankelijk. Totdat het verzoek komt of er vanuit deze kerk een begrafenis gehouden kan worden omdat er veel ‘volk’ verwacht wordt en de Hippolytuskerk eigenlijk te klein is om al deze mensen te bergen…. Veel mensen voelen dat dit schoonmaken het minste is wat ze doen kunnen om een familie in rouw te helpen.
Terwijl ik de trap aan het vegen ben, denk ik terug aan de tragische dag en de reden dat ik hier nu mee bezig ben. Een bizarre gedachte dringt binnen. Want op de dag van het tragische ongeval zag ik hem ’s morgen lopen, de melkboer. Hij kwam wel vaker op vrijdag in de straat om brood te brengen bij nr.2. Soms neemt hij hond Job mee.
Als ik op dat moment in de toekomst had kunnen kijken, dan zou ik naar het raam of naar buiten gerend zijn. Al zou ik hem maar 10 seconden aan de praat hadden kunnen houden. Misschien had hij dan nu nog geleefd en was heel veel leed bij veel mensen bespaard gebleven. Een bizarre gedachte inderdaad. Maar het tafereeltje was zo vertrouwd dat ik dacht dat hij er volgende week vrijdag wel weer zou lopen. En ik kan (gelukkig?) niet in de toekomst kijken…
In een dorp met een hoog ons kent ons gehalte ken je vele mensen. Maar wanneer ga je wel naar iemands begrafenis en wanneer niet? ‘Je moet doen wat je zelf het beste lijkt’, een uitspraak die ik op deze zaterdag tijdens het schoonmaken te horen kreeg van een goede vriend van de overledene toen ik opmerkte dat ik eigenlijk niet goed wist of ik er heen zou gaan. Op de donderdag aan de stamtafel in de kantine hoorde ik de man van de mooie woorden praten. Hij had in het verleden ook wel met deze vraag geworsteld over wanneer je nu naar een begrafenis gaat? Hij zou nu wel gaan. Met het beeld van zijn oma voor ogen die, toen ze het zelf niet meer zo goed kon, liefdevol de boodschappen thuisbezorgd kreeg…
‘Ben er gewoon ziek en beroerd van, hij noemde mij altijd moeke’. Nog zo’n ‘mooie’ reactie van een oudere klant die wekelijks de boodschappen thuisbezorgd kreeg. Het is ook onmogelijk om niet met dit tragisch sterfgeval geconfronteerd te worden. Op het publicatiebord in het Hippyhoes hangt een ‘mooie’ rouwkaart met 2 prachtige foto’s van zijn geliefde Hoogeland waarvan 1 zelf genomen. Op Facebook verschijnen trotse kinderfoto’s van een fantastische vader en opa….. Zondag stopt een auto om mij voor te laten. Of stoppen ze nu voor een praatje vlak voordat ze nog even bij hem langs gaan om afscheid te nemen? Dit bedenk ik mij terwijl ik ze op het laatst herken terwijl ik onbewust besluit om door te fietsen. Woorden zouden toch tekort schieten, of niet?
Waarom word ik dinsdag wakker met ‘Fragile’ in mijn hoofd en schrijf ik nu binnen de kortste tijd een verhaal over iets waarvan ik zeker wist dat ik er niet over zou schrijven? Zelf ken ik hem van een kort praatje wanneer we elkaar in het bos tegenkwamen, wandelend met de hond. En van verjaardagen op Toornwerd. Wanneer we soms in gesprek raakten, was vaak zijn eerste vraag: “How is het bie de voetbalclub?” Waarna vaak een bevlogen verhaal volgde over sport, wielrennen en hardlopen. Een trainingsbeest die vele kilometers keihard op zijn fiets wegtrapte. De fiets die hem fataal is geworden tijdens een bizar en tragisch ongeluk…
Waarom? Een vraag die nog vaak gesteld zal worden, misschien ook wel vanuit goddelijk oogpunt. Hoewel ik best begrijp dat God zo’n vriendelijk, behulpzaam mens met mooie verhalen aangenaam gezelschap vindt. Maar waarom zo vroeg, zo tragisch? Ik hoop en verwacht dat ds. Langenburg straks weer troostende woorden weet te vinden die (tijdelijk) bemoedigend werken…
Vanavond neemt voor velen het normale leven weer zijn beloop. Rent sportief Middelstum en omstreken tijdens de Hippolytusrun. Maar velen zullen nog lange tijd een ‘open-wond-gevoel’ voelen. Een wond die slechts langzaam heelt en misschien wel nooit verdwijnt. Wat rest zijn mooie foto’s en herinneringen. Waarom moest dit gebeuren en waarom is de mens en het leven zo kwetsbaar? Waarom werd ik in vredesnaam gistermorgen wakker met ‘Fragile’ in mijn hoofd? Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik het besluit genomen heb om straks de laatste eer te brengen aan een warm mens. En om zijn naasten heel veel sterkte te wensen in deze o zo zware tijd! Ik zal vast niet de enige zijn…