Druk bezig met het anekdotes verzamelen over een bevlogen sportman komen ook oude herinneringen aan een trainingskamp op Schiermonnikoog boven. Maar ik besef mij terdege dat onderstaand verhaal zeer ongeloofwaardig is. Toch durf ik met mijn hand op het hart te beweren dat het allemaal echt gebeurd is…
Het was januari 2005 toen we met een zware delegatie van de voetbalvereniging Middelstum vertrokken naar een ‘trainingskamp’ op Schiermonnikoog. Trainingskamp staat uiteraard tussen haakjes want bij het verstrijken van de jaren schoot het voetballen en trainen er steeds meer bij in. Het gezelligheidsgebeuren kwam nadrukkelijk op de voorgrond te staan. Soms werd het wat te gezellig wat zelfs een keer tot een vroegtijdige aftocht en afgang van het eiland leidde…
Dit terzijde en terug naar 2005. Vrijdagavond vonden we doorgaans onze Waterloo in de legendarische Tox. Ik denk een van de meest beruchte bardancings van Nederland. Tegelijkertijd met ons deden ook een viertal dames Schiermonnikoog aan. We integreerden diep in de nacht perfect samen op de dansvloer. Toen de lichten aangingen, bombardeerde het kwartet mij tot knapste man van het eiland. Dit is waar het verhaal ongeloofwaardig begint te worden natuurlijk…
Dat dacht ik ook maar de dag er op werd ik nog even fijntjes aan deze uitspraak herinnert. De toen nog aanwezige scribent van dit festijn voor het Middelstumer voetbalclubblad wreef het er nog even fijntjes in. Hij zou zijn lol nog meer op kunnen tijdens dit kamp wat uiteindelijk leidde tot het gedenkwaardige verhaal ‘Feel’. Na een lange dag vol met kaart- en indrinkplezier en een stevige, gezamenlijke maaltijd in een van de vele restaurants van Schiermonnikoog belandden we op zaterdagavond uiteindelijk weer in de Tox.
En warempel, het dameskwartet was er ook weer. De temperatuur op de dansvloer bereikte langzamerhand zijn kookpunt en we vonden elkaar dan ook weer moeiteloos. Nynke heette ze, het meisje met het blonde haar dat mijn bijzondere aandacht trok. En ik de hare zo bleek. Tijdens een slownummer op het eind besloot ik mijn stoute dansschoenen aan te trekken en enige fysieke toenadering te zoeken. Daar moest ze toen nog niets van hebben. Hier wordt het verhaal weer wat geloofwaardiger…
Maar het verhaal is nog niet afgelopen want toen de lichten in de Tox weer aangingen, besloten de dames (ongetwijfeld op uitnodiging van enige nog lang niet moegestreden trainingskampers) ons te vergezellen, terug naar de legendarische kampeerboerderij ‘Binnendijken’. En waar bij mij het licht en de aardigheid er steeds meer vanaf ging, kwamen de dames helemaal tot leven. Mede(ma) ingegeven door enige ongelooflijke eiertrucs van onze eigen entertainer Mittos…
Nynke begon haar schroom steeds meer te verliezen en ook het feit dat ze al een vriendje had (daar kwam ik pas later achter, de relatie had zijn beste tijd gehad) vernevelde door koning alcohol steeds verder naar achteren in haar brein. En dus was er geen ontkomen meer aan want overal waar ik was, daar was zij ook. Tot aan de douche- en wc-ruimtes aan toe. Vergezeld door één van haar vriendinnen die ook stoute gedachtes had. Gelukkig of helaas had de goochelaar met zijn trucs mij geïnspireerd en middels een geslaagde Hans Klok verdwijntruc vond ik rond een uur of 5 mijn slaapzakje…
Nynke gaf nog niet op. Zij was een andere slaapzaal ingeslopen en stelde bij elke bemande slaapzak de indringende vraag: “Ben jij mijn Bertje, ik ben op zoek naar Bertje!”. Dat ging een aantal zakken goed totdat ze aanbelandde bij de slaapzak van Bert van der Laan jr. Hij werd wreed in zijn diepe slaap gestoord en antwoordde met een rechtlijnige: “Ik ben dien Bertje nait en nou opduvel’n!”. Dit werkte waarschijnlijk behoorlijk ontnuchterend want niet veel later zochten ook zij, alle 4 inderdaad, het eigen huisje maar weer op…
Helaas bleven ze wel nog wel even staan roepen voor de ramen van onze slaapzaal waardoor ook de oudere strijders er weet van kregen. En zij wilden mij met alle liefde wel even uitleggen en voordoen hoe je met 4 van zulke vrouwen om moest gaan……
Enige trainingskampen later kwamen we 3 van de 4 dames nog eens tegen en zijn we ’s nachts nog meegefietst naar hun huisje. Nynke was in geen velden of wegen meer te bekennen. Inmiddels had ze een nieuwe vriend en er waren reeds trouwplannen. Eind goed, al goed, bedenk ik mij. Licht gniffelend terugdenkend aan het indrukwekkende stukje proza dat Eric Boskamp over dit legendarisch trainingskamp heeft geschreven. Was het nu ‘Feel’ of ‘Fail’? Het feit is wel dat ik de legendarische uitspraak: “Waar is mijn Bertje?” nog lang heb moeten aanhoren…