Het is een mooie zomerse zaterdag. Het is al laat in de middag wanneer ik alleen aan het surveilleren ben. Overal zie ik mensen die in de tuin aan het werk zijn en kinderen die buiten spelen. Ik heb dit weekend ‘piket vermiste personen’ voor Noord-Nederland. Dit houdt in dat wanneer er een vermissing is en de collega’s vragen hebben, zij mij kunnen bellen voor advies en aanwijzingen.
Maar gelukkig, tot nu toe is het rustig. Er zijn alleen wat meldingen over rookoverlast van de barbecue van de buren en hier en daar een kleine aanrijding. Maar in dit werk weet je het nooit. Het ene moment ben je rustig met je collega’s aan het eten, terwijl je 5 minuten later vol aan de bak moet bij een reanimatie of aanrijding terwijl je eten op tafel staat af te koelen.
Dan zie ik mannen die aan het vissen zijn. Omdat ik zelf ook veel vis besluit ik de mannen te controleren en een praatje met ze te maken. De vispassen blijken in orde te zijn en ook voor de rest zie het er allemaal prima uit. Terwijl we aan het praten zijn over hoe je het beste in dit water kunt vissen hoor ik een melding van een vermissing. Er blijkt een jongetje van 3 jaar weg te zijn. Hij was buiten gaan spelen maar is nu voor het eten nog niet weer in huis gekomen. Ik neem afscheid van de beide mannen en ga naar het bureau om de melding te lezen en te kijken wat de collega’s al gedaan hebben en wat er nog moet gebeuren.
Ik ben nog niet op het bureau of de telefoon gaat al. Het blijkt de officier van dienst op de meldkamer te zijn. Hij vertelt mij over de vermissing. “We hebben nog geen advies nodig maar we wilden je wel even op de hoogte brengen van de vermissing”, aldus de officier. Ik dank hem voor zijn telefoontje en we spreken af dat hij mij op de hoogte houdt.
Via Google zoek ik het adres op van het jongetje en zie dat hij woont op het platteland met veel water en landerijen om het huis. Ik lees dat de ouders het hele huis al doorzocht hebben en dat de buren en kennissen de omgeving al uitgekamd hebben. Ze hebben al meer dan twee uur gezocht, maar konden de knaap niet vinden.
Hmmmm, denk ik, dan heeft een hond ook al geen zin meer want die zoekt alleen het laatste spoor op en nu hebben er al tig mensen gelopen. Toch bel ik de hondengeleider. Ik hoor van hem dat hij al onderweg is na het horen van de melding. Ik bel de jongens van de Landelijke Eenheid om te kijken of er een helikopter beschikbaar is. Helaas is dit niet het geval. De helikopter heeft een inzet in de omgeving van Amsterdam.
Terwijl ik denk wat er nog meer gedaan kan worden schrik ik van mijn telefoon. Het zijn de collega’s die bij de ouders van het kindje zijn. Van hen krijg ik te horen dat men toestemming heeft gegeven voor publicatie. Dat betekent dat we de pers mogen inlichten en Burgernet activeren. Ik hoor dat de burgernetmelding al gedaan is en dat men al een vooraankondiging heeft gedaan bij de plaatselijke kranten en websites. Een goede zaak want zo kijken er honderden ogen meer uit naar de jongen.
Ik hoor van de collega’s dat de ouders ten einde raad zijn. Ze lopen voor de 10e keer langs dezelfde sloot, maken zichzelf verwijten en halen zich allerlei doemscenario’s in hun hoofd. Ik denk onwillekeurig terug aan eerdere vermissingen van kleine kinderen en over hoe en waar we ze terug hebben gevonden. Alle kinderen tot nu toe zijn binnen een straal van 200 meter van de woning terug gevonden.
Hierna krijg ik een huilende moeder aan de lijn. Zij verteld mij alles over het knaapje, over wat hij leuk vindt om te doen en waar hij vaak rondhangt. Ik vraag aan haar of zij het huis al grondig doorzocht hebben. “Natuurlijk hebben we dat”, krijg ik als antwoord. Ik vraag haar of zij toestemming geeft dat mijn collega’s nog eens door het huis mogen zoeken. Agenten kijken toch met een andere blik. De vrouw zegt: ”je mag alles overhoop halen als ik mijn zoontje maar terugkrijg!”
Zoals bij zoveel onderzoeken moeten de ouders ook hiervoor weer een toestemmingsformulier tekenen. Daarna gaan de collega’s samen met de hondengeleider door het huis. Systematisch wordt het huis van boven naar beneden onderzocht. Alle kasten worden opengehaald. Maar nergens is de jongen te vinden. Het onderzoek verplaatst zich naar buiten. Achter de woning zijn nog een paar oude stallen waar vroeger paarden hebben gestaan en de honden sliepen. Nu staan er alleen nog een aantal oude machines.
Ook in deze donkere schuur doorzoeken de collega’s weer ruimte voor ruimte. De hond twijfelt even en blijft staan bij een paar kleine hokken. De vader van de jongen zegt: “hier hebben onze honden vroeger geslapen nu staan er alleen nog de manden van de beestjes. “Ik denk dat hij de andere honden nog ruikt.”
Toch kruipen de collega’s de hokken in. Ze kijken onder de manden en in elk hoekje. Tot een van de mannen een oude hondendeken van een mand haalt. Een klein donker kopje haar komt tevoorschijn. Oogjes die knipperen in het felle licht van de zaklantaarn van oom agent. Van schrik begint de kleine jongen te huilen maar is stil zodra hij de geruststellende stem van zijn vader en moeder hoort.
Snikkend van vreugde nemen de ouders het kind over van de agent en knuffelen hem helemaal fijn. De jongeman verteld dat hij aan het spelen was geweest en moe was geworden en hij even was gaan liggen in één van de oude manden. Ik krijg een telefoontje met het bericht dat de jongen terecht is en hoe het gegaan is.
Voldaan maak ik mijn administratie af en ga terug naar vrouw en kinderen. Eenmaal thuis doet mijn vrouw open en vraagt: “Heb jij Elin onderweg gezien, ze is nog niet thuis. Ze is na het eten even buiten gaan spelen en ze moet zo naar bed. “ Ik zeg:” zal ik de honden en de helikopter alvast deze kant op laten komen, een burgernetmelding uit laten gaan, collega’s laten zoeken en de buurt activeren?” Gelukkig is dit niet nodig. Ze komt al om de hoek. “Even de tijd vergeten papa.” Ik ga naar binnen en kan eindelijk mijn warme maaltijd in de magnetron doen……