Tradities zijn er om in stand gehouden te worden. En dus verzamelden zich op Hemelvaartsdag 9 muziekfestivalliefhebbers in de voetbalkantine van de VV Middelstum. Als altijd het vertrekpunt van onze reis naar Hellendoorn waar ook dit jaar weer Dauwpop te bewonderen was. Een speciale editie dit jaar want misschien wel voor het eerst in haar historie uitverkocht. Niet geheel verwonderlijk met een topbezitting van onder andere Anouk, Kensington, dEUS, Dotan en De Rooie Neger…
En dus hadden we er zin in. Het door Eling geregelde busje was reeds in alle vroegte opgehaald. En toen ook nog op het afgesproken tijdstip van vertrek Klokslag Kees binnenkwam met een tasje vol met indrinkrommel kon niets ons meer tegenhouden. Eerder had ook Meijer de door Fred Tuitman gecreëerde leegte weten op te vangen met een doos vol Flügels…
We vlogen er dan ook over met chauffeur De Bont als altijd trouw achter het stuur. Vooral drempeltjes werden genomen alsof ze er niet waren. En zo gingen we reeds op de heenweg al compleet uit onze dak. ‘Los met Loes’ was zo’n oneliner die het natuurlijk goed deed in het busje. Want voor het eerst sinds tijden werd ons busje weer opgevuld met een vrouwelijke passagier. Samen met vriend Poort werd de bijrijderstoel bemand of was het nu toch bevrouwd. Zo kon ze heerlijk haar kampioensroes laten bezinken…
Hellendoorn was zo bereikt maar waar lag het festivalterrein ook al weer? En voor we het wisten stonden we in een kilometerslange file. Uitverkocht zijn is natuurlijk mooi maar het verlengt uiteraard ook de wachttijden. Donk zijn blaas was hier niet op berekend maar hij wist zich na de daad vrij snel wandelend weer bij ons te voegen… Maar gelukkig kwamen we toch nog rap binnen. Nog net op tijd om de laatste klanken van Dotan weg te horen sterven. ‘Coming Home’ is natuurlijk een klassieker die niet licht vergeten zal worden…
Een heerlijk zonnetje scheen over het volle festivalterrein. Misschien een cadeautje ter compensatie voor het afzeggen van topband Kensington. Een drama voor de band zelf dus (de zanger had last van zijn stem) maar ook voor de programmeur aldus Edje die dit als Sunsationprogrammeur als geen ander weet. Het duurde niet lang of menig prominent (oud) Middelstumer werd gespot. Gezellig om even een biertje mee weg te tikken. Ook Westeremden was weer vertegenwoordigd via de familie Brontsema.
In de loop der uren verspreidde ons select gezelschap zich over het festivalterrein. Zo had De Bont zijn favoriete pogotent vrij rap weer gevonden. Gelukkig zijn bril ook die even ten onder dreigde te gaan in het pogogeweld. Je moet er toch niet aan denken: zonder een stuurloze De Bont zou het busje ook stuurloos geweest zijn. Een snelle blik op mijn medepassagiers leerde mij dat een adequate vervanger zich niet aan zou dienen…
Het was weer gezellig dus op het terrein. In de danspoel des verderfs (te danken aan zompige, drassige kleiluchten) klonk menig nummertje uit mijn favoriete jaren negentig. Na deze vrolijke dansklanken begon het maagje te knorren. Ter compensatie van enige alcoholische versnaperingen besloot ik middels wat broodjes gezond en verse bakjes tomatensoep op de gezonde toer te gaan. Enige meters verderop zag ik Keessie en Donk ook wat proviand naar binnenslaan alvorens in de wachtrij aan te sluiten naar de Glory Hole.
Zelf bereidde ik mij fysiek en mentaal voor op het muzikaal gezien hoogtepunt van de dag. Want rond kwart over 9 sloot rockdiva Anouk het gebeuren in de grote festivaltent af. Opgesierd door enige extra zwangerschapkilootjes had ze soms moeite om haar eigen enthousiaste rocktempo bij te houden. Gelukkig wist het publiek de teksten moeiteloos aan te vullen wanneer ze naar adem hapte. En met de klassiekers ‘Nobody’s wife’ en ‘Girls, girls, girls’ zette ze Dauwpop in vuur en vlam.
Na nog het laatste kwartiertje van feestdj Ruud in de danskuil meegepikt te hebben, ging bij mij rond elf uur het lampje uit. Aangekomen bij de bus stond lidnummer 9 ons al op te wachten. Marten Hovenga zag een hernieuwd weerzien met de Vechtbrug niet zitten en stond dus zijn medepassagiers geduldig op te wachten. Nadat Abeltje geheel volgens traditie het festivalterrein leeg geveegd had, konden we rond middernacht terug naar het vertrouwde Middelstum.
De dag had er zicht- en hoorbaar ingehakt. Met uitzondering van chauffeur De Bont (die zijn schouder beschikbaar stelde aan het slapend oor van onze organisator) kakten alle aanwezigen snel in. Geen ‘los met Loes’ meer voor ons dus. Een derde van onze selectie werd ’s morgens vroeg al weer bij de baas verwacht. Of het een productief dagje geworden is, waag ik te betwijfelen. Een geslaagd Hemelvaartsdagje was het zeker wel. Alle aanwezigen worden dan ook hartelijk bedankt voor de gezelligheid!