Een weerzien met een lang vervlogen liefde. Zo voelt het deze middag. Gelukkig wist ik pas kort van tevoren dat ik haar weer zou ontmoeten. Anders was de spanning waarschijnlijk nog veel groter geweest. Jaren geleden zag ik haar voor het eerst. En het was meteen liefde op het eerste gezicht. Een weerzien is dan altijd wat beladen vind ik. Hoe zou de tijd haar staan? Zou ze nog steeds net zo mooi zijn als toen? Is die klik er weer? Of wordt het misschien toch zo’n soap-waardig uit het oog uit het hart verhaal?
Gelukkig heb ik de tijd om me mentaal voor te bereiden. De heenreis duurt volgens de navigatie namelijk een uur of drie. Uren die al snel voorbij lijken te vliegen. Het is ondanks de lengte namelijk een geweldige reis. Omringt door prachtige groene velden voelt elke kilometer als een toegift van m’n favoriete artiest.
Even word ik afgeleid als ik me bedenk dat het misschien wel handig zou zijn als er her en der een drive-through wasstraat midden op de snelweg geplaatst zou worden. Gewoon lekker wassen tijdens het rijden, met 130 op de teller. Een soort McWash ofzo, maar dan zonder afrit. Vraag me niet waarom, maar dat lijkt mij opeens hartstikke handig.
Al snel besef ik me dat ik me beter op de weg kan blijven concentreren. Door hevige drukte is oplettendheid namelijk geboden. Voor je het weet hangt er in zo’n kakofonie van polderverkeer immers een verdwaalde bus of, nog erger, een groen-witte camper op je bumper. En dat wil je natuurlijk niet. De rem en de navigator zijn in dit stadium dan ook mijn allerbeste vrienden. Vakkundig word ik langs de meeste files geleid. Hierdoor laat het weerzien niet onnodig lang op zich wachten. En dat is prettig. Want hoe dichter bij haar, hoe groter het verlangen.
Het laatste uur van de reis voert me langs menig randstedelijk knooppunt. En dat is voor iemand met meer vlieg- dan stuur-uren toch altijd weer spannend. Spanning die je eigenlijk niet kunt gebruiken als je op het punt staat een ex-geliefde te ontmoeten. Ik besluit me dan ook niet onnodig op te winden. Gewoon de hersenpan in de zondagmiddagmodus en stoïcijns doorrijden. Het werkt.
‘U nadert uw bestemming’, spreekt een zwoele vrouwenstem plots. Nog nooit was ik zo blij met deze mededeling. Snel de bolide in de middenberm parkeren. Paar honderd meter lopen, teruglopen om te controleren of ik in alle opwinding de lampen van de auto wel uit gedaan heb, en dan als een soort van verre neef van Usain Bolt in volle sprint naar de plaats van bestemming. Het zijn van die seconden die uren lijken te duren. Maar goed, nog één flauwe bocht en dan zie ik haar eindelijk weer! Tenminste, als het goed is…
Bij het uitkomen van de bocht zie ik haar al staan. En wow, wat ziet ze er goed uit! Nog altijd even stralend als in mijn herinnering en bovendien nog steeds de allermooiste in haar soort. Zeker nu ze voor de verandering een keer een groen-witte jas (met wat blauwe accenten) aangetrokken heeft. Groen-wit staat haar namelijk prachtig, kom ik achter.
Ik wurm me snel langs wat plaatselijke slappe patat en halfbakken hamburger tenten en stort me vervolgens vol overgave in haar armen. Ongelofelijk, wat voelt dat goed! Van dichtbij merk ik wel dat ze zichtbaar wat ouder geworden is. Al met al een jaar of 20 ouder dan de laatste keer dat ik haar zag, schat ik. Maar dat ben ik zelf ook. Dus dat vergeef ik haar. Wat pijntjes, wat scheurtjes, wat piepende gewrichten. Het hoort allemaal bij het ouder worden. Soms kan dat heel mooi zijn. En dat is bij haar dus het geval.
Het wordt dan ook een prachtig weerzien, dat al snel zo’n twee uur duurt. Het contact is sfeervol, innig en vertrouwd. Precies zoals het moet zijn. Met een tweetal vreugdedansjes van mijn kant als persoonlijke hoogtepunten. Als eerbetoon aan de veroorzaker van de feestvreugde besluit ik mijn oude liefde vanaf het eerste dansje consequent ‘De Kuif’ te noemen. Ze vindt het niet erg. Of nou ja, ze laat in ieder geval niet merken dat ze het erg vindt. De geuzennaam doet haar tot twee keer toe beven. En dat voelt voor een rasechte Groninger natuurlijk als een warm bad.
Terwijl de carnavals-klanken van Pé & Rinus nagalmen over Rotterdam-Zuid nemen we weer afscheid van elkaar. Dat blijft altijd lastig. Maar zo gaat dat nou eenmaal met ex-geliefden. Uiteindelijk ga je allebei je eigen nieuwe weg. Ik had me echter geen beter weerzien kunnen wensen. Vlak voor de flauwe bocht kijk ik dan ook nog één keer om. Nog één blik naar mijn oude liefde, voordat ze misschien wel voorgoed uit het zicht verdwijnt.
Dag, mooi stadion. Zorg alsjeblieft dat ze je nóóit slopen.
(DJ Eling Zuidhof is allround partyjock sinds 1999, eventmanager, marketeer, has a creative mind en is de eigenaar van E-ventive!)