Een gezellige middag in Den Haag, ver weg van Middelstum, heerlijk! Plots hoor ik de pling van facebook.. een verzoek van Bert Koster om een gastcolumn te schrijven… Zit ik daar wel op te wachten? Maar vooral, zitten Bert zijn lezers daar wel op te wachten? Ben ik interessant genoeg om een column te schrijven… Als ik even heb nagedacht, besluit ik ‘t gewoon te doen, want er is al zoveel over me geluld in Middelstum, dus een bepaalde interesse is er wel!
Voor degenen die het niet weten, ik heb met Sip van 1986 t/m 1988 ook al in Middelstum gewoond, aan de Schoolstraat. Daar waar nu de paarden van de fam. Aikema staan, stond “vroeger” een klein dubbel huisje, en vandaaruit maakte ik voor ‘t eerst kennis met Middelstum. We werkten alle twee en waren vrij weinig betrokken bij het dorpsgebeuren. We waren onbekenden hier en gingen onze eigen gang. Er zal ongetwijfeld toen ook over ons gepraat zijn, maar dat kreeg ik niet mee; immers in elk dorp heb je roddels, de verhalen die groter worden dan dat ze zijn…
In 2005 gingen Sip en ik scheiden, wat voor velen als een donderslag bij heldere hemel kwam… Velen hadden dit niet aan zien komen. Nee, zoiets hang je niet aan de grote klok. Maar ik merkte dat er over ons gepraat werd, zag het aan de blikken van de mensen, grote onzichtbare vraagtekens boven hun hoofden. En daar waren ze.. de roddels, de één nog sterker dan de ander…
Ik kreeg een huisje aan de Boerdamsterweg, en werd goed in de gaten gehouden… Als er een vreemde auto bij mij voor de deur stond, had ik een nieuwe vriend! En sjees wat heb ik er veel gehad! Alleen jammer dat ik het zelf niet weet. Als ik op mijn blauwe Gazelle fietsje boodschappen ging doen, en Mark stond toevallig op ‘t plein, riep hij me naar binnen voor een bakkie of een praatje. De dagen daarop kreeg ik dan alweer te horen dat ik weer in Vita had gezeten, ze hadden mijn fiets zien staan. “Men” wist alles van me… het ging me benauwen. Als ik boodschappen moest doen, ging ik ’s avonds als het donker was, in de hoop zo weinig mogelijk mensen tegen te komen. Ik wilde weg uit Middelstum, opnieuw beginnen… Maar Demi woonde bij Sip, en ik wilde graag bij haar in de buurt blijven.
Ik kreeg een baan als persoonlijk begeleidster bij Midlistheem, aan de Groensingel. Hoe fijn is ‘t om in je eigen dorp een baan te vinden, dacht ik nog! Nou écht niet fijn! Als ik met cliënten over straat liep, jong volwassenen, werd ik zelfs door sommigen aangesproken of ik een nieuwe vriend had! Als begeleidster heb ik eens op een vrijdag een cliënte naar Den Bosch gebracht om haar op zondag weer op te halen. Daarvoor had ik een VW gehuurd, een mooie donkerblauwe kreeg ik mee, met alles erop en eraan. Aangezien die auto het hele weekend bij me voor de deur heeft gestaan, had ik ook toen weer een nieuwe vriend.
Het toppunt was wel, dat ik met een cliënte bij de kassa van de Plus stond en de kassière mij vroeg of ik daar werkte, ze had namelijk gehoord dat ik een taakstraf daar had. Vol verbazing vroeg ik toen.. weet je dan misschien ook wat ik heb gedaan? Nee dat wist ze niet… De cliënte was zo verontwaardigd en zei op boze toon:”Je kunt heus niet een taakstraf bij ons doen hoor, om bij ons te kunnen werken moet je wel gediplomeerd zijn, en dat is Elga!”.
Wat was ik blij met haar reactie, maar tegelijkertijd zo verdrietig, zoveel vragen ….. wat voor praatjes gaan er rond over mij? Wanneer krijg je eigenlijk een taakstraf, wat heb ik volgens de roddels gedaan? Het vrat aan me, ik sloot me op in huis, of was aan het werk. Ik wilde niet meer onderdeel zijn van dit dorp. Als ze me niet zagen, konden ze ook niet over me kletsen… En als ik wel de straat opging, zette ik mijn geweldige masker op, lachte naar iedereen, maakte grapjes om vervolgens weer thuis in die dip te komen! Ik wilde het me niet aantrekken, maar toch deed ik het…. Zag spoken, wantrouwde iedereen, zelfs de mensen die het goed met me voor hadden.
Uiteindelijk heeft het geleid tot 3 maanden opname in een kliniek. Ik was mezelf kwijt. Het was echt nodig wilde ik een leuk nieuw leven opbouwen. Ik moest harder worden naar de buitenwereld, iedereen hoefde me niet aardig te vinden, en als ze over me wilden praten moesten ze dat vooral maar doen. Je raadt het al, tijdens die periode van veel afwezigheid had ik ook weer een vriend ergens in Drenthe… Eentje met een gele Trike, want daar stond ik mee op de foto, en ja ik was ook met hem in Vita geweest! Velen vinden het nog steeds moeilijk dat je als alleenstaande vrouw ook vrienden kunt hebben.
Vorig jaar december vroeg Jose mij of ik haar wilde helpen op de Wilster, ze had het erg druk. Vol enthousiasme ging ik aan de slag. ‘T was maar van korte duur. Ouders hadden geklaagd dat ik daar aanwezig was, sommigen waren zelfs bang voor me… Zo jammer, ik nam Jose werk uit handen waardoor zij meer tijd had voor hun kinderen…
Laatst zei een vriend nog tegen me, je bent zo anders als je in Middelstum bent, lang niet zo leuk en relaxed als dat je niet in dat dorp van je bent!
Tegenwoordig ben ik veel in Den Haag, en dat bevalt me goed, erg goed! Ik moet eerlijk zeggen, ik vind het fijn om terug te komen in Middelstum, al die mensen te zien, van wie ik inmiddels weet dat ze écht om me geven. Maar het blijft een dubbel gevoel…. Ben altijd op mijn hoede. Ik heb gewoon een haat- liefde verhouding met Middelstum.