Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Hans Verkerk en ik ben in 1938 geboren in Lemmer. Mijn ouders hadden een ark, ‘De Bever’ genaamd en hier heb ik mijn eerste 2 levensjaren doorgebracht als oudste van in totaal 5 kinderen. Mijn vader was waterbouwkundig ingenieur en ik groeide op in de tijd dat de Noordoostpolder werd drooggelegd. Het betekende voor ons regelmatig verhuizen.
Na Lemmer volgden Urk en Ramspol. Ens lag 3 kilometer van Ramspol af en daar ging ik vier jaar naar de lagere school. Toen verhuisden we naar Wapenveld op de Veluwe, ik ging in deze plaats naar de lagere school. Eén groot voordeel van deze verhuizing was dat ik van een september- naar een aprilschool ging. In september startte ik in klas 4 om vervolgens in april naar klas 5 door te stomen.
Na de lagere school volgde het gymnasium in Zwolle. Inmiddels was het al weer de hoogste tijd om te verhuizen en wel naar Baflo. Mijn toekomstige vrouw stond mij daar als dochter van de huiseigenaar waar wij het huis van huurden al op te wachten. Ik ging toen naar het gymnasium in Groningen maar hier heb ik maar 1 jaar opgezeten. Toen volgde het HBS in Warffum waar ik voor de talen- en economiekant koos. Eigenlijk wilde ik wel iets in de handel gaan doen in de scheepsvaart. Scheepsvrachten verhandelen of verkopen bijvoorbeeld. Maar er waren maar weinig opleidingen in die richting in onze provincie.
Sport was ook altijd mijn ding en daarom besloot ik om naar de ALO te gaan in Groningen, dit was een 4-jarige opleiding. Hier heb ik nooit spijt van gehad. Alvorens met de ALO te beginnen, moest ik eerst nog in Militaire Dienst. Hier besloot ik de opleiding tot vaandrig te volgen. Dit duurde wel 2 maanden langer maar verdiende ook een stuk beter. Met het geld wat ik verdiende kon ik mooi mijn rijbewijs halen.
Via Vught, Ermelo en La Courtine ben ik uiteindelijk in Steenwijkerwold terechtgekomen voor mijn parate tijd. Een bijzondere tijd waar ik de nodige discipline heb gekregen. Wat mij betreft komt de dienstplicht dan ook weer terug. Ik zwaaide af in februari 1960 en moest dus nog enige maanden overbruggen omdat de ALO pas in september met mijn opleiding begon. Ik ben toen nog een tijdje aan het aardappelrooien geweest.
In 1964 was ik klaar met de studie en mijn eerste baan was in Den Helder. Ik werd op 26-jarige leeftijd gymleraar op een vakschool voor meisjes in de leeftijd van 12 tot 20 jaar. In Den Helder heb ik met mijn vrouw Heleen twee jaar op kamers gewoond. Ik vond het niet bepaald een gezellige stad, ook al omdat er enorm veel verloop was. Wij hebben toen het besluit genomen om nooit meer in een stad te gaan wonen.
Gelukkig was er in Middelstum een vacature voor een gymleraar op de ULO, huishoudschool en de bovenbouw van de lagere school, een baan van 36 uur. Ik werd aangenomen en zo verhuisden we in 1966 naar de Akkerstraat in Middelstum. Na nog een tijdje in de Korenlaan te hebben gewoond, zijn we in 1981 naar de Burgemeester van Ankenweg verhuisd waar we nu nog steeds met veel plezier wonen.
Om het lerarenverhaal nog even af te maken moet ik nog even kwijt dat ik op den duur alleen lesgaf op de MAVO in Middelstum, gymnastiek, economie en een uurtje maatschappijleer. Daarnaast was ik met heel veel plezier decaan. In 1990 ging de MAVO in Middelstum dicht en ben ik mee verhuisd naar de MAVO in Bedum waar ik gym en handelskennis gaf. Toen ook deze MAVO sloot, kon ik nog naar het Wessel Gansfort College in Groningen maar ik vond het wel welletjes geweest.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben in 1964 getrouwd met Heleen, de vrouw die mij in Baflo al op stond te wachten dus. Daar deed ze goed aan want vorig jaar hebben we ons 50-jarig huwelijk mogen vieren. Twee dochters en een zoon zijn ons deel geworden. De oudste dochter, Nicolle, woont in Zwolle. Zoon Marcel woont nog in Middelstum en heeft 3 kinderen. Dochter Agnes woont in Borger en heeft 2 kinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik merk dat ik bij vraag 1 vrij uitgebreid ben gaan vertellen want dat ik mijn hele leven leraar geweest ben weet je nu al.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Geweldig! Ik ben er dus op mijn 57e jaar mee gestopt. Ik zag het al aankomen want ook in Bedum nam het aantal leerlingen zienderogen af. En dus heb ik de laatste jaren bijna niets meer in en om het huis gedaan. Daar kon ik mij mooi op storten op het moment dat ik stopte met werken. Financieel was dat best wel een stap terug maar de kinderen waren al het huis uit dus dat viel wel op te vangen. Toen ik ons huis op orde had, kon ik bij Marcel mooi verder gaan.
Op 65-jarige leeftijd heb ik een streep door het vrijwilligerswerk gezet. Hier ben ik best wel actief in geweest. Zo was ik de eerste jeugdouderling van de Hervormde Kerk in Middelstum. Op mijn 36e ben ik gestopt met voetballen. Ik ben toen eerst 4 jaar algemeen bestuurslid van de tafeltennisvereniging geworden. Ik ging vaak mee met de jeugd dat landelijk speelde.
Na het tafeltennissen volgde het bestuurswerk bij de voetbalclub. Volgens mij heb ik eerst 2 jaar in de activiteitencommissie gezeten alvorens secretaris te worden. Dit vond ik een mooie bestuursfunctie want je krijgt alles mee wat er in de vereniging gebeurt. Na het bestuurswerk werd ik begeleider van het 2e elftal. Ook ben ik nog 3 jaar jeugdleider geweest bij de D- en C-junioren. Eén jaar met Henk Zijlstra en 2 jaar met Jaap van Houten. Dit vond ik heel leuk om te doen, het was ook een goede lichting.
Tegenwoordig geniet ik van de kleinkinderen en moet, wanneer de krant komt, eerst de sudoka door mij opgelost worden. Ook speel ik elke dinsdagmorgen bridge in Huizinge en ga regelmatig golven. Dit laatste werkt voor mij heerlijk ontspannend.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
De geboorte van de kinderen en tegenwoordig geniet ik ook enorm van de kleinkinderen. Het voordeel van kleinkinderen is dat je weg kunt gaan wanneer je last van ze krijgt, haha… Maar ik vind het heerlijk om tijd met ze door te brengen.
Toen ik 65 jaar werd, kreeg ik een ballonvaart aangeboden. Echt geweldig, als je ooit eens de kans krijgt om dit te doen dan moet je dit met beide handen aangrijpen. We stegen op in het Friese Biddinghuizen en vlogen ook nog over mijn geboorteplaats Lemmer heen. Ook heb ik ooit eens meegevlogen toen Marcel een lesvlucht had in een klein vliegtuigje en zelf achter de stuurknuppel mocht zitten. Voor mij was dit ook letterlijk en figuurlijk een hoogtepunt.
Vorig jaar mochten wij ons 50-huwelijksfeest vieren. En omdat je dit verhaal straks niet bij de dieptepunten tegenkomt, mag je hieruit concluderen dat dit voor mij een hoogtepunt is geweest.
En de dieptepunten?
Het diepste punt in mijn leven vond ik de dood van mijn nichtje na een verkeersongeval in 1993. Het was ook nog eens op mijn verjaardag.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Toen ik begeleider was van het 2e ging Hinderik de Veen vaak mee als ‘materiaalman’. Hij nam dan de kledingtas mee. Ooit hadden we een verre en vroege uitwedstrijd in Klazienaveen en daar aangekomen gingen we eerst nog even een hapje eten. Hinderik mocht altijd graag naast Pieter Jan van der Laan zitten want daar kreeg hij regelmatig wat lekkers van.
Toen Hinderik zijn broodtrommeltje opende, volgde een stevige vloek. “….., alweer pindakaas op mijn brood?!” Pieter Jan vroeg toen aan hem wie zijn brood gesmeerd had. “Ikzelf”, merkte Hinderik droog op en de hele kleedkamer lag dubbel van het lachen.
Toen er een oproep volgde voor militaire dienst was er sprake van dat ik eventueel naar de commando-opleiding moest. Een zwager van mij had tijdens zijn commando-opleiding een dwarslaesie opgelopen. Hierdoor is hij wel in contact gekomen met mijn zuster maar dit terzijde. Het was voor mij zaak om hier onderuit te komen en dus gaf ik aan dat ik hoogtevrees had. Ik moest toen over een muurtje lopen en deed dit zo geforceerd en ongecontroleerd dat ze mijn verhaal over hoogtevrees geloofden.
Tijdens mijn dienstplicht was ik vaak aan het klaverjassen met de sergeanten. Als vaandrig zijnde mocht dit niet, want je kon je niet inlaten met minderen in rang. En dus kreeg ik een reprimande van de kapitein. Toen de kapitein eens niet op de kazerne was, lapte ik zijn waarschuwing aan mijn laars en ging gewoon weer aan het klaverjassen.
Dat ging mooi totdat hij ineens achter mij stond. Hij was enorm kwaad en wilde mij degraderen tot soldaat. Hier is op de kazerne in Ermelo nog een hele discussie over geweest. Op den duur werd ik overgeplaatst naar Steenwijkerwold, mijn strepen mocht ik houden. Het gerucht ging dat deze kapitein tijdens een bazookaoefening eens een bal is kwijtgeraakt toen hij te dicht achter de schutter stond….. Misschien dat hij daarom zo raar tegen mij deed.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Een hole in one maken tijdens het golven op een 160 meter baan! Het is mij al wel 2 x gelukt op een 80 meter baan maar nog nooit op een grotere. Dit is voor mij nog wel een enorme uitdaging. Voor de rest heb ik niet zoveel meer te wensen. Op vakantie gaan hoeft voor mij niet zo nodig. Ik geniet zomers van de rust in onze tuin.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Hier heb ik een tijdje over na moeten denken. Tijdens mijn eerste voetbaljaar in Middelstum, dit was het seizoen 1966/1967, konden we kampioen worden. De laatste wedstrijd was uit tegen De Fivel. We stonden achter of gelijk en kregen in de laatste minuten van de wedstrijd een penalty. Er was niemand die hem durfde te nemen. We besloten toen gezamenlijk dat onze aanvoerder, Heinz Lüursen, de penalty moest nemen.
Helaas miste hij, waardoor wij geen kampioen werden. Achteraf heb ik spijt dat ik hem toen niet genomen heb. De seizoenen er na nam ik de penalty’s zonder er een te missen…
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een 9, ik had het niet graag willen missen. Mijn vader is 92 geworden en mijn streven is om hier met minimaal 2 levensjaren over heen te gaan. Volgens mij lukt dit wel. Twee jaar geleden werd ik getroffen door een aneurysma, een scheurtje in de slagader. Drie van de 4 mensen die dit overkomt overleeft dit niet, ik dus wel.
Het gekke was ook nog eens dat ik er zelf eigenlijk heel weinig last van gehad heb. Ik had wel wat rugpijn maar ik dacht dat dit door relatief zware tuinwerkzaamheden was ontstaan. Ik ben er mee naar de dokter geweest en kreeg pijnstillers mee. Toen ik ’s morgens wakker werd, ging ik naar de WC. Na 3 meter gelopen te hebben, zakte ik zomaar in elkaar. Later nog een keer. De huisarts is er bij geweest en toen is de ambulance gebeld omdat mijn bloeddruk enorm laag was.
Tijdens de rit naar het ziekenhuis reden we over zo’n bultje en dat deed behoorlijk pijn. De broeder vermoedde toen al dat er sprake was van een aneurysma en toen ben ik in vliegende vaart naar het ziekenhuis vervoerd. Bijzonder om mee te maken want ik was volledig bij kennis. De familie werd opgetrommeld omdat dit toch een ernstig iets is maar zelf heb ik het eigenlijk niet zo beleefd. Na 5 dagen mocht ik weer naar huis.
Mijn vader is dus 92 geworden maar overleefde ook een val onder een tram en een val bij ons thuis. Ik vond hem bewusteloos onder aan de trap, zijn hoofd lag in een plas bloed. Uiteindelijk is hij er met een zware hersenschudding van afgekomen, verder mankeerde hem gelukkig niets. En omdat ik nu door de aneurysma ‘een nieuwe binnenband’ heb gekregen, verwacht ik het nog wel een tijdje vol te kunnen houden.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ben nu wel genoeg kwijtgeraakt aan jou, dacht ik zo. Je maakt er maar wat moois van. Hoe ben je trouwens op dit idee gekomen? Er staat mij niets bij van ons decaangesprek dat je schrijver wilde worden, haha…
Misschien is het nog leuk om te vermelden dat ik inmiddels 18 jaar van het roken af ben. Na 2 mislukte pogingen, ging het de derde keer in één keer goed. De eerste keer had ik een weddenschap dat ik wel een half jaar kon stoppen met roken. Die weddenschap won ik glansrijk om vervolgens weer te beginnen. De tweede keer dat ik weer begon was toen ik moest wachten op de examenuitslag van het HBS. De gezakten werden één voor één naar binnen geroepen, voor mij een reden om even weer een sigaretje te nemen…
Achttien jaar geleden ben ik dus weer gestopt, nu definitief. Na een verkoudheid smaakten de sigaretten mij niet meer en ik had ooit gezegd dat mocht ik het roken niet meer lekker vinden dat ik dan zou stoppen. Daar werd ik toen aan herinnerd en ik ben acuut gestopt. Het halve pakje shag heeft nog jarenlang onaangeroerd in huis gelegen…