Vrijdag, 3 april 2015
Het is al weer een tijdje geleden dat we Steakhouse De Kleine Munt hebben aangedaan bedenk ik mij terwijl ik geniet van prachtige vergezichten op het Hogeland. Even moet ik grinniken wanneer ik de reactie weer voor het netvlies haal van Termunten als een gat ver weg. Even een half uurtje toeren door onze mooie omgeving en je bent er. De voorpret doet het water al in de mond lopen.
In augustus 2014 waren we er voor het laatst. Acht maanden geleden al weer, veel te lang. Met de overburen genoten we van een mooie zonsondergang. Eerst op de buitenveranda, later op de dijk met prachtig uitzicht op de Dollard. Mijn eerste ontmoeting met De Kleine Munt kan ik ook nog wel voor de geest halen. Ter ere van de trouwdag van mijn ouders deden we in oktober 2012 het steakhouse voor het eerst aan.
Pieter Klaver had zijn toko toen net 2 maanden geopend. Het was er bomvol maar Piet ging zelfverzekerd zijn gang en had oog voor al zijn gasten. Op zijn voorspraak ging ik voor de cowboysoep als voorafje. Ik mocht zelfs even voorproeven, vlak bij de keuken. De soep ging er in als zoete koek. Ik was op slag verkocht en zou er nog vele malen terugkomen.
Dagdromend van deze zoete herinneringen en helemaal opgaand in de prachtige omgeving, merk ik dat ik een afslag gemist heb. Via Woldendorp en het plaatsje Baamsum komen we Termunten via de andere kant binnen. Te laat om nog even op de dijk te kijken maar net op tijd om een grote groep voor te zijn, lopen we het vertrouwde Steakhouse binnen. Gastheer Klaver is als altijd blij om ons te zien en wijst ons na een gastvrij praatje naar 2 vrije plekjes waar we plaats mogen nemen.
In de wetenschap dat ik deze avond zal gebruiken voor een column over De Kleine Munt neem ik de omgeving goed in mij op. Naarstig op zoek naar het geheim van deze steakhouse. Een like en deelactie op Facebook leverde een enorme respons en heel veel positieve reacties van de gasten op. De toko is mooi, bedenk ik mij, als ik eens goed om mij heen kijk. Aan verschillende muren en aan het plafond hangen diverse attributen die je naar een andere wereld brengen. Cowboylaarzen, een lasso, een zweep en prachtige kroonluchters in westernstijl laten je helemaal opgaan in hogere sferen…
Als altijd ligt de menukaart al in platevorm op ons te wachten. Ik kan ook genieten van de manier waarop het bestek aangeleverd wordt: in een mooi omhulsel met daarop het logo en aanvullende informatie over het steakhouse. Dan volgt het moeilijkste onderdeel want wat te kiezen? Over het hoofdgerecht ben ik snel uit. Voor de echte vleesliefhebbers staat er geschreven bij de Termunter vleesschotel. En dat ben ik. Het voorafje levert meer problemen op. Want moet ik nu voor het mosterdsoepje gaan of toch voor de cowboysoep? De carpaccio lacht mij ook toe…
Na de bestelling door gegeven te hebben vraag ik mij vertwijfeld af waarom ik in plaats van de cowboysoep eigenlijk geen salade met gerookte kipfilet heb genomen? Dat is iets voor de volgende keer. Mijn partner gaat voor de Torilla’s waarbij ze vraagt of deze iets minder scherp mogen zijn dan de vorige keer. Door minder chilisaus en chilipepers toe te voegen wordt hier perfect op ingespeeld. En overheerlijke Saté Royal complementeert voor haar het geheel.
Tussendoor komt Pieter nog even langs om te informeren of alles naar wens is. En dat is het uiteraard weer. We zien enige kinderen de kidscorner induiken. Even later krijgen ze bij het verlaten van het steakhouse nog een leuk presentje mee. Wanneer we informeren wat dit cadeautje precies inhoudt zijn we zelf ook 2 presentjes rijker. Leuk voor de kids.
Vier jaar geleden speerden Klaver en ik nog rond bij dezelfde werkgever. Beiden zijn we inmiddels een andere (ondernemers)weg ingeslagen maar uit het oog zijn we elkaar nooit verloren. Eigenlijk is hij sinds zijn Vast tijd helemaal niet veranderd, bedenk ik mij wanneer ik aan mijn heerlijke schotel begin. Vooropgaand in de strijd, oog voor detail, bijspringend in de bediening wanneer nodig en zijn haviksogen registeren alles. Tussendoor zijn als altijd gastvrij personeel aansturend indien nodig……
Na een heerlijk dessert (bananen met 3 bolletjes ijs) ben ik er uit. Klaver is nog even in gesprek met de hier ook regelmatig langskomende Wia Buze die het geheel ook goed gesmaakt heeft. Piet is zelf het geheim van De Kleine Munt bedenk ik mij. Hij heeft er een prachtige toko van gemaakt. Binnenkort mag ik hier weer eten en wel met mijn ploegmakkers van Middelstum 4 wanneer we één van de laatste wedstrijden van het seizoen spelen, tegen Meedhuizen 1.
Absoluut geen straf, ik verheug me er op. Na een hartelijk afscheid tuffen we weer naar Middelstum. We kunnen nog mooi even uitbuiken en genieten van een lichtshow ons aangeboden door chemiepark Delfzijl. Het was weer aangenaam vertoeven in de steakhouse die zijn naam eer aandoet. Een heerlijke maaltijd voor een kleine munt. Pieter + crew, tot een volgende keer!