Vorige week beleefde ik een ochtend waarop het allemaal niet zo wilde vlotten. Alleen in huis zittend boven op zolder. Gevoelsmatig ver weg van de normale, beschaafde wereld. Iedereen beleeft wel eens dergelijke momenten, denk ik. Momenten waarop de melancholie en de blues zich meester van je maken…
Bij dit soort momenten horen ook bepaalde muzieknummers. Op deze ochtend kwam ‘Teach me how to dance with you’ van Causus harder binnen dan dat hij normaal zou doen. Ik stel mij een eenzame man voor, door alles en iedereen verlaten, hunkerend naar aandacht en liefde. ‘Teach me how to dance with you, teach me how to love…’
Even later volgde het journaal. Eerder die week waren we al opgeschrikt door het crashen van een vliegtuig van Germanwings. Nu volgde ook de oorzaak. Onderweg van Frankrijk naar Duitsland vonden 150 mensen de dood toen co-piloot Andreas Lubitz besloot de cockpitdeur op slot te doen, de automatische piloot van het toestel uit te schakelen, zijn eigen automatische piloot aan te doen en zich van niets en niemand meer wat aan trekkend een duikvlucht in te zetten. Een duikvlucht die zou eindigen in een zekere dood…
Dat was ook nieuws wat binnenkwam. Je stelt je het vliegtuig voor in de laatste minuten. De gezagvoerder die na een bezoek aan het toilet aan de gesloten deur rammelt. En tot zijn ontzetting merkt dat hij buitengesloten is. Hij probeert wanhopig contact te zoeken met zijn collega. Tevergeefs. Van pure ellende slaat en schopt hij tegen de deur aan waarvan hij zeker weet dat hij deze nooit zal kunnen forceren…
In het vliegtuig zelf slaat de paniek toe. Geschreeuw, gegil, pure angstzweet, diepgewortelde paniek en het groeiend besef dat het binnenkort afgelopen is. De landing is vroegtijdig ingezet, de dood komt eerder dan verwacht. Geen tijd om afscheid te nemen van mensen die je dierbaar zijn. Wanhopig biddend om een wonder die niet zou komen.
In de cockpit ademt een man rustig door. Voor hem ziet hij besneeuwde berghellingen steeds dichterbij komen. Het deert hem niets. Binnenkort is alles afgelopen, is hij bevrijd, zijn de zorgen voorbij…
‘Teach me how to dance with you, teach me how to love…..’ In gedachten zie je de eenzame man een mooie vrouw smeken om aandacht en liefde. Een hunkering naar het loslaten van een verdrietig verleden. ’s Avonds tijdens de voetbaltraining speelt het nummer zich nog steeds af in mijn hoofd. Ook deze column komt langzaam opzetten. Ik weet zeker dat dit nummer mij altijd weer aan deze crash zal doen herinneren…
Net zoals ‘Need you now’ van Lady Antebellum bij altijd weer terugbrengt naar juli 2010. Een mooie zomeravond, de kaarsen, een glas wijn, verdrinkend in een nieuwe, onbekende wereld. ‘It’s a quarter after one, I’m a little drunk and I need you now.’ Een naar mij gespeelde ziekenhuisbal van een medespeler brengt mij weer terug vanuit een zoete herinnering in de harde werkelijk…
Gebroken harten, hartverscheurende taferelen, wanhopige ouders van een gestoorde zoon, de rouw en het intens verdriet om het verlies van dierbaren. En de door ons ‘normale’ mensen niet te beantwoorden vraag: waarom?! Zou ergens in een andere dimensie de zwarte doos van Andreas Lubitz open gaan? Om op zoek te gaan naar antwoorden op de vraag wat hem bezield heeft om 149 medepassagiers mee te nemen in zijn eigen dood. Waar in zijn leven is het zo verkeerd gegaan dat hij tot deze actie overging? Wilde hij niet alleen sterven? Hoe kon hij zich acht minuten lang zo afsluiten dat de wanhopige schreeuwen en het hartverscheurend gegil aan de andere kant van de deur hem niets meer deden?
Teach me how to dance with you, teach me how to love.
So give me what you’ve got because I want it all…
Buiten lijkt de normale wereld gewoon door te gaan. De vuilnisbak is geleegd, de postbode langs geweest, de supermarkt is vol met mensen die net als ik gewoon hun boodschappen moeten doen. De rampplek is ver weg. ‘Um Gottes willen, mach die Tür auf!’ Een bizarre tekst in een bizarre wereld. Ik kan er niets aan doen. Als ik thuis kom google ik nog even op Causus. Ik laat me nog even meeslepen met een gekwelde stem: ‘Teach me how to dance with you, teach me how to love…’ Bizar misschien, maar er vloeit geen bloed uit…