Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Eddy Buisman, geboren 8 september 1949 in Steenwijk. Tegenwoordig woon ik met heel veel plezier in Onderdendam. Mijn vader was vroeger bakker in Steenwijk, we hadden ook een eigen bakkerij. Toen ik 10 jaar was verhuisden we naar Groningen, waar mijn vader als werknemer bij een bakker ging werken.
In 1976 ben ik samen met mijn vrouw in Onderdendam terechtgekomen. Min of meer bij toeval. We wilden onze toekomstige kinderen op het platteland laten opgroeien. Drenthe was in die tijd te duur voor ons. We zijn in de auto gestapt en gaan rijden. Zo stuitten we op een mooie woning aan de Uiterdijk.
In 1987 zijn we naar de overkant van het Boterdiep verhuisd, naar de Middelstumerweg, waar we nu nog wonen. Uiteindelijk zijn we gevallen voor het totaalplaatje denk ik. Onderdendam is een pracht dorpje met een mooie mix van auto- en allochtonen. Ik ben er nu op vele fronten actief.
Wat is uw burgerlijke staat?
Ik ben inmiddels 43 jaar getrouwd met Toos Gorter. We hebben twee dochters van 37 en 35 jaar. Nienke is de oudste, ze woont in Brussel. Het internationale zat er al vroeg in want ze heeft in Londen en Parijs gestudeerd. Ze is beleidsmedewerker en houdt zich voornamelijk bezig met geldstromen die vanuit Europa naar Afrika gaan. Vandaar dat ze ook regelmatig naar dit contingent afreist om te zien wat er met het geld gebeurt. Haar man heeft een eigen ICT bedrijf. Ze hebben 2 kinderen, nummer 3 is op komst.
Sanne woont gelukkig wat dichterbij, Haren om precies te zijn. Zij heeft jaren voor de klas gestaan maar geniet momenteel van haar 3 kinderen, waaronder een tweeling. Haar man heeft een eigen fysiotherapiepraktijk in Finsterwolde. Het kan inderdaad wel kloppen dat haar naam je bekend voorkomt want ze won vroeger regelmatig een hardloopwedstrijd in het noorden. Tegenwoordig is ze een fanatiek triatlonsporter. Met haar club GVAV zit ze in de landelijke eredivisie. Ze is dan ook alle dagen aan het trainen.
Toos staat nog steeds 3 dagen voor de klas op een school in Groningen. Zij heeft het er nog prima naar de zin en wil graag nog een tijdje doorgaan. Toen de kinderen jong waren, is ze er ook een aantal jaren helemaal tussenuit geweest. Ik heb haar leren kennen op de kweekschool. Het was geen liefde op het eerste gezicht maar toen we van school af gingen, waren we wel een stel, haha.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik ben bijna 40 jaar actief geweest in het onderwijs. Ik had al vrij jong door dat hier mijn passie lag en ben naar de kweekschool in Groningen gegaan. Aanvankelijk stond ik voor de klas maar al vrij snel ben ik directeur geworden van verschillende scholen in Groningen. Wanneer een collega ziek werd, sprong ik met veel enthousiasme weer voor de klas.
Mijn laatste 4 jaren in het onderwijs was ik directeur op een school op Schiermonnikoog. Ik ging dan op maandagavond weg van huis om donderdagavond weer terug te keren. Op Schiermonnikoog ben ik bezig geweest om een samenwerkingsschool te maken van de openbare en christelijke school. Het laatste jaar was ik directeur op deze samenwerkingsschool.
Tussendoor ben ik ook nog 3 jaar freelance journalist geweest, o.a. voor de Ommelander Courant. Ik ben daar begonnen als sportjournalist maar dat breidde zich snel uit. Het was voor mij de kans om te ontdekken of dit iets voor mij zou zijn. Het werk beviel goed maar de verdiensten waren een stuk minder dan in het onderwijs. Vandaar mijn besluit om uiteindelijk terug te keren naar het vak waar ik mij van jongs af aan in thuis heb gevoeld. Ik ben altijd op lagere- en basisscholen werkzaam geweest en heb er veel geleerd op organisatorisch- en bestuurlijk vlak. En daar pluk ik nu nog steeds de vruchten van.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
In 2011 kreeg ik de kans om op 62-jarige leeftijd het onderwijs met een goede regeling te verlaten. Ik zag regelmatig leeftijdgenoten achterop de krant staan en dat heeft mij wel aan het denken gezet. En daar ik nog zoveel plannen had en nog steeds heb, was de beslissing snel genomen.
Tegenwoordig ben ik actief in het vrijwilligerswerk in Onderdendam. Ik ben de aanjager van ons maandelijks verschijnend nieuwsblad, Nijsjoagertje genaamd. Verder beheer ik de website www.onderdendam.com waarop ook het Nijsjoagertje te lezen valt. Daarbij ben ik vrijwilliger in het dorpshuis Zijlvesterhoek. Dé ontmoetingsplek van Onderdendam, het is niet te hopen dat dit ooit verdwijnt. Ik draai hier in het weekend maandelijks een bardienst.
Ook ben ik voorzitter van de plaatselijke triatlonwerkgroep, organiseer ik excursies en uitstapjes voor de Verzoamelstee waarvoor ik tevens helpdeskmedewerker ben tijdens inloopochtenden. Ik ben bestuurslid van de kortgeleden opgerichte culturele commissie en vrijwilliger tijdens het Scheepsjoagen. Tijdens dit evenement verkoop ik bier en patat, haha.
Je merkt het , ik ben absoluut niet in een zwart gat gevallen. Daarnaast heb ik nog zo veel sportieve uitdagingen. Zoals je weet van het interview met Siep Brink hebben we samen naar Santiago de Compostella gefietst, een tocht van 3400 km. Onlangs hebben Siep en ik het Pieterpad bewandeld, een tocht van bijna 500 kilometer. We hebben al weer plannen voor de volgende winter een nieuwe lange-afstands wandeling te maken.
Na Pasen vertrekken wij op de fiets naar Berlijn, een afstand van ongeveer 600 kilometer. Voor mij een ideale training want in september vertrek ik naar Amerika om daar 5.000 kilometer te fietsen van west naar oost. In Amerika sluit ik mij aan bij een aantal mensen die deze tocht van Californië naar Florida langs de Mexicaanse grens ook gaan maken.
De ultieme uitdaging in Amerika moet overigens nog komen. Met het vliegtuig naar New York en dan per fiets bijna 7.000 kilometer afleggen naar de westkust. Dan ben ik ongeveer 3 maanden weg naar huis. Als mijn gezondheid het toelaat dan hoop ik deze tocht volgend jaar of het jaar er op te rijden.
Ik ben altijd al een fanatiek sporter geweest. Vroeger combineerde ik het voetballen bij Bedum (waar ik tot mijn 38e in zondag 1 gevoetbald heb) met het trainerschap bij Omlandia. Het trainerschap was niet mijn passie en ik heb het voetballen vaarwel gezegd en ben o.a. samen met Siep bij de Loopgroep Bedum gaan hardlopen. Ook daar heb ik enige jaren in het bestuur gezeten. Maar bovenal hebben we gedurende 15 jaar hele en halve marathons gelopen en wel overal. Nu ben ik dus nog steeds actief aan het fietsen en wandelen. Voor mij een heerlijke uitlaatklep.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Ik vind dat ik kan putten uit een breed scala van hoogtepunten, ik voel me dan ook een gezegend mens. Ik kan enorm genieten van onze twee dochters, daar beleven we een hoop lol en plezier mee, ook met de kleinkinderen natuurlijk. De overstap naar Onderdendam heeft voor ons heel goed uitgepakt, ik kan er nu in het vrijwilligerswerk mijn ei helemaal kwijt.
Ook de fietstochten waren heel bijzonder. Ooit ben ik in mijn eentje naar Rome gefietst. Onderweg heb ik vele bijzondere contacten gelegd waarvan ik enkele nog steeds onderhoud. De fietstocht met Siep naar Santiago was natuurlijk heel bijzonder en ik verheug mij op de fietstocht door Amerika. Maar daarnaast ook de vele marathons in Berlijn, Rotterdam, Parijs. Bijzondere marathons waar je dan met loopvrienden een heel weekend aan besteedde. Een prachtige periode.
En de dieptepunten?
Ik kon vroeger redelijk voetballen en werd gescout in de 60er jaren door PEC Zwolle. Uiteindelijk bleek ik net niet goed genoeg te zijn voor het betaalde voetbal. Helaas werd mij op 19e jarige leeftijd geen contract aangeboden maar kreeg ik te horen dat het voor mij einde oefening was. Dit was voor mij op dat moment een grote teleurstelling.
Ook heb ik op veel te jonge leeftijd een broer, zwager en schoonzus verloren toen ze een jaar of 55, 60 waren. Stuk voor stuk sterfgevallen die er stevig inhakten.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Onze fietstocht naar Compostella was in meerdere opzichten bijzonder. Diepte- en hoogtepunten zitten vlak bij elkaar. Je bent zo op elkaar aangewezen, door vermoeidheid kun je ook wel eens ontploffen. Vooral wanneer je na een lange dag fietsen aankomt op een camping die gesloten blijkt te zijn. Wanneer je na weer 10 kilometer fietsen aankomt op een camping die er slecht uitziet dan kan het voorkomen dat de een wil blijven en dat de ander doorfietst.
Dit was tijdens een gedeelte van de reis dat we gezelschap kregen van een 3e fietser. Ik ben toen in mijn eentje doorgefietst, op zoek naar een hotel. Na 20 kilometer klonk er een luid gehijg in mijn oren. Gelukkig hadden mijn reisgenoten mij niet alleen gelaten en zodoende waren we weer herenigd. Dit bleken voor ons goede leermomenten te zijn want je hebt elkaar tijdens zo’n lange reis echt nodig.
We hebben zoveel bijzondere mensen ontmoet en veel contacten gelegd. Onder andere met een VVD wethouder uit Zaanstad die ambities heeft richting Den Haag. Hoewel we het lang niet altijd met elkaar eens waren, leverden de gesprekken toch boeiende discussies op. Tijdens mijn tocht naar Rome trof ik een stel uit Delft. Nog steeds hebben we contact met elkaar.
Je maakt onderweg zo veel mee. Siep had aanvankelijk niet de juiste slaapzak bij zich op onze tocht naar Compostella. Toen we in België overnachten had hij ‘s nachts door de kou geen oog dichtgegaan. Hier heeft hij wel 3 dagen last van gehad. We hebben tijdens deze tocht een bezoek aan Lourdes gebracht. Dit maakte veel indruk op ons beiden. Ik heb met verbazing gekeken naar de mensen die de hoop hadden dat ze door een wonder zouden genezen…
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
De Noordzeeroute fietsen, een tocht van 6200 kilometer. Via Duitsland, Denemarken, Zweden, Noorwegen, kom je via een eilandengroep en een overtocht in het bovenste puntje van Schotland terecht. Vandaar fiets je dan naar Zuid Engeland waarna je na weer een overtocht via Frankrijk en België uiteindelijk weer in Nederland terugkeert. Dit lijkt mij een prachtige uitdaging.
En zo kan ik wel meer tochten verzinnen hoor. Mijn Amerikaplannen ken je inmiddels. Maar ook Moskou en zelfs China staan nog op mijn verlanglijstje. Vrienden van mij hebben wel eens een fietstocht naar China ondernomen via Turkije, Irak, Iran, Afghanistan en Pakistan. Nu niet echt veilig meer natuurlijk maar volgens mij kun je ook via Mongolië toeren.
Ik ben heel erg blij dat mijn vrouw mij de vrijheid gunt om deze tochten te ondernemen, want je bent soms maanden van huis. Gelukkig is zij een vrouw die niet hele dagen met haar man hoeft door te brengen. Volgens eigen zeggen is ze nog wel steeds blij wanneer ik er weer ben, haha.
Maar de leukste uitdaging lijkt mij overigens om mijn passie van fietsen en kamperen straks op mijn kleinkinderen over te brengen. Als ze oud genoeg zijn, moet ik daar snel mee beginnen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Als ik opnieuw zou moeten kiezen dan zou ik waarschijnlijk weer het zelfde levenspad bewandelen, ook wat het werk betreft. Wat dat betreft heb ik nergens spijt van. Misschien volgt er binnenkort wel een besluit waar we spijt van gaan krijgen want we hebben nu een Golden Retriever die 16 jaar oud is. Wanneer deze het loodje legt dan nemen we na vier honden te hebben gehad geen nieuwe hond weer. Dat zal ik best wel gaan missen want onze huidige hond ging altijd mee als ik aan het trainen was. Die draaide zich niet om voor een lange fiets- of wandeltocht.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Een hele dikke 8. Ik kijk nog hoofdzakelijk vooruit en zit nog vol met plannen en ambities. Daar ben ik heel dankbaar voor hoor dat ik op 65/66 jarige leeftijd nog de gezondheid en energie bezit om allerlei dingen te doen.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik hoop echt dat ik door mijn enthousiasme mensen op leeftijd kan stimuleren om uitdagingen aan te gaan. Een tocht naar Rome en weer terug is natuurlijk met 4.000 kilometer een geweldige afstand om te overbruggen. Maar als je het opknipt in 40 tochten van 100 kilometer dan klinkt het al heel anders toch? Dat zijn tochten waarbij, wanneer je om 09.00 uur vertrekt, je om 16.00 uur aankomt op de plaats van bestemming. En je hoeft natuurlijk ook niet in dure hotels te overnachten, dus je kunt het zo duur maken als jezelf wilt.
Siep en ik hebben onlangs een lezing gehouden op de Verzoamelstee hier in Onderdendam waarbij we over onze reis naar Compostella hebben verteld. Heel leuk om te mogen doen. We houden de mensen voor dat het een ontzettend goed gevoel geeft wanneer je uiteindelijk de eindstreep bereikt. Je krijgt een onbeschrijfelijk gevoel van trots en daar ontleen je enorm veel zelfvertrouwen aan. Ik kan het de mensen dan ook alleen maar aanbevelen!