En de dag begint nog wel zo mooi. De zon schijnt en tijdens het weerbericht hebben ze het over 14 graden aankomend weekend. Eindelijk, binnenkort ruim baan voor de eerste lentestralen! Dat de pensionadogast van die dag verhinderd is, mag de pret niet drukken. Daartegenover staat een geslaagde Facebookactie die zowel mijn werkgever als mijn eigen persoontje tot tevredenheid stemt.
‘Zet hem op vandaag. Mooi weer, misschien daardoor veel inspiratie Bertus, moi!’ Tot zover ons WhatsApp-gesprekje. Wie weet inderdaad wat de dag van vandaag weer voor inspiratie zal brengen. Via wat ditjes en datjes kom ik gaandeweg de ochtend tot de conclusie dat het brood op is. Na een bezoek aan mijn ouders in het Hippolytushoes vervolg ik mijn weg om deze schaarste te verhelpen…
Onderweg kom ik een oud-klasgenoot tegen. Oud is hij zeker nog niet, we zijn immers van dezelfde leeftijd. In het achterhoofd begint er al iets te dagen wanneer ik hem druk aan het zandkruien zie. Normaalgesproken zou hij nu aan het werk moeten zijn. Maar ik heb al eens gehoord dat het niet heel goed met hem gaat.
En na wat over koetjes en kalfjes gepraat te hebben, gooi ik hem dit ook voor de voeten. Zo in het mulle zand. Of eigenlijk begint hij er zelf over. Dat hij vanmiddag naar de bedrijfsarts moet. Een mooie voorzet om te vragen wat er met hem aan de hand is. Mijn bange vermoedens worden bewaarheid.
Hij is al anderhalf jaar bij huis. Aanvankelijk met drukklachten in het hoofd in combinatie met hoofdpijn. Dit leidde op den duur tot uitvalsverschijnselen. Werken lukte niet meer. Een intensief gesprek bezorgt hem 3 dagen hoofdpijn. Maar zijn relaas is helaas nog niet afgelopen. Er is beenmergkanker bij hem geconstateerd. Binnenkort moet hij aan de chemotabletten. Liever niet natuurlijk, want de bijwerkingen zijn behoorlijk vervelend. Maar wat voor keus heeft hij? Hoe het verder gaat en wat zijn levensverwachting is dat weet hij niet…
Ik prevel iets van ‘Wat ja kloten!’ en ‘Een verkeerd levenslootje getrokken!’. Een uitspraak die ik ooit wel eens gehoord heb en deze dooddoener is in dit geval een understatement. ‘Moar dust der niks aan’, zo vervolgt hij. Onlangs is hij vader geworden en de 2e is op komst. ‘Dat is dan wel weer mooi want door die pillen word je onvruchtbaar. Dan is dit een mooi wonder!’ Een prachtig lentestraaltje inderdaad die ijlings doorbreekt door een zwaar wolkenveld…
‘Maar hou is’t met die?’ Genoeg gepraat over zijn ellende, zo zal hij wel gedacht hebben. En ook al zou er bij mij sprake zijn van een slechte dag, dan zou ik hem dat niet vertellen. Maar daar is ook geen aanleiding voor, het gaat immers mooi. Dat is hem ook wel opgevallen. ‘Je hebt er wel plezier in!’ Dat kan ik beamen. Wijs geworden door het leven geeft hij mij mee om hier van te genieten. ‘Het kan maar zo veranderen, dat kun je wel aan mij zien.’
En hij vervolgt zijn weg met een volle kruiwagen met zand. Voor zijn terras achter het huis. Lekker om even fysiek de zinnen te verzetten want thuis komen de muren af en toe op hem af. Alle dagen verplicht thuiszitten is geen pretje, zeker niet voor een doener als hij. Maar het is doseren geblazen, dus kuiert hij rustig met zijn kruiwagen verder.
Ik vervolg mijn weg naar de winkel, een broodje is snel gehaald. Dat thuis internet er uit ligt, kan mij niets schelen. Er zijn ergere dingen te bedenken. Niet veel later haal ik Jazlijn op. Ze is vrolijk en huppelt naar huis. Al haar huiswerk af en ze heeft verkering, zo vertelt ze vrolijk. Met wie, ja dat gaat u natuurlijk niets aan…
Vrolijke lentekriebels aan het eind van een bewolkte morgen. Mooi om te zien dat zware levensonheiltijdingen ver weg zijn van haar. Even weer ontspannen genieten van een lekker vers broodje. ‘Het kan maar zo veranderen, dat kun je wel aan mij zien.’ Het leven is soms zo verrekte oneerlijk…