Vorige week was ik voor het eerst sinds lange tijd weer ineens een paar dagen ziek. Drie volle dagen echt goed ziek, zeg maar. De eerste dag kwamen de gebruikelijke misselijkheid, duizeligheid en de temperatuurwisselingen voorbij. De tweede dag heb ik praktisch de hele dag (zoals dat ook hoort als je goed ziek bent) in bed doorgebracht. De derde dag begint het hoofd al aan het herstel te denken maar het lichaam kan dat nog niet helemaal bijbenen.
Dan kom je erachter dat je toch niet die übermensch bent die je dacht dat je was. En ik moest ineens alles doen in het tempo van m’n oma en het lieve mensje is 91…! Dat zelfde lieve omaatje zegt ook altijd (als ik er ben) dat margarine oorzaak nummer één van kanker is, dus qua gezondheid weet ze wat goed voor je is…
Opeens kom je er dan achter dat de normaal vanzelfsprekende dingen niet zo vanzelfsprekend zijn als je dacht. Dingen als opstaan, energie hebben, spierkracht hebben, een goed functionerend evenwichtsorgaan bezitten, etc.. Ik kom ook eigenlijk te weinig in ziekenhuizen om me dagelijks te realiseren dat ik gezegend moet zijn met m’n lichaam zoals het functioneert… Wat moet je er ook, als gezonde jongeman van midden dertig?
Ja, een kleine tien jaar geleden ben ik 3 dagen opgenomen geweest in het UMCG om geholpen te worden aan hartritmestoornissen veroorzaakt door een ‘lekje’ in één van mijn hartkamers. In die tijd speelde ik nog in de hoofdklasse met Oranje Nassau en waren die stoornissen voor mij een beperking in wat ik liefste wilde doen: lekker voetballen. En dus onderging ik de operatie waarbij ze via je lies met mini draadjes naar je hart gaan om daar het probleem op te sporen en dat dan letterlijk dicht te branden…
Net als bij mijn ziekbed van vorige week sta je na drie dagen weer op van je bed en pak je de dagelijkse draad weer op. Misschien zou het ook wel juist niet goed zijn als je dat niet zou doen. Dat ik dan vreselijk lang zou blijven zitten met het feit dat ik na 3 dagen UMCG weer vrolijk naar buiten kan lopen en dat al die andere mensen daar moeten blijven.
Zoals het meisje dat naast me lag met eenzelfde soort kwaal aan haar hart. Bij haar was de operatie niet geslaagd omdat haar kwaal te dicht bij haar AV-knoop in de buurt zat en ze het dan niet kunnen ‘dichtbranden’… En dus sta je daar dan maar niet te lang bij stil en slik je je bloedverdunners en ga je de eerstvolgende dinsdag weer lekker trainen alsof er niets gebeurd is. De techniek staat voor niks tegenwoordig!
Toch kreeg ik vorige week een klein lesje in de functie van met name de maag en de darmen. En dan ben ik normaal gesproken al in het voordeel want als ik kijk naar mijn vriendin dan wil ik vanaf deze plaats even mijn respect uiten naar al die mensen met (of een vorm van) PDS, prikkelbaar darm syndroom. Ongelooflijk namelijk om te zien dat voor mij volstrekt normale producten als brood, melk, pasta of noem maar op voor haar voor problemen kunnen zorgen in haar darmflora.
We zijn nu samen aan het kijken naar waar ze zoal wel last van krijgt en waar niet van en dat houdt momenteel in dat we vrij veel lactose- en glutenvrije producten eten. Met als nadeel weer dat je maar half zoveel energie en kracht binnenkrijgt maar daar zijn dan weer vitamine- en ijzerpillen voor… Het is wat!
Ondanks alle lactose- en glutenbeperkingen gaan we volgende week met een groepje lekker genieten van een welverdiende wintersport vakantie. En dat doet me dan weer denken aan die keer dat ik in de Franse Alpen op de piste een man van 69 jaar tegen kwam die tegen me zei: ‘Jongen, je moet je zegeningen tellen, iedere dag weer opnieuw…’ En gelijk had ie…!!!
Was getekend, Henri Bierling
(Henri Bierling is afkomstig uit Winsum. Hij werkt bij Sporthuis Winsum en voetbalt bij Viboa. Jarenlang in het eerste, tegenwoordig in een vriendenteam.)