Kunt u zich heel kort even voorstellen?
Mijn naam is Hilly Bos en ik woon in Uithuizen. In mei hoop ik 68 jaar te worden. Ik ben geboren op Toornwerd (Doord) waar ik tot mijn 4e gewoond heb. Daarna volgden 18 jaren in Middelstum, we woonden op de hoek van Kerkpad en de Burchtstraat.
De liefde bracht mij naar Garsthuizen en daar zijn ook mijn kinderen geboren. Na 23 jaar Garsthuizen volgde Uithuizen, hier woon ik inmiddels ook al weer 23 jaar. Met veel plezier, ik zou niet terug willen naar Middelstum of Garsthuizen. Uithuizen is een levendig dorp, er gebeurt altijd wat…
Wat is uw burgerlijke staat?
Op dit moment ben ik alleenstaand. Na een huwelijk van 23 jaar, heb ik ook nog 17 jaar samengewoond. Aan deze relatie is vorig jaar april een einde gekomen. Ik heb 2 kinderen. Een zoon van 44 jaar die in Veldhoven, vlakbij Eindhoven, woont en een dochter van 41. Zij woont ook in Uithuizen. Inmiddels ben ik in het rijke bezit van 5 kleinkinderen.
Wat is uw voormalig beroep?
Ik heb tot mijn 17e op de ULO in Middelstum gezeten. Een half jaar langer dan gepland, dit kwam door een verandering in het onderwijssysteem toen ik nog op de lagere school zat. Ik wilde graag verpleegster worden en zodoende kwam ik in het Diaconessenhuis in Groningen terecht. Van verplegen kwam echter niets, het bleef bij rondsjouwen met allerlei spullen en schoonmaken. Na 5 maanden hield ik het voor gezien.
Ik was in die tijd bevriend met de dochter van Doeke Doorn. Hij heeft mij toen geïntroduceerd bij Van Til in Middelstum daar waar nu de nieuwe kapsalon zit vlakbij de brug naar Kantens. Beter bekend als De Financieringsbank, De Autofinancier. Hier werkten veel meer mensen uit Middelstum. Ik heb er 5 jaar als administratief medewerkster gewerkt.
Toen ik trouwde en kinderen kreeg, werd ik huisvrouw. Zo ging dat in die tijd, je werd geacht thuis te blijven. Gelukkig had Garsthuizen een rijk verenigingsleven. Zo zette ik mij bijvoorbeeld in voor de VVV. In die tijd volgde ik ook Engelse les en ik heb zelfs op HAVO niveau mijn diploma Frans gehaald. In Garsthuizen ben ik vele jaren Pieternel geweest. De bijzondere dingen die er tijdens het jaar gebeurden zette ik op rijm. Dat was altijd een hele klus.
Na mijn scheiding volgde ik op 45-jarige leeftijd een secretaresseopleiding. Ik heb ook vaak in die richting gesolliciteerd maar mijn leeftijd zat mij tegen. Ik was te oud en had geen werkervaring. Toen ik een vacature zag van de AH in Uithuizen die een caissière zochten, heb ik eerst maar eens gebeld of ik niet te oud was. Ik mocht toen langs komen om even te praten en werd aangenomen.
En zo heb ik nog 14 jaren bij de AH achter de kassa gewerkt. De laatste jaren heb ik wat afgebouwd en was ik nog 18 uur actief per week. Tot mijn 60e ben ik werkzaam geweest bij deze grootgrutter, toen kon ik met een goede regeling in de VUT.
Hoe bevalt het gepensioneerd zijn?
Prima, ik heb bijna alle dagen gevuld met allerlei activiteiten. Zo ga ik 2 dagen in de week naar het Hippolytushoes in Middelstum om mijn moeder te bezoeken. Ook ben ik lid van een wandel- en een fietsclub en zit ik in de vrouwenvereniging. Daarnaast ben ik nog secretaresse bij het NUT.
Ook mag ik graag lezen, ik heb inmiddels een e-reader aangeschaft maar haal ook gewoon boeken op bij de plaatselijke bibliotheek. Daarbij pas ik regelmatig op de kleinkinderen. Ik vind het heerlijk om op stap te gaan. Zo heb ik laatst carnaval gevierd in bar ‘ ‘t Oale Nust’ in Uithuizen en was ik bij de CD-presentatie van Stevan Bloema in ‘De Butler’.
Stevan komt inderdaad naar Sunsation en daar ga ik ook heen, naar de Hollandse avond. Ook ga ik elk jaar naar de ‘Baistenmarkt’ in Winsum, naar de Pinksterfeesten in Zoutkamp en naar de Eenrumer markt met Hemelvaart. Wat dat betreft ben ik een echt gezelligheidsmens. Eén keer per maand heb ik met 3 vriendinnen een soort van koffieclub waarbij we gezellig bijpraten.
Wat zijn de hoogtepunten uit uw leven?
Uiteraard begin ik met de geboorte van mijn kinderen en kleinkinderen. Mijn trouwdag was ook heel bijzonder, maar helaas is mijn huwelijk gestrand. Ik heb mijzelf voorgenomen om niet meer te trouwen. Ik geniet nu van de uitstapjes die ik maak en de gezelligheid om mij heen. Ook vind ik het heel waardevol dat mijn moeder nog leeft (ze is nu 90) en dat mijn vader 90 jaar mocht worden.
En de dieptepunten?
Het grootste dieptepunt uit mijn leven is toch wel het overlijden van mijn broer op 50-jarige leeftijd. Hij had kanker en leed aan Non-Hodgkin. Anderhalf jaar aan de chemokuren mocht helaas niet baten. Wij scheelden maar 1,5 jaar in leeftijd en zijn met elkaar opgegroeid.
Mijn scheiding en het einde van de daaropvolgende relatie beschouw ik ook als dieptepunten. Maar zo langzamerhand krijg ik weer grip op het leven en kan ik volop genieten van de dingen die ik doe.
Heeft u nog anekdotes en mooie verhalen?
Vorig jaar had ik samen met enige vriendinnen een mooi uitstapje in Groningen tijdens het Gronings Ontzet. Het was heel gezellig en op den duur was ik met een jonge vent aan het dansen. Toen ik thuis kwam, heb ik wat leuke verhalen en foto’s hierover op Facebook gezet. Volgens mijn vriendinnen moest ik maar niet meer met een wijntje op achter Facebook gaan zitten.…. Zelf weet ik hier niet zo heel veel meer van, haha! Maar het was heel gezellig.
Ik bewaar goede herinneringen aan een vakantie in Oostenrijk waar ik samen met mijn toenmalige vriend heen ben geweest. Hij had zich op den duur een Tiroler outfit aangemeten, met zo’n mooie broek en blouse. Er waren toen wat vrouwen die wel met hem op de foto wilden maar dan moest hij nog wel van die kniekousen aanschaffen. Hij kreeg toen van elke vrouw een euro om deze te kopen. Het leverde een onvergetelijke foto op, haha…
Een schizofrene man deed vaak boodschappen bij ons. Omdat hij volkomen onvoorspelbaar was, moesten veel caissières ‘spontaan’ een ander werkje doen. Ik bleef stug zitten. Als hij dan binnen kwam, zei hij meestal zoiets als: “Ze zitten weer achter me aan, het gemene volk.”
Bij het afrekenen moest er niets bijzonders gebeuren, want dan ging hij door het lint. Dus toen de druiven niet door hem afgewogen waren (was toen nog zo) schoof ik ze maar stiekem door. Bij het afrekenen vroeg ik er kleingeld bij, zoals ons geleerd was. Hij werd woedend en zei: Nog niet genoeg?! Gevolgd door een harde vloek.
Op mijn vraag: “Wilt u het bonnetje mee?” zei hij: “Laat je chef die zelf maar in zijn reet stoppen.” Daarna haalde ik opgelucht adem en waren de klusjes van de andere caissières ineens klaar.
Mijn vriendin vanaf de kleuterschool, Lucie Laning, is door mij aan haar man gekomen. Ook zij heeft bij Van Til gewerkt. Haar vader was kapper. Zij woonden in de Schoolstraat. Hoe dat zo gekomen is? Ik had een briefwisseling met een Brabantse jongen,die zijn diensttijd op Curaçao doorbracht. Hij kwam mij en mijn vriendin met een vriend bezoeken. Die vriend, Jan van Vessem, is inmiddels vorig jaar 45 jaar met Lucie getrouwd. Zij wonen al 45 jaar in hetzelfde huis in Winsum.
Ik heb het er maar druk mee, met brieven schrijven. Ik correspondeer nu nog (dus vanaf de Ulo-tijd) met een Duitse penvriendin uit Krefeld.
Wat zou u ooit nog willen doen in uw leven?
Ik zou het niet weten, het gaat prima. Misschien zou ik nog wel eens weer op vakantie naar Oostenrijk of Italië willen. Dat is mij goed bevallen. Vorig jaar ben ik alleen op vakantie geweest. Met zo’n georganiseerde busreis naar Zuid-Duitsland. Ook niets mis mee, ik werd prima door de rest van de groep opgevangen.
Waar heeft u spijt van gehad in uw leven?
Achteraf denk ik wel eens dat mijn pa en moe mij eigenlijk naar de HBS hadden moeten sturen ipv naar de ULO. Maar als oudste van 4 kinderen uit een arbeidersgezin was de ULO wel een logische stap, het paste ook wel een beetje in het tijdsbeeld.
Mijn moeder was sowieso een beetje overbezorgd, dus zij vond het prima dat ik in Middelstum bleef om naar school te gaan. Een zwemdiploma heb ik ook niet gehaald want het afzwemmen was in Loppersum. Dat vond mijn moeder maar niets. Niet dat ik boos op mijn ouders ben hoor, helemaal niet. Maar soms zou ik toch gewild hebben dat ze me wat meer gestimuleerd hadden om naar het HBS te gaan.
Wat zou u uw leven voor een cijfer willen geven?
Toch wel een 8. Er is wel wat mis gegaan in mijn leven maar daar staan ook hele mooie dingen tegenover.
Wilt u verder nog iets kwijt?
Ik ben niet op zoek naar extreme dingen, zoals bungeejumpen, maar geniet van de kleine dingen. Dat zou ik de mensen wel mee willen geven, je leeft nu en je moet niet dingen gaan uitstellen. Het leven gaat al snel genoeg voorbij wat dat betreft. Ik vind het heerlijk om een pilsje te drinken in het café en ga hier dan ook vrolijk mee door!