Valentijnsdag 2015 was een bijzondere dag als ik er zo op terugkijk. ’s Morgens vroeg werd ik blij verrast door de door mij bestelde Valentijnspakket van Team Sunrise. Het geheel zag er feestelijk uit. Dat bedacht ik mij ook toen ik de gordijnen opentrok. Een heerlijk zonnetje deed dappere pogingen om de kou in Groningen te verdrijven. Deze dag zou voor het eerst weer de dubbele temperatuurcijfers in 2015 aantikken. Gevoelsmatig zeker.
’s Middags heerlijk getraind middels een partijtje jong tegen oud. Oud (tja, daar hoor ik inderdaad ook al enige jaren bij) moest met een mannetje minder aantreden tegen een viertal jonge honden. En dat heb ik geweten. Voor het eerst sinds lange tijd weer lekker kapot gegaan. Dat we uiteindelijk met één goal verschil verloren mocht de pret niet drukken hoewel het zuur voelde op het moment zelf. Het was heerlijk trainingsweer waarbij ondanks felle strijd ook ouderwets gelachen kon worden…
Die lachlijn konden we ’s avonds in Westerwijtwerd doortrekken. Westerwijtwerd inderdaad, een klein plaatsje in de gemeente Loppersum met krap aan 100 inwoners. Gelegen aan het Westerwijtwerdermaar en uiteraard voorzien van een prachtige kerk en molen. En een dorpshuis plus toneelvereniging. Westerwijtwerd is ook de plaats waar ik geboren ben en mijn eerste 7 levensjaren doorbracht.
WAT is de naam van de plaatselijke toneelvereniging, waarbij WAT staat voor Westerwijtwerder Amateur Toneel. Inclusief regisseur en lichtmedewerkster uit 10 personen bestaand als ik het goed geteld heb. Zeven personen komen ook daadwerkelijk uit Westerwijtwerd volgens mij, de rest heeft er ongetwijfeld zijn of haar roots liggen.
Toen wij even voor achten arriveerden, konden we nauwelijks meer een zitplaats veroveren. Dorpshuis Moarhoes was met 70 toeschouwers ‘stijf’ uitverkocht. Na wat gesjoemel met wat stoelen gingen we er op de voorste rij eens goed voor zitten. In 3 bedrijven werd het blijspel “Dei dekselse “Lena Hopsasa” gespeeld. En daar er aankomend weekend nog 2 voorstellingen op het programma staan, kan ik uiteraard niet al te veel over de inhoud aan het papier toevertrouwen.
We houden het er maar op dat vrijgezellige Geert (overeenkomst met Groninger boer zoekt vrouw Geert berust op toeval) binnenkort jarig is en dan zijn familie op bezoek krijgt. Niet de gezelligste familie en ze zijn ook nog eens op zijn geld uit. Dit wordt middels een verkleedtruc en met behulp van enige buurtgenoten en de tuinman uiteraard op het nippertje verijdeld. En dit leidt natuurlijk tot de nodige hilariteit en lachsalvo’s in de zaal.
Tussen de bedrijven door konden we genieten van een hapje en een drankje en werd er gezellig gekeuveld met deze en gene. Daarbij konden we natuurlijk niet om de aardbevingsproblematiek heen en ook de plaatselijke wethouder werd in het politieke gesprek gezogen, of hij dat nou leuk vond of niet. Daarbij bedacht ik mij dat er in de Tweede Kamer natuurlijk ook heel veel toneel wordt gespeeld waarbij minister Kamp bepaald niet de Groninger lachers op zijn hand krijgt maar dit terzijde…
Nadat de gordijnen voor de laatste keer dicht gingen werden de spelers met een staande ovatie bedankt voor het moois wat ze ten tonele gebracht hadden. Hierna volgde nog een gezellige tombola met mooie maar vooral vele prijzen. Zelf hield ik er nog 2 opbergmappen aan over, ideaal voor mijn schaduwboekhouding. Maar dat heb ik ze maar niet verteld.
Het was al na elven toen we Westerwijtwerd vaarwel zegden. Broer Wiebrand keek nog even heerlijk nostalgisch om zich heen toen we langs de kerktoren reden. “Wat heb ik hier toch een voetstappen liggen”, verzuchtte de man die vandaag 56 geworden is en zijn eerste 20 levensjaren in dit plaatsje doorbracht.
Een pracht plaatsje inderdaad, het zoveelste pareltje op het Groninger platteland. Een plaatsje van net 100 zielen maar waar toneel spelen nog met hoofdletters geschreven wordt. WAT inderdaad, het levend bewijs van de kracht van kleine kernen en een zegen voor de instandhouding van de leefbaarheid op het Hogeland. Ik hoop dat we nog vele voorstellingen mogen meebeleven. Want “Dei dekselse “Lena Hopsasa” smaakte naar meer. Het leidde tot oer-Hollandse, gezellige kneuterigheid. In de goede zin des woord!